τελευταία βλέπω γύρω μου με μια διαύγεια που νόμιζα χαμένη.
τα βράδια ακούω Bruce και "streets of Philadelphia".
αυτό λες να φταίει;
ή ο Damien "cold water surrounds me";
χτές περπάτησα οχτώ χιλιόμετρα.
με βήμα ταχύ και το mp3 στο φουλ
-να μην ακούω τίποτα απ' τους θορύβους του δρόμου.
μεσημέρι με ήλιο λαμπρό:
παγκράτι, βασιλίσσης σοφίας, πλατεία μαβίλη, αλεξάνδρας, λουκάρεως
δεκάλεπτη στάση στην πλατεία γκύζη
κι ύστερα πάλι πίσω.
με τον Παυλάκη να τραγουδάει δυνατά "στο δρόμο οι φάτσες μακρινές είναι και ξένες"
προσπέρασα στάσεις λεωφορείων
τα γρασίδια του Βενιζέλου
του παναθηναϊκού το γήπεδο
κι ήταν σαν να βόλταρα στη γέφυρα που ενώνει
παρόν και παρελθόν.
..........
αργότερα, καθισμένες στο αγαπημένο καφέ της Νίκης στην Αιόλου
κοιτούσαμε έξω απ' το παράθυρο: τα τραπεζάκια ήταν γεμάτα.
κάτω απ' τις τέντες κόσμος χαμογελούσε-γελούσε-συζητούσε
κορίτσια με καλοκαιρινά φορέματα διέσχιζαν τον πεζόδρομο
-με βήματα σχεδόν χορευτικά-
κι ο σερβιτόρος νεαρός και καλόκεφος, κουβαλούσε παγωμένα νερά και καφέδες.
κι ήταν καλά.
ήταν στ' αλήθεια καλά.
πολύ αργότερα το ίδιο βράδυ, βλέποντας "run Forrest run!"
το μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς στη μέρα που πέρασε.
ψαχούλευα τις στιγμές με την ίδια προσοχή που κάποτε ψαχούλευα το ψάρι, για τη μικρούλα Ραφαηλία.
κι ήξερα ήδη, πως όλα τούτα θα τα θυμόμουν με το χαμόγελο της νοσταλγίας.
θα ξεχνούσα τη θλίψη
τη γκρίζα Κυριακή
του Χρόνη τα τηλεφωνήματα "έλα! είσαι εντάξει;"
και θα θυμόμουν, το πόσο ειρηνικά χαζεύαμε τον κόσμο
που χαμογελούσε-γελούσε-συζητούσε
πίνοντας παγωμένο καφέ και νερό σ' εκείνη την πλατεία.
"αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πως το θυμάσαι"
είχε πει κάποτε το φιλαράκι ο Gabriel
και ναι, αυτό είναι που έχει
-και πάντα είχε-
σημασία
τελικά..
