μεσημέρι πριν λίγες μέρες.
με διάθεση λίγο πεσμένη, μιας και έχω πάθει ψύξη άγρια που με ταλαιπωρεί και δεν μ' αφήνει να ησυχάσω στιγμή.
κάνω αυτά που πρέπει όπως μπορώ, έχοντας πάντα τη -λεκτική- βοήθεια από το Ραφάκι:
"μαμά! εγώ θα σκουπίσω!"
"μαμά, άσε! θ' απλώσω εγώ!"
"άστο μαμά, εγώ!"
φυσικά δεν κάνει απολύτως τίποτα, αλλά εκείνο που μετράει είναι η διάθεση.
έτσι, παίρνω mesulid -τα οποία δε με πιάνουν καθόλου
βάζω counterpain -"μαμά, μυρίζεις παππούς"
κι ευγνωμονώ το μηχάνημα που μ' αυτό κάνω μασάζ στη δόλια μου πλάτη
ευγνωμονώ και τα ξύλινα σανδάλια του Dr Scholl που φοράω νυχθημερόν -αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, τύπου: εγώ και οι κηραλοιφές..
στη σκέψη των κηραλοιφών αρχίζω να χαμογελώ, όταν χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.
πηγαίνοντας προς το θυροτηλέφωνο αναρωτιέμαι ποιος να είναι.
σηκώνω το ακουστικό και καταλαβαίνω αμέσως πως όποιος χτυπά, έχει χτυπήσει όλα τα κουδούνια της Lamoyaland!
δε μιλώ, σίγουρη πως θα μιλήσει κάποιος άλλος, απλώς περιμένω.
πραγματικά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ακούω να ρωτάνε:
"ποιος είναιιιι;"
προτού προλάβει να απαντήσει αυτός που χτυπά, ακούγεται πάλι η φωνή επιτακτική:
"δε μου λες, εσύ χτύπησες όλα τα κουδούνια της πολυκατοικίας;"
κι ο Πακιστανός, που όντως έχει χτυπήσει μέχρι και το κουδούνι της ταράτσας, απαντά καταχαρούμενος:
"μάιστα κυρία! εγκώ τα κτύπησα! όλα! δεν άφησα κανένα!"
.............................................................
ψύξη ξε-ψύξη γέλασα όπως δεν έχω γελάσει καιρό!
και τελικά αποδείχτηκε αυτό που καιρό υποψιαζόμουν: μ' ένα καλό γέλιο καθαρίζεις -θεραπεία!
εκεί, που δεν πιάνει ούτε το mesulid..
τ' ακούς;
"μάιστα κυρία!"
