στη δική μας καθημερινότητα.
ή στραβός ειν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω..
που μάλλον προς το δεύτερο τείνω γιατί δε γίνεται όπου πέφτει το μάτι μου "παράλογο" να φωνάζει!
ας πάρουμε πρώτα πρώτα, το τραγουδάκι απ' την ταινία του Μαυρογιαλούρου. το θυμάστε;
εκεί όπου η κόρη Μαυρογιαλούρου χορεύει και τραγουδά με την παρέα της δίπλα στην πισίνα.
το 'φερε στη μνήμη η τελευταία (ρισπέκτ) διαφήμιση του Jumpo κι έψαξα και το βρήκα
-αφού φυσικά το τραγουδούσα δυο μέρες συνεχόμενες και τρέλανα τους πάντες εντός και εκτός σπιτιού.
λέει λοιπόν το τραγουδάκι:
"τον χειμώνα δεν τον θέλω
θέλω ψάθινο καπέλο
θέλω θάλασσα γαλάζια κι αμμουδιά.."
καταχαρούμενο και άκρως καλοκαιρινό.
και φτάνει στο ρεφρέν:
τ' αγαπώ το καλοκαίρι
το καλοκαιράκι
με την τόση ξεγνοιασιά
να 'ναι ντάλα μεσημέρι
κι ένα βαποράκι
να μας φέρνει τη δροσιά!"
κι αναρωτιέμαι η ζαλισμένη, όταν λέει ο ποιητής "βαποράκι" τι ακριβώς εννοεί;
κι αυτό το "βαποράκι" τι είδους "δροσιά" τάχα να φέρνει;
μήπως χρώματος μπλε;
όπως είναι οι διαφημιστικές ταμπέλες που φωτογράφισα στο makro;
"γέρασες πια κοπέλα μου" μουρμούρισα και πήρα μια βαθιά ανάσα. θεραπεία το γέλιο, θεραπεία!
εκτός του ότι γελάω μόνη μου δίχως διόλου να με νοιάζει, τελευταία μιλώ και μόνη.
"σουτ!" είπα στο Χρόνη, όταν πήγε να μου κάνει παρατήρηση "είμαι γιαγιά πια! σεβασμός!"
γιαγιά.. το ψυγείο μας πλέον δεν έχει μόνο τρόφιμα και αναψυκτικά.
έχει και μασουλοκατασκευές για το μωρό μας!
έχει ρηλάξ στο πάτωμα, έχει φθόνο της Νέλλυς για το ρηλάξ, έχει πάνες μέσα σε συρτάρια, έχει πιπίλες και φουστανάκια
έχει όμως και της Ραφαηλίας τα βιβλία πεταμένα παντού
έχει τα ρούχα της Ελένης σκορπισμένα σε καρέκλες και πολυθρόνες με την ίδια ακριβώς χάρη που το κάνει πάντα
έχει τον Dexter να παίζει απ' την αρχή εφτά σεζόν για χάρη μου
έχει και τον θαυμασμό της Ραφαηλίας για τους φίλους μου:
"εδώ ερχόμαστε με το Νίκο όταν συναντιόμαστε για καφέ"
"σ' αυτό το τραπέζι κάθεστε;"
"τι ερωτήσεις ειν' αυτές; είναι δυνατόν να καθόμαστε πάντα στο ίδιο τραπέζι;"
"ξέρω γω; ρώτησα! δε μου λες, με το Νίκο έχετε μαλλώσει ποτέ;"
"όχι"
"ωραία φιλία!"
"κοροϊδεύεις;"
"όχι καλέ μαμά! θαυμάζω!"
"να σου δώκω μια να δεις θαυμασμό!"
"γιατί βρε μαμά;"
"προχώρα, θ' αργήσουμε στον οδοντίατρο!"
"κατάλαβα. άγχος!"
"να σου δώκω μια να δεις "άγχος!"
............................................
κι αυτή είναι η δική μας καθημερινότητα.
τα λογικά, τα παράλογα,
ο γιαλός που άλλοτε είναι στραβός
αλλά κι εγώ που πότε-πότε στραβά αρμενίζω..
τραγουδάω "τον χειμώνα δεν το θέλω"
φωτογραφίζω τις πλαστικοποιημένες pouches
μαλλώνω το Ραφάκι
βλέπω Dexter με μανία
κατεβάζω βιβλία και τ' αποθηκεύω όπως ο Σάϋλοκ το θησαυρό του
αλλά όταν τ' απογεύματα χαμογελάει η Μαριλέττα,
ισιώνουν όλα τα παράλογα.
κι αυτή είναι η δική μου ανταμοιβή
-η δική μας-
και με το παραπάνω..
("όμως εγώ είμαι το μωρό σου μαμά, ε;"
"πάντα Ραφάκι μου, πάντα!")
ή στραβός ειν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω..
που μάλλον προς το δεύτερο τείνω γιατί δε γίνεται όπου πέφτει το μάτι μου "παράλογο" να φωνάζει!
ας πάρουμε πρώτα πρώτα, το τραγουδάκι απ' την ταινία του Μαυρογιαλούρου. το θυμάστε;
εκεί όπου η κόρη Μαυρογιαλούρου χορεύει και τραγουδά με την παρέα της δίπλα στην πισίνα.
το 'φερε στη μνήμη η τελευταία (ρισπέκτ) διαφήμιση του Jumpo κι έψαξα και το βρήκα
-αφού φυσικά το τραγουδούσα δυο μέρες συνεχόμενες και τρέλανα τους πάντες εντός και εκτός σπιτιού.
λέει λοιπόν το τραγουδάκι:
"τον χειμώνα δεν τον θέλω
θέλω ψάθινο καπέλο
θέλω θάλασσα γαλάζια κι αμμουδιά.."
καταχαρούμενο και άκρως καλοκαιρινό.
και φτάνει στο ρεφρέν:
τ' αγαπώ το καλοκαίρι
το καλοκαιράκι
με την τόση ξεγνοιασιά
να 'ναι ντάλα μεσημέρι
κι ένα βαποράκι
να μας φέρνει τη δροσιά!"
κι αναρωτιέμαι η ζαλισμένη, όταν λέει ο ποιητής "βαποράκι" τι ακριβώς εννοεί;
κι αυτό το "βαποράκι" τι είδους "δροσιά" τάχα να φέρνει;
μήπως χρώματος μπλε;
όπως είναι οι διαφημιστικές ταμπέλες που φωτογράφισα στο makro;
πλαστικοποιημένες
pouches -μετά συγχωρήσεως- διάβασα κι άρχισα να γελάω μόνη μου ως
ηλίθια κι όσο με κοιτούσε ο κόσμος, τόσο χαχάνιζα ασυστόλως.
κι όσο χαχάνιζα, τόσο καταλάβαινα πως καρφάκι δε μου καιγόταν αν γινόμουν ρεζίλι. ίδιον ηλικίας ή ιδιοσυγκρασίας;
εκτός του ότι γελάω μόνη μου δίχως διόλου να με νοιάζει, τελευταία μιλώ και μόνη.
"σουτ!" είπα στο Χρόνη, όταν πήγε να μου κάνει παρατήρηση "είμαι γιαγιά πια! σεβασμός!"
γιαγιά.. το ψυγείο μας πλέον δεν έχει μόνο τρόφιμα και αναψυκτικά.
έχει και μασουλοκατασκευές για το μωρό μας!
έχει ρηλάξ στο πάτωμα, έχει φθόνο της Νέλλυς για το ρηλάξ, έχει πάνες μέσα σε συρτάρια, έχει πιπίλες και φουστανάκια
έχει όμως και της Ραφαηλίας τα βιβλία πεταμένα παντού
έχει τα ρούχα της Ελένης σκορπισμένα σε καρέκλες και πολυθρόνες με την ίδια ακριβώς χάρη που το κάνει πάντα
έχει τον Dexter να παίζει απ' την αρχή εφτά σεζόν για χάρη μου
έχει και τον θαυμασμό της Ραφαηλίας για τους φίλους μου:
"εδώ ερχόμαστε με το Νίκο όταν συναντιόμαστε για καφέ"
"σ' αυτό το τραπέζι κάθεστε;"
"τι ερωτήσεις ειν' αυτές; είναι δυνατόν να καθόμαστε πάντα στο ίδιο τραπέζι;"
"ξέρω γω; ρώτησα! δε μου λες, με το Νίκο έχετε μαλλώσει ποτέ;"
"όχι"
"ωραία φιλία!"
"κοροϊδεύεις;"
"όχι καλέ μαμά! θαυμάζω!"
"να σου δώκω μια να δεις θαυμασμό!"
"γιατί βρε μαμά;"
"προχώρα, θ' αργήσουμε στον οδοντίατρο!"
"κατάλαβα. άγχος!"
"να σου δώκω μια να δεις "άγχος!"
............................................
κι αυτή είναι η δική μας καθημερινότητα.
τα λογικά, τα παράλογα,
ο γιαλός που άλλοτε είναι στραβός
αλλά κι εγώ που πότε-πότε στραβά αρμενίζω..
τραγουδάω "τον χειμώνα δεν το θέλω"
φωτογραφίζω τις πλαστικοποιημένες pouches
μαλλώνω το Ραφάκι
βλέπω Dexter με μανία
κατεβάζω βιβλία και τ' αποθηκεύω όπως ο Σάϋλοκ το θησαυρό του
αλλά όταν τ' απογεύματα χαμογελάει η Μαριλέττα,
ισιώνουν όλα τα παράλογα.
κι αυτή είναι η δική μου ανταμοιβή
-η δική μας-
και με το παραπάνω..
("όμως εγώ είμαι το μωρό σου μαμά, ε;"
"πάντα Ραφάκι μου, πάντα!")
