"εγώ είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς"
είπε ο John Hurt στο παγωμένο snowpiercer
κι έμεινα -για μια ακόμα φορά- να κοιτάζω την οθόνη μαγεμένη
"θα'θελαναξεραποιοςσκέφτεταιαυτεςτιςκαταπληκτικεςατακες" μονολόγησα
και είδα τη σκηνή ξανά.
φορούσα ένα μπορντώ παλτό με λεπτές πράσινες γραμμές.
τα χρώματα ήταν μουντά κι ήταν παραμονή Χριστουγέννων, βράδυ στο κέντρο της Αθήνας.
θα ήμουν έντεκα ή δώδεκα χρονών.
κρατούσα το χέρι της μητέρας καθώς εκείνη διάλεγε τα δώρα συγγενών και φίλων.
και δεν είχα ιδέα για το είδος της ζωής που με περίμενε.
κανένα εντεκάχρονο δεν έχει δηλαδή.
"μαμά, τα παλιά τα χρόνια ήσουνα ασπρόμαυρη;" μ' είχε ρωτήσει κάποτε η Ραφαηλία όταν ήταν μικρούλα κι είχα γελάσει πολύ!
ασπρόμαυρη και νοσταλγική.
μόνο όμως όσον αφορά το μέλλον.
μια νοσταλγία για αυτά που δεν έχουμε ζήσει
ακόμα.
"εγώ είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς"
είπε ο John Hurt
και οι σκιές στο μπλε μου δωμάτιο πύκνωσαν καθώς έπεφτε το βράδυ.
αν ήμουν κι εγώ σκιά της σκιάς μου
ή αν στ' αλήθεια υπήρξα κάποτε ασπρόμαυρη
καθόλου δεν μ' ένοιαζε πια
ούτε θυμόμουν καν, αν μ' είχε ποτέ νοιάξει.
η σκέψη μου πετούσε στα παλιά
σ' αυτά που θα 'ρθουν
σ' εκείνα που ελπίζουμε
σε όσα αποχαιρετάμε
στη μουσική που ακούμε
στις ταινίες που βλέπουμε
στους φίλους που αγκαλιάζουμε
στα βιβλία που διαβάζουμε ξανά και ξανά
στον Django που περνάμε στο mp3
στο fille de la mer της Ισημερίας
στις σκιές στα μπλε μας δωμάτια
που θα κάνω
στη ζωή που τελικά επιλέξαμε να ζήσουμε
από τότε που ήμασταν έντεκα ή δώδεκα χρονών
όταν κρατούσαμε το χέρι της μητέρας
φορώντας ένα μουντό μπορντώ παλτό με πράσινες ρίγες
και κάνοντας πως δεν ξέραμε τίποτα
ενώ ουσιαστικά
από τότε τα ξέραμε
όλα.
