μ' έσκασε το Ραφάκι, μ' έσκασε!
που ζωή να 'χει, γερό κι ευλογημένο να είναι, είχε και τις προάλλες τη γιορτή της.
μεγαλώνει κάθε μέρα, με πέρασε στο μπόι, εφηβεία βλέπεις..
που είναι το μωρό που έπαιρνα αγκαλιά και το νανούριζα τα βράδυα;
τώρα; όλο αντίρρηση!
αντίρρηση, απαξίωση και -φυσικά- μηνύματα στο κινητό.
αυτό το κινητό πια;! προέκταση του χεριού της έχει γίνει!
το δε συγκεκριμένο χέρι, δεν κάνει απολύτως καμμιά δουλειά -εκτός φυσικά από το να στέλνει μηνύματα, να πληκτρολογεί και να κουβαριάζει τα ρούχα της, σπρώχνοντας τα στη ντουλάπα να τα κρύψει.
"τα κρέμασες αγάπη μου;"
"ναι μαμά!"
φωνάζω - δε φωνάζω, ποιος να μ' ακούσει; ίσως η Νέλλυ, άντε κι η Ακκα, πες η Ελλη κι ο Μίκυ, μπορεί κι η Πόπη (τώρα που βγαίνει από τη χειμερία).
το Ραφάκι πάντως, ποτέ!
εδώ δεν παίρνει είδηση αν βρίσκομαι καν σπίτι!
"ήρθαα!" φωνάζω γυρίζοντας απ' τα ψώνια
"είχες φύγει μαμά μου;" η απάντηση..
προχτές, πρωί πρωί μπήκα στο δωμάτιο της.
ρούχα-cd-μολύβια-μανό-βιβλία και χιλιάδες μικροπράγματα ήταν παντού!
τα είδα, τα καμάρωσα κι ύστερα έβαλα τις φωνές:
"τ' είναι τούτα βρε; τι χάος είν' αυτό; πως μπορείς και ζεις έτσι, μου λες; οι στάβλοι είναι σε καλύτερη κατάσταση από 'δω μέσα!"
σιγά μη μ' άκουσε!
σήκωσε το κεφάλι απ' το μαξιλάρι
"θα τα φτιάξω βρε μαμά" είπε
και ξανακοιμήθηκε.
άστραψα και βρόντηξα!
πήγα στο γραφείο -όπου εκεί να δεις τι γινόταν- και με μια κίνηση, έριξα το συρφετό στο πάτωμα!
"ορίστε! για να μπω κι εγώ στο πνεύμα σου!" είπα, αλλά δεν έφυγα.
συνέχισα να μιλώ αγανακτισμένη.
έλεγα, έλεγα, έλεγα και μετά, φουρκισμένη πήγα στην κουζίνα να πιω καφέ.
κι εκεί έλεγα, έλεγα, έλεγα και μετά, φουρκισμένη πήγα ξανά στο δωμάτιο της.
"για να ξέρεις" την πληροφόρησα "πήρα το μπαμπά και του τα είπα όλα! το μεσημέρι όταν γυρίσει θα κουβεντιάσετε! τι νομίζεις; πως ο μπαμπάς είναι εγώ; που με κάνεις ό,τι θέλεις; όλα του τα είπα, όλα!"
σήκωσε το Ραφάκι το κεφάλι, με κοίταξε και είπε:
"τα δικά σου κατορθώματα τα είπες;"
................................................
άναυδη η μανούλα, άναυδη!
κι ύστερα μ' έπιασε ένα γέλιο..
"αχ.." είπα μέσα μου "παραξένεψα.. όλη μου τη στεναχώρια, τη βγάζω στη μικρή..
τόσο καλό παιδί.. ας τη μωρέ να 'χει ασυγύριστα! τέτοια πίεση που πέρασε τον τελευταίο χρόνο.. κι όμως, τα 'βγαλε πέρα παληκαρίσια.."
δεν είπα τίποτα.
σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα κι έβαλα κι άλλο καφέ.
"είσ' εντάξει μαμά;" φώναξε το Ραφάκι από μέσα.
κάτι μουρμούρισα γκρινιάζοντας, έτσι, για ξεκάρφωμα.
είπαμε: το δίκιο - δίκιο της
όμως,
μη παίρνει θάρρος
και πολύ..
...........................................
στη φωτό, το Ραφαηλίσιο χέρι κρατάει το Ραφαηλίσιο κινητό. σάββατο 26 απριλίου, στην επιστροφή από την (πάντα αγαπημένη) Αίγινα.
