Στο Δρόμο


όταν η χαρά κι η στεναχώρια έρχονται πιασμένες χέρι-χέρι

όταν σου κόβεται η ανάσα -
τόσο απ' τη στεναχώρια
όσο κι απ' την αγαλλίαση.

υπάρχει ο Django

υπάρχει κι ο Αναγνωστάκης.


Τώρα

κι όμως, Δημήτρη, ξανά πίσω δεν πρέπει να γυρίσουμε
χρέος μας είναι πια να μη γυρίσουμε.

ας ξανατραγουδήσουμε πάλι εκείνο το τραγούδι που λέγαμε στην αρχή
ας ξανασκεφτούμε τα ίδια πράγματα όπως όταν ξεκινήσαμε
γιατί όλα, ξέρεις, πως τελειώνουνε και μόνο ένα δεν τελειώνει
γιατί κι η ίδια η ζωή, Δημήτρη, είναι κι αυτή όμορφη
όσο κι αν έζησε κανείς μέρες πολύ κακές
όσο κι αν είν’ μοιραίο να τις ζήσει ή κι αν τις ζει ακόμα.

τώρα που φτάσαμεν εδώ δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε,
πιο καλά να σταθούμε εδώ, μα όχι πάλι πίσω.

.................................................

και όλα, Δόξα τω Θεώ,
καλά θα πάνε..

Ο Πακιστανός


μεσημέρι πριν λίγες μέρες.
με διάθεση λίγο πεσμένη, μιας και έχω πάθει ψύξη άγρια που με ταλαιπωρεί και δεν μ' αφήνει να ησυχάσω στιγμή.

κάνω αυτά που πρέπει όπως μπορώ, έχοντας πάντα τη -λεκτική- βοήθεια από το Ραφάκι:
"μαμά! εγώ θα σκουπίσω!"
"μαμά, άσε! θ' απλώσω εγώ!"
"άστο μαμά, εγώ!"


φυσικά δεν κάνει απολύτως τίποτα, αλλά εκείνο που μετράει είναι η διάθεση.

έτσι, παίρνω mesulid  -τα οποία δε με πιάνουν καθόλου
βάζω counterpain  -"μαμά, μυρίζεις παππούς"
κι ευγνωμονώ το μηχάνημα που μ' αυτό κάνω μασάζ στη δόλια μου πλάτη
ευγνωμονώ και τα ξύλινα σανδάλια του Dr Scholl που φοράω νυχθημερόν -αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, τύπου: εγώ και οι κηραλοιφές..

στη σκέψη των κηραλοιφών αρχίζω να χαμογελώ, όταν χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.
πηγαίνοντας προς το θυροτηλέφωνο αναρωτιέμαι ποιος να είναι.
σηκώνω το ακουστικό και καταλαβαίνω αμέσως πως όποιος χτυπά, έχει χτυπήσει όλα τα κουδούνια της Lamoyaland!
δε μιλώ, σίγουρη πως θα μιλήσει κάποιος άλλος, απλώς περιμένω.

πραγματικά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ακούω να ρωτάνε:
"ποιος είναιιιι;"

προτού προλάβει να απαντήσει αυτός που χτυπά, ακούγεται πάλι η φωνή επιτακτική: 
"δε μου λες, εσύ χτύπησες όλα τα κουδούνια της πολυκατοικίας;"

κι ο Πακιστανός, που όντως έχει χτυπήσει μέχρι και το κουδούνι της ταράτσας, απαντά καταχαρούμενος:
"μάιστα κυρία! εγκώ τα κτύπησα! όλα! δεν άφησα κανένα!"
.............................................................

ψύξη ξε-ψύξη γέλασα όπως δεν έχω γελάσει καιρό!
και τελικά αποδείχτηκε αυτό που καιρό υποψιαζόμουν: μ' ένα καλό γέλιο καθαρίζεις -θεραπεία!
εκεί, που δεν πιάνει ούτε το mesulid..

τ' ακούς;

"μάιστα κυρία!"

Οι Ρομαντικοί


"η ζωή είναι ωραία φιλαράκο"

να διαβάσω ξανά τους Ρομαντικούς του Χικμέτ.
.................................

έβρεχε χτες στη βόλτα και το Ραφάκι στο πίσω κάθισμα τραγουδούσε αφηρημένα χαζεύοντας τις σταγόνες που έπεφταν στο τζάμι.
καιρό είχαμε να βγούμε..

"άνοιξη είναι τούτη;" μουρμούριζα, αλλά ήμουν τόσο ευχαριστημένη για τη βόλτα, που δεν θα μ' ένοιαζε ακόμα κι αν άρχιζε ξαφνικά να χιονίζει.

σκεφτόμουν διάφορα.
σκεφτόμουν πως η Εμιλυ κι η Σαρλότ είχαν ένα αδερφό, ο οποίος ποτέ δεν έγινε γνωστός -αμφιβάλλω αν σώζεται κάτι δικό του.

σκεφτόμουν την Αίγινα, το ναό της Αφαίας στη βροχή, τη λευκή τέντα που πέρσυ ζωγράφισα με σπρέι, το πόσο θάθελα ένα φλυτζάνι καφέ, τις σωστές αποφάσεις που πήρα τον τελευταίο μήνα, τη Ραφαηλία μωρό να μαθαίνει να περπατά, το Ελενάκι με το Νικόλα και το δικό τους μωρό -τη δική μας Μαριλέττα- τον Django και ξανά τη Σαρλότ, την Εμιλυ και τον άγνωστο αδερφό τους.

έφευγε ο δρόμος δίπλα μου γκρίζος και βρεμμένος, απέναντι, στις κορφές των βουνών λευκά σύννεφα κατέβαιναν χαμηλά, αριστερά ένας τσιγγάνικος καταυλισμός παρατημένος, κίτρινα οδοσήματα να λάμπουν στο γκρίζο κι από το πουθενά, σαν πυροτέχνημα "έσκασαν" οι ρομαντικοί: η ζωή είναι ωραία φιλαράκο..







 1978.
Ναζίμ Χικμέτ.

και ναι, μαμά μου..
η ζωή είναι ω ρ α ί α


 τελικά..

Μάσκες


άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μάσκες πουλάνε στο παζάρι..


τραγουδούσε ο Γερμανός πριν χρόνια και ποτέ δεν είναι αργά: πάντα στη ζωή μαθαίνουμε.

αυτές τις μέρες αναρωτιέμαι για πολλά.
για ζωές "κρυφές"
ενάρετες στο φαίνεσθαι αλλά βαθιά ανήθικες ουσιαστικά,

για ανθρώπους που πλησιάζουν τους άλλους με γνώμονα το συμφέρον
για την εκδικητικότητα όταν τους αρνηθείς κάποιο χατήρι

για ανθρώπους άσχημους -εντός.

αυτές τις μέρες σκέφτομαι πολλά.
τη μικροψυχία
την αχαριστία -που δεν αντέχεται

τη ζήλια κάποιου απέναντι σε μια ζωή φωτεινή.

κι εκεί που έτοιμη είναι να χτυπήσει την πόρτα η θλίψη,
να 'σου ο Django με το Lady be Good
προσπερνά, ανοίγει την πόρτα

μπαίνει μέσα, κουρδίζει την κιθάρα του, χαμογελά
αρχίζει να παίζει:

μεμιάς εξαφανίζεται
κάθε είδους τρωκτικό.

τρέχει σε άνομους δεσμούς
σε παραστάσεις χυδαίες
ανοίγει κερκόπορτες σκύβοντας χαμηλά
-έχει πετάξει τη μάσκα, μα δε σε νοιάζει πια

κι όλα ισιώνουν
κι όλα φτιάχνουν
μ' ένα τρόπο μαγικό

ακριβώς μόλις ακουστούν οι πρώτες νότες,
του

Lady be Good..
.................................................

κλείνω την πόρτα
"I could blossom out I know" σιγοτραγουδάω

και τίποτα πια δεν έχει σημασία
εκτός απ' τον Django

και την πόρτα που μόλις έκλεισε.