ήρθε το Ραφάκι το πρωί, σήκωσε το σεντόνι, κουλουριάστηκε δίπλα μου "καλημέρα μαμά" είπε
την αγκάλιασα "καλημέρα αγάπη μου".
καλοκαίρι πια..
μόνο με σεντόνι. πια..
η Νέλλυ γουργούριζε στα πόδια του κρεββατιού,
το δωμάτιο πλημμύριζε απ' τη μυρωδιά του καφέ -η Ραφαηλία είχε ανοίξει την καφετιέρα-
κι οι μέρες για το Τολό, μετρημένες στα δάχτυλα.
κι εκεί που σκεφτόμουν αποσκευές και διαδρομές
"μαμά, είδα το θείο πάλι στον ύπνο μου" είπε το παιδί και για μια στιγμή έμεινα ακίνητη.
την έσφιξα στην αγκαλιά μου "πως αγάπη μου, πως τον είδες;"
"α, τον βλέπω σχεδόν κάθε μέρα! ήμασταν στην τραπεζαρία. ο θείος καθόταν στην καρέκλα που κάθεται πάντα, σε κοιτούσε και χαμογελούσε, αλλά εσύ, δεν μπορούσες να τον δεις. μόνο εγώ τον βλέπω"
"και τ' ονειρεύεσαι συχνά Ραφαηλία;"
"αν όχι κάθε μέρα, τότε μέρα παρά μέρα"
τη φίλησα
"άντε σήκω, πάμε να βάλουμε καφέ"
κι αυτή ήταν η παρηγοριά μου, για τη σημερινή ημερομηνία.
ο μικρός, είχε φροντίσει πάλι..
