τσακώνομαι με το Ραφάκι τελευταία, τσακώνομαι, πως τσακώνομαι!
έχει μπει για τα καλά στην εφηβεία κι είναι όλο αντίδραση, επανάσταση και -όπως έλεγε η γιαγιά μου- μόνιμο πνεύμα αντιλογίας!
μαύρο εγώ; άσπρο εκείνη.
ησυχία εγώ; φασαρία εκείνη.
συμβουλές εγώ; απαξίωση εκείνη.
κι έτσι, ακολουθούμε σταθερά το πρωτόκολλο:
παρατηρήσεις (εκ μέρους μου)
"γράψιμο" (εκ μέρους της)
φωνές (εκ μέρους μου)
"γράψιμο" ξανά (εκ μέρους της)
όλοι οι χρόνοι του ρήματος "γκαρίζω" εκ μέρους μου
"ουφ, καλά μαμά" συγκαταβατικά εκ μέρους της.
σήμερα το πρωί, η ίδια ακριβώς επανάληψη.
ακούω το Ραφάκι στο μπάνιο να ψάχνει, να ψάχνει και τελειωμό να μην έχει αυτό το ψάξιμο!
η ώρα να περνάει, να πρέπει να φύγει για το σχολείο, όμως όσο αγχώνομαι εγώ, τόσο χαλαρώνει εκείνη.
"συντόμευε παιδί μου, περνάει η ώρα"
"τελειώνω"
"τι ψάχνεις τόση ώρα;"
"κοκκαλάκι"
"αφού τα πετάς από δω κι από κει, που να τα βρεις όταν τα χρειάζεσαι.."
"δεν τα πετάω"
"πως δεν τα πετάς; χτες μόλις μάζεψα ένα από το πάτωμα"
"δεν τα πετάω"
"κι αυτά που βρίσκω εγώ, μόνα τους πέφτουν;"
"δεν τα πετάω"
φουντώνω, κοκκινίζω κι αρχίζω να φωνάζω.
ευφημισμός το "φωνάζω", λογικά πρέπει να ακούγομαι μέχρι τον Αρη!
στον πλανήτη της Ραφαηλίας όμως, δεν φτάνει η φωνή μου, είμαι σίγουρη!
έχοντας βρει κοκκαλάκι, δοκιμάζει διάφορες κομμώσεις, αδιαφορώντας πλέον για ο,τιδήποτε.
"άντε τέλειωνε! μετά θα 'σαι μες το άγχος και θα τρέχεις"
"μπαα, δεν έχω άγχος"
ξαναφουντώνω
"έχω εγώ άγχος για σένα βρε! άντε τέλειωνε! θ' αργήσεις!"
"μουρ μουρ μουρ" εγώ
βαθιά σιωπή αυτή.
στο τέλος με πιάνει το παράπονο.
κι αυτό το παράπονο, είναι το μόνο που τη βγάζει απ' τον κόσμο της, το μόνο που την αγγίζει βαθιά.
έρχεται κοντά μου:
"έλα βρε μαμά μου, τώρα.."
"τι έλα; που κοιμήθηκες παιδί και ξύπνησες καλικάντζαρος; τι γλώσσα είναι αυτή που βγάζεις;"
με κοιτάζει και μετά δείχνοντας τον εαυτό της, μιλάει δυνατά:
"εφηβεία!"
την κοιτάζω κι εγώ και μετά δείχνοντας τον εαυτό μου, μιλάω εξίσου δυνατά:
"κλιμακτήριος!"
.................................................
πως λέγεται είπαμε η ισοπαλία στο σκάκι;
πατ!
