σαμπό αντί για παντόφλες.
εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
έχουν περάσει απ' τα χέρια ή μάλλον απ' τα πόδια μου, όλων των ειδών τα σαμπό, όλων των ειδών οι μάρκες και όλα με το ίδιο απαράλλαχτο μπλε.
βαρέθηκα κι έτσι, το τελευταίο ζευγάρι, το προτίμησα άσπρο.
βλακεία: με τη σκληρή χρήση άρχισε να φεύγει το δέρμα και λίγο λίγο να καταστρέφεται.
αφού όμως αυτή ήταν η μόνη απώλεια, αποφάσισα να μη τα πετάξω, να δοκιμάσω να τα "επισκευάσω".
έτσι, πήρα βερνίκι και ένα κόκκινο μαρκαδόρο της Ραφαηλίας και ..έδρασα.
το αποτέλεσμα; αμφίβολο.
τα φόρεσα την πρώτη μέρα,
τα φόρεσα τη δεύτερη
την τρίτη φώναξα το Ραφάκι.
της έδειξα το αριστούργημα και τη ρώτησα:
"βρε αγάπη μου, για πες, φοριούνται; ή είναι μαύρο χάλι;"
"είναι πολύ ωραία μαμά!" ενθουσιάστηκε
"αλήθεια το λες ή για να μη με στεναχωρήσεις.."
"εγώ τα λατρεύω τα σαμπό σου!"
"γελοία δεν είναι;"
"όχι βρε μαμά! δε μοιάζεις με κλόουν! ωραία είναι!"
...........................................
την άλλη μέρα παρήγγειλα καινούρια.
τα άσπρα, τα καλλιτεχνικά, τα φοράει πια η Ραφαηλία -που τα λατρεύει.
και τι όμορφα που είναι στα δικά της ποδαράκια
εν τέλει
-όνειρο!
