έμαθα να συμπονώ.
είναι κάτι που μου έμαθε η μητέρα μου (καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται) όταν ήμουν ακόμα μωρό.
έμαθα να συμπονώ, να παραβλέπω, να καταλαβαίνω, να προσπερνώ.
για να φτάσω στο τέλος να συγχωρήσω.
κι όταν πραγματικά φτάσω στο τέλος και βγει η συγχώρεση μέσα από την καρδιά μου, τότε ο άλλος γίνεται πραγματικά αόρατος.
ξεχνώ τόσο βαθιά, που φτάνω στο σημείο να μη θυμάμαι τι μου 'χει κάνει, πόσο πολύ με έχει βλάψει.
κι αυτή είναι η πραγματική ευλογία: ένα φορτίο λιγότερο.
τούτο προσπαθώ να μάθω κι εγώ στα δικά μου παιδιά: την έννοια της συγχώρεσης.
όχι της προσποιητής.
όχι της "κουβέντα να γίνεται"
ούτε αυτή της "δείτε πόσο ανώτερος είμαι"
αλλά εκείνης, που σε κάνει να νιώθεις, πως πέταξες μια πέτρα απ' την καρδιά σου,
μακριά.
τη θέση του παράπονου, του θυμού, της αδικίας, παίρνει η κατανόηση: κανείς δεν είναι στην πραγματικότητα κακός.
είναι τα προβλήματα του, που τον οδηγούν όπου θέλουν, είναι αυτά που ό,τι θέλουν τον κάνουν.
έμαθα λοιπόν να συμπονώ.
είναι κάτι που μου 'μαθε η μητέρα μου, όταν ήμουν ακόμα παιδάκι.
κι από τότε, εξακολουθώ να το κάνω συνεχώς..
