Την Παρασκευή


Παρασκευή απόγευμα και μοιάζει να 'ναι
δύο αιώνες πίσω..

κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν μ' έφερε το Tardis ίσαμε εδώ
κι ακόμα είδηση δεν το 'χω πάρει.

όμως η καθημερινότητα έρχεται (κουκουρούκου Μυταλάκη, κουκουρούκου)
και με σκουντάει "σήκω!"
απλώνω το χέρι, τραβάω το χειρόφρενο στο snowpiercer
χαιρετώ για μια ακόμα φορά τον John Hurt  -"εγώ είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς" -
και κατεβαίνω.

το Ραφάκι περιμένει στην αποβάθρα
δίπλα της, με το χέρι περασμένο στους λεπτούς της ώμους
στέκεται ο Χρόνης·
περιμένουν
δίχως ίχνος νοσταλγίας πάνω τους.

πλησιάζω
μ' αγκαλιάζουν
κλείνω τα μάτια κι είμαι Καλά!
χαμογελάω - γελάω
-κι είμαι Καλά!

το snowpiercer φεύγει σφυρίζοντας
παίρνει μαζί του τον John Hurt  -"εγώ είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς" 

κι έρχεται μια ακόμα Παρασκευή
-μια δική μας Παρασκευή-
που μοιάζει να 'ναι πάντα

δύο αιώνες πίσω..