Μάσκες


άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μάσκες πουλάνε στο παζάρι..


τραγουδούσε ο Γερμανός πριν χρόνια και ποτέ δεν είναι αργά: πάντα στη ζωή μαθαίνουμε.

αυτές τις μέρες αναρωτιέμαι για πολλά.
για ζωές "κρυφές"
ενάρετες στο φαίνεσθαι αλλά βαθιά ανήθικες ουσιαστικά,

για ανθρώπους που πλησιάζουν τους άλλους με γνώμονα το συμφέρον
για την εκδικητικότητα όταν τους αρνηθείς κάποιο χατήρι

για ανθρώπους άσχημους -εντός.

αυτές τις μέρες σκέφτομαι πολλά.
τη μικροψυχία
την αχαριστία -που δεν αντέχεται

τη ζήλια κάποιου απέναντι σε μια ζωή φωτεινή.

κι εκεί που έτοιμη είναι να χτυπήσει την πόρτα η θλίψη,
να 'σου ο Django με το Lady be Good
προσπερνά, ανοίγει την πόρτα

μπαίνει μέσα, κουρδίζει την κιθάρα του, χαμογελά
αρχίζει να παίζει:

μεμιάς εξαφανίζεται
κάθε είδους τρωκτικό.

τρέχει σε άνομους δεσμούς
σε παραστάσεις χυδαίες
ανοίγει κερκόπορτες σκύβοντας χαμηλά
-έχει πετάξει τη μάσκα, μα δε σε νοιάζει πια

κι όλα ισιώνουν
κι όλα φτιάχνουν
μ' ένα τρόπο μαγικό

ακριβώς μόλις ακουστούν οι πρώτες νότες,
του

Lady be Good..
.................................................

κλείνω την πόρτα
"I could blossom out I know" σιγοτραγουδάω

και τίποτα πια δεν έχει σημασία
εκτός απ' τον Django

και την πόρτα που μόλις έκλεισε.