ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑΤΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ;
Το καλοκαίρι το πέρασα αυτό το καλοκαίρι, στη θάλασσα, στο Ποζίλεκο.
Διασκέδασα ένα σωρό, στη θάλασσα. Υπήρχε η άμμος, η αμμουδιά, και η θάλασσα, στο Πουζίλεκο.
Εμείς νοικιάσαμε μια ομπρέλα, μια ξαπλώστρα και την καμπίνα.
Η αδερφή μου ερχότανε με το μαγιό από κάτω, εκείνη η άλλη όμως από κάτω δε φορούσε τίποτα.
Εγώ πάντα κουβαλούσα τα κουβαδάκια, τα φτυάρια, το ταμπούρλο, κι άλλα παιχνίδια.
Για να λέω την αλήθεια μπάλα δε μπορούσαμε να παίξουμε, αλλά εμένα σκασίλα μου! εγώ έπαιζα.
Στη θάλασσα κάναμε πατητές, πιτσιλιόμαστε, φτυνόμαστε, κάναμε κωλοτούμπες, τον πεθαμένο. Κάναμε και σαλιγκάρια, στην αμμουδιά!
Όταν εγώ έτρεχα στην αμμουδιά όλη η άμμος πήγαινε στα μάτια του κόσμου που κοιμόντανε, κι αυτοί φωνάζανε.
Αλλά εμένα σκασίλα μου, εγώ έτρεχα!
Όταν έπαιζα κυνηγητό με τον Τοτόρε, αυτός έπεφτε πάντα, κι εγώ του φώναζα:
-Μαλάκα, πάλι έπεσες!,
και ήμουνα ευτυχισμένος.
Μετά το καλοκαίρι τέλειωσε, κι εγώ μένω πάντα στο Μουνιάνο.
....................................................
"εγώ ελπίζω να τη βολέψω" εξήντα εκθέσεις παιδιών Δημοτικού ανθολογημένες από το δάσκαλο Μαρτσέλο Ντ' Ορτα
....................................................
αυτή είναι η μαμά μου: με κρατάει αγκαλιά και λάμπει.
κάθε μέρα της μιλάω, κάθε μέρα με ακούει.
στη μαμά μου χρωστώ ό,τι είμαι -το καλό μέρος τουλάχιστον.
χρωστώ την πίστη και τα ιδανικά μου
τον τρόπο να συμφιλιώνομαι με αυτά που έρχονται, τ' απρόσμενα,
το πείσμα να μη το βάζω κάτω στα δύσκολα
το καθημερινό μου χαμόγελο
κυρίως όμως, αυτό που της χρωστώ
δεν είναι οι αξίες της ζωής -που μου μετάγγισε
ούτε η συμπόνοια -που με δίδαξε να νοιώθω·
αλλά που μ' έμαθε από μικρό παιδί λογοτεχνία: πεζά και ποίηση
-Παπαδιαμάντη, Σολωμό, Πορφύρα
αγαπημένο Ντοστογιέβσκι, Μπροντέ και Αραγκόν-
που μ' έκανε, με πάθος ασταμάτητο
να αγαπώ το σινεμά
-George Cukor, Arthur Penn, Polanski, Altman-
έτσι που στη ζωή μου σήμερα, ζω και τα δυο
κι επιλογή δεν έχω:
πίσω απ' τις λέξεις ενός δεκάχρονου Ναπολιτάνου μαθητή, μια ασπρόμαυρη νοσταλγική ταινία περιμένει -
σαν άλλος Tornatore:
σηκώνω την κάμερα, τραβάω την άμμο -σύννεφο στο πέρασμα του παιδιού
αποτυπώνω την ευτυχία στο πρόσωπο όταν γελάει "Μαλάκα, πάλι έπεσες!"
απαθανατίζω πατητές, κωλοτούμπες, μπάλες και σαλιγκάρια στην ακρογιαλιά
.
κι αυτό που μού λείπει περισσότερο απ' όλα -σχεδόν-
είναι που δεν μπορώ
τούτο ακριβώς,
να μοιραστώ μαζί της.
...................................................
"μετά το καλοκαίρι τέλειωσε,
κι εγώ μένω πάντα στο Μουνιάνο"
cut!
