έλα όμως που το επιτραπέζιο ρολόϊ ειναι ψηφιακό κι έρχεται κάθε τρεις και λίγο και μου ανακοινώνει βιαστική:
"μαμά, φεύγω!"
"που πας βρε αγάπη μου μες το μεσημέρι;"
"να παίξω με τα παιδιά"
"ποια παιδιά τέτοια ώρα; τα παιδιά δεν έχουν βγει ακόμα έξω!"
"πως δεν έχουν βγει! αφού το κανονίσαμε! στις πέντε όλοι έξω"
"και τώρα τι ώρα είναι; ξέρεις;"
τρέχει στο ρολόϊ, το κοιτάζει κι έρχεται φουριόζα:
"πέντε και κάτι"
"τι πέντε και κάτι βρε απατεώνα; 16.10 πέντε και κάτι είναι;"
"δεν είναι;"
"όχι!"
προσπάθησα μια, προσπάθησα δυο, τις πρώτες μέρες το θυμόταν, μετά, όπως συνήθως συμβαίνει μ΄ αυτά που βαριόμαστε, το ξεχνούσε.
είδα κι απόειδα, τσακώθηκα μια, τσακώθηκα δυο, την επόμενη φορά της είπα "πήγαινε στον πατέρα σου!"
στράβωσε ελαφρώς τα τσαχπίνικα της μούτρα "άσε δεν πειράζει" μου είπε, αλλά εγώ επιμένοντας την έσπρωξα προς τον Χρόνη:
"μάθε της!"
"τι να της μάθω;"
"μάθε της την ώρα"
"δεν ξέρει την ώρα; είναι δυνατόν στην ηλικία της να μη ξέρει την ώρα;"
"μπαμπά, την κανονική ώρα την ξέρω! την άλλη δεν ξέρω με τα δεκαπέντε και τα δεκαέξι!"
"α, μα αυτό είναι πολύ απλό! πρόσεξε με ένα λεπτό και θα τη μάθεις αμέσως"
στάθηκε το Ραφάκι προσοχή, συγκεντρώθηκε ο Χρόνης κι εγώ κάθησα αναπαυτικότερα για να το απολαύσω:
"είναι απλό: από τις ώρες αφαιρείς το 12.
και πιο συγκεκριμένα: από τις δεκάδες αφαιρείς το 1 και από τις μονάδες το 2"
...........................................................
και η μικρή
ακόμα τρέχει.
την ψηφιακή ώρα τελικά την έμαθε;
α, μα δεν το νομίζω
καθόλου..
