La pettite fille de la mer


"ακόμα έχω στο νου μου ένα κομμάτι του εαυτού μου
ανέμελο να γυρνάει σε ουρανούς να πετάει.."

ακούγεται πολλές φορές τη μέρα.

το 'χω περάσει στο κινητό -ringtone- και δεν σηκώνω το τηλέφωνο, τ' αφήνω να χτυπάει: "τι κι αν τα χρόνια περνάνε, το σώμα μου κι αν γερνάει
ακόμα μέσα μου έχω ένα παιδί που γελάει"

ρισπέκτ φίλε μου, ρισπέκτ!
-μετά στην επανάκληση, ακούω την απορία "έλα, τι έγινες;"
"δουλειές.."

καλοκαίρι πια.
στην Αθήνα του Μάνου
στην Αθήνα του Γκάτσου
"χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο"

στην Αθήνα της περασμένης μας νιότης
-καλοκαίρι.

το σπίτι είναι σκοτεινό και δροσερό
οι αναμνήσεις ασπρόμαυρες.
οι ζωγραφιές των κοριτσιών στους μπλε μου τοίχους
και τα τετράγωνα επιτραπέζια χαρτομάντηλα επάνω στο γραφείο
-δώρο του Χρόνη-
κάνουν πολύχρωμη την ενήλικη μου ζωή.

"μ' άσπρα πουλιά και σύννεφα
τον ουρανό θα ντύσω"
τραγουδούσε κάποτε ο Καζαντζίδης
κι αυτό το πετάρισμα της καρδιάς στο άκουσμα της φωνής του
είναι ίδιο ακόμα και σήμερα
-στην Αθήνα του Μάνου
-στην Αθήνα του Γκάτσου
-εν τέλει, στη δική μου Αθήνα..

"καλοκαίρι και καταχνιά" του Tennessee
"ο γυάλινος κόσμος"
"το γλυκό πουλί της νιότης"
"η νύχτα της ιγκουάνα"
"ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι"
-πόσο αγαπημένο-

Tennesse λοιπόν κι ελάχιστα άλλα..

μακριά τα αστραφτερά παιχνίδια
μακριά οι συναναστροφές οι ατέλειωτες
οι νεόκοποι συγγραφείς
οι νεοέλληνες,
οι ευπώλητοι, οι απαίδευτοι
οι άμουσοι, οι έντεχνοι -μακριά.

να έχω μόνο ένα Γκάτσο
να έχω μόνο ένα Μάνο
κι έναν Tennesse

να βρίσκομαι στην πόλη μου

και θα 'μαι πάντα
Καλά

-κι αυτό το καλοκαίρι..