Κυριακή στο σπίτι


ξημερώνει Κυριακή
μη μου λυπάσαι
είναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι..


έλεγε το παλιό τραγούδι
και μετά από καιρό
επιτέλους
Κυριακή στο σπίτι!

"πως σου φαίνεται η καινούρια σου ζωή;" ρώτησα το Δημήτρη γελώντας
γέλασε κι αυτός -όλα καλά, όλα παραπάνω από καλά, Δόξα τω Θεώ!
......................................................

πάντα ήμουν ευγνώμων για τη ρουτίνα, την καθημερινότητα μου, γι' αυτό το "ίδιο και το ίδιο" που προσωπικά εκτιμούσα ανέκαθεν, είτε ζούσα στην Αθήνα, είτε στην Αίγινα.

έχω τα βιβλία, τις ταινίες, τη μουσική μου κι αυτό το μονότονο που άλλους κουράζει σε μένα λειτουργεί σαν αίσθηση ασφαλείας:  όλα πηγαίνουν καλά, όλα πηγαίνουν όπως πρέπει.

φέτος δεν έχει Αίγινα. Ιούλιο και Αύγουστο έχει μόνο Αθήνα.
ζέστη και σκονισμένοι δρόμοι, νυχτερινά γέλια απ' τα καφέ της γειτονιάς, φευγαλέες σκηνές στα θερινά του Παγκρατίου, δυνατά τραγούδια απ' τ' αυτοκίνητα που περνάνε, μηχανάκια που τρέχουν να προλάβουν

-και είμαι απίστευτα ευγνώμων για όλ' αυτά..

σηκώνω το τηλέφωνο, παίρνω τον αδερφό, γελάμε, τσακωνόμαστε, συμφωνούμε, διαφωνούμε και φυλάμε πάντα για το τέλος τον καθιερωμένο καυγά: Αμερικάνικος Κινηματογράφος έναντι Ευρωπαϊκού.

έχουμε αφήσει πίσω μας επεμβάσεις, εντατικές, αγωνίες, επισκεπτήρια, εξιτήρια και άδειες αναρρώσεως.
σηκώνω το τηλέφωνο, παίρνω τον αδερφό "έρχομαι" κι είμαι σπίτι του σε πέντε λεπτά.

κάθε μέρα.
κάθε Κυριακή που ξημερώνει
"μη μου λυπάσαι
είναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι.."


μετά από καιρό,
επιτέλους

Κυριακή στο σπίτι!