29 Ιανουαρίου 2014
.JPG)
μόλις γυρίσαμε κι έβαλα να πιω καφέ, να ξεκουραστώ. ήρθε ο Κώστας από την κοινωνική κουζίνα, ο "άλλος άνθρωπος"
-θυμάσαι το λινκ που είχα δημοσιεύσει τα Χριστούγεννα; που να 'ξερα..-
και πήρε πολλά πράγματα του Δημήτρη. ήρθε με εθελοντές, φόρτωσαν ένα φορτηγάκι: κουζίνα, ψυγείο, καναπές και τραπεζάκια, τηλεόραση, βίντεο και dvd, κρεββατοκάμαρα, πιάτα, ποτήρια, κουβέρτες, ρούχα.. κι άλλα πολλά. ήταν μια παρέα που χαμογελούσε και κουβαλούσε, καλύτερο μνημόσυνο δεν θα μπορούσα να κάνω στον αδερφό μου.. καλύτερα δεν θα μπορούσα να σκεφτώ να δώσω τα πράγματα του: γιατί κι αυτός, πάντα σ' αυτόν που έχει ανάγκη ήταν δίπλα..
29 Ιανουαρίου 2011
"μαμά, να πας να δεις τον Φασίολο"
"καλά"
"μη ξεχάσεις τον Φασίολο"
"καλά"
"και στους άλλους να πας, αλλά ειδικά στον Φασίολο οπωσδήποτε!"
"βρε μανία με τον Φασίολο! θα πάω είπαμε, εντάξει."
πρώτη χρονιά του αδερφού μου στο γυμνάσιο και ο πρώτος έλεγχος: διπλό το άγχος.
άριστος μαθητής από το ..νηπιαγωγείο, πέρασε χωρίς πολλά πολλά στο Βαρβάκειο, αργότερα στο Οικονομικό και πολύ αργότερα έκανε στο Πάντειο το μεταπτυχιακό του.
όμως αυτή η αγωνία με τον πρώτο έλεγχο του γυμνασίου, δεν συγκρινόταν με τίποτα άλλο..
ετοιμαζόταν η μητέρα μου να πάει να πάρει τους βαθμούς και από πίσω είχε το ψαλτήρι του Δημήτρη: κι εκεί να πας κι αλλού να πας, μα προπαντός στον Φασίολο.
δεν ξέρω γιατί του είχε κολλήσει ο Φασίολος.
κατά καιρούς φυσικά του κολλούσαν διάφορες ιδέες -χόμπυ που το εξασκεί επιτυχώς μέχρι σήμερα- κι έτσι ουδείς παραξενεύτηκε με την εμμονή του στον συγκεκριμένο καθηγητή.
επιτέλους η μητέρα έφυγε, πήρε ταξί και πήγε μέχρι το κέντρο της Αθήνας, όπου βρισκόταν τότε το Βαρβάκειο.
ανέβηκε τη μεγάλη σκάλα του σχολείου, μπήκε στην αίθουσα όπου δίδονταν οι έλεγχοι της πρώτης γυμνασίου και άρχισε να βλέπει έναν έναν καθηγητή.
τους είχε δει σχεδόν όλους και έμενε μόνο ο Φασίολος.
πλησίασε λοιπόν τον έναν και μοναδικό που είχε απομείνει και τον ρώτησε:
"ο κύριος Φασίολος;"
ο άνθρωπος την κοίταξε και απορημένος:
"πως είπατε;"
"ξέρετε που μπορώ να βρω τον κύριο Φασίολο;"
σοβαρός ο καθηγητής την ξανακοίταξε:
"αν θέλετε τον καθηγητή που κάνει φυτολογία, είμαι εγώ.
αλλά οπωσδήποτε δεν ονομάζομαι "φασίολος"!
με τον φασίολο ασχολούμεθα στο μάθημα μου"
...................................................................
από τότε πέρασε καιρός.. σαράντα χρόνια σχεδόν.
κι έφτασε η αυριανή Κυριακή, όπου το παιδί-θαύμα έχει τα γενέθλια του.
απ' όλα που έχει κάνει -κι είναι πραγματικά πολλά- δεν ξέρω γιατί, τις τελευταίες μέρες μού έχει κολλήσει η ιστορία με τον Φασίολο.
μεγαλώσαμε πια κι η γοητεία τού να διακτινίζομαι στα παλιά είναι ακαταμάχητη -ειδικά σ' αυτά που μέχρι τώρα νόμιζα ξεχασμένα..
εκτός λοιπόν από τις ευχές μου, να θυμηθώ κι όλα τ' άλλα που τότε φαίνονταν ασήμαντα, ήταν όμως τελικά, τόσο σημαντικά, με το δικό τους ειδικό βάρος.
περιστατικά που άλλοτε μας έκαναν και γελούσαμε,
περιστατικά που μ' έκαναν έξαλλη, όχι όμως για πολύ
-όπως τότε που ντυμένη, στολισμένη ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο λιμανάκι της Αγ. Μαρίνας στην Αίγινα, έσκυψα να δω τη θάλασσα.. τη μια στιγμή ήμουν στην προβλήτα την άλλη μέσα στο νερό. ακόμα του τη χρωστάω τη σπρωξιά.
περιστατικά που άλλοτε μας έβρισκαν σύμμαχους στις αταξίες, όπως όταν πρωτοκαπνίσαμε παρέα κι άλλοτε εχθρούς "μαμά, αυτός σήμερα έκανε κοπάνα!"
περιστατικά που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν ακόμα τη σχέση μας.
έτσι, με όλη μου την καρδιά, να ευχηθώ:
τα χρόνια που θα έρθουν στη ζωή του αδερφού μου να είναι ευλογημένα και πολλά
και να πάψουμε επιτέλους να τσακωνόμαστε με το παραμικρό!
στο κάτω κάτω, τον περνάω έναν ολόκληρο χρόνο.
κι αυτό, ο μικρός, θα 'πρεπε να το σέβεται..
.................................................................
όταν η μεγάλη παρηγοριά είναι η δική μου θνητότητα.
όταν, θα βρεθούμε πάλι μαζί, όπως ήμασταν μέχρι χτες
μόλις γυρίσαμε κι έβαλα να πιω καφέ, να ξεκουραστώ. ήρθε ο Κώστας από την κοινωνική κουζίνα, ο "άλλος άνθρωπος"
-θυμάσαι το λινκ που είχα δημοσιεύσει τα Χριστούγεννα; που να 'ξερα..-
και πήρε πολλά πράγματα του Δημήτρη. ήρθε με εθελοντές, φόρτωσαν ένα φορτηγάκι: κουζίνα, ψυγείο, καναπές και τραπεζάκια, τηλεόραση, βίντεο και dvd, κρεββατοκάμαρα, πιάτα, ποτήρια, κουβέρτες, ρούχα.. κι άλλα πολλά. ήταν μια παρέα που χαμογελούσε και κουβαλούσε, καλύτερο μνημόσυνο δεν θα μπορούσα να κάνω στον αδερφό μου.. καλύτερα δεν θα μπορούσα να σκεφτώ να δώσω τα πράγματα του: γιατί κι αυτός, πάντα σ' αυτόν που έχει ανάγκη ήταν δίπλα..
"γράμμα" στη Ρου
29 Ιανουαρίου 2011
"μαμά, να πας να δεις τον Φασίολο"
"καλά"
"μη ξεχάσεις τον Φασίολο"
"καλά"
"και στους άλλους να πας, αλλά ειδικά στον Φασίολο οπωσδήποτε!"
"βρε μανία με τον Φασίολο! θα πάω είπαμε, εντάξει."
πρώτη χρονιά του αδερφού μου στο γυμνάσιο και ο πρώτος έλεγχος: διπλό το άγχος.
άριστος μαθητής από το ..νηπιαγωγείο, πέρασε χωρίς πολλά πολλά στο Βαρβάκειο, αργότερα στο Οικονομικό και πολύ αργότερα έκανε στο Πάντειο το μεταπτυχιακό του.
όμως αυτή η αγωνία με τον πρώτο έλεγχο του γυμνασίου, δεν συγκρινόταν με τίποτα άλλο..
ετοιμαζόταν η μητέρα μου να πάει να πάρει τους βαθμούς και από πίσω είχε το ψαλτήρι του Δημήτρη: κι εκεί να πας κι αλλού να πας, μα προπαντός στον Φασίολο.
δεν ξέρω γιατί του είχε κολλήσει ο Φασίολος.
κατά καιρούς φυσικά του κολλούσαν διάφορες ιδέες -χόμπυ που το εξασκεί επιτυχώς μέχρι σήμερα- κι έτσι ουδείς παραξενεύτηκε με την εμμονή του στον συγκεκριμένο καθηγητή.
επιτέλους η μητέρα έφυγε, πήρε ταξί και πήγε μέχρι το κέντρο της Αθήνας, όπου βρισκόταν τότε το Βαρβάκειο.
ανέβηκε τη μεγάλη σκάλα του σχολείου, μπήκε στην αίθουσα όπου δίδονταν οι έλεγχοι της πρώτης γυμνασίου και άρχισε να βλέπει έναν έναν καθηγητή.
τους είχε δει σχεδόν όλους και έμενε μόνο ο Φασίολος.
πλησίασε λοιπόν τον έναν και μοναδικό που είχε απομείνει και τον ρώτησε:
"ο κύριος Φασίολος;"
ο άνθρωπος την κοίταξε και απορημένος:
"πως είπατε;"
"ξέρετε που μπορώ να βρω τον κύριο Φασίολο;"
σοβαρός ο καθηγητής την ξανακοίταξε:
"αν θέλετε τον καθηγητή που κάνει φυτολογία, είμαι εγώ.
αλλά οπωσδήποτε δεν ονομάζομαι "φασίολος"!
με τον φασίολο ασχολούμεθα στο μάθημα μου"
...................................................................
από τότε πέρασε καιρός.. σαράντα χρόνια σχεδόν.
κι έφτασε η αυριανή Κυριακή, όπου το παιδί-θαύμα έχει τα γενέθλια του.
απ' όλα που έχει κάνει -κι είναι πραγματικά πολλά- δεν ξέρω γιατί, τις τελευταίες μέρες μού έχει κολλήσει η ιστορία με τον Φασίολο.
μεγαλώσαμε πια κι η γοητεία τού να διακτινίζομαι στα παλιά είναι ακαταμάχητη -ειδικά σ' αυτά που μέχρι τώρα νόμιζα ξεχασμένα..
εκτός λοιπόν από τις ευχές μου, να θυμηθώ κι όλα τ' άλλα που τότε φαίνονταν ασήμαντα, ήταν όμως τελικά, τόσο σημαντικά, με το δικό τους ειδικό βάρος.
περιστατικά που άλλοτε μας έκαναν και γελούσαμε,
περιστατικά που μ' έκαναν έξαλλη, όχι όμως για πολύ
-όπως τότε που ντυμένη, στολισμένη ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο λιμανάκι της Αγ. Μαρίνας στην Αίγινα, έσκυψα να δω τη θάλασσα.. τη μια στιγμή ήμουν στην προβλήτα την άλλη μέσα στο νερό. ακόμα του τη χρωστάω τη σπρωξιά.
περιστατικά που άλλοτε μας έβρισκαν σύμμαχους στις αταξίες, όπως όταν πρωτοκαπνίσαμε παρέα κι άλλοτε εχθρούς "μαμά, αυτός σήμερα έκανε κοπάνα!"
περιστατικά που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν ακόμα τη σχέση μας.
έτσι, με όλη μου την καρδιά, να ευχηθώ:
τα χρόνια που θα έρθουν στη ζωή του αδερφού μου να είναι ευλογημένα και πολλά
και να πάψουμε επιτέλους να τσακωνόμαστε με το παραμικρό!
στο κάτω κάτω, τον περνάω έναν ολόκληρο χρόνο.
κι αυτό, ο μικρός, θα 'πρεπε να το σέβεται..
.................................................................
όταν η μεγάλη παρηγοριά είναι η δική μου θνητότητα.
όταν, θα βρεθούμε πάλι μαζί, όπως ήμασταν μέχρι χτες
