"Κι εγώ που θ’ αντιστέκομαι στα συνθήματα και στους εύκολους μελλοντισμούς, εγώ επίσης θα τους ανακινώ δακρύβρεχτους μέσα μου επειδή αδύνατο να ξεχάσω πάνω στον πάγκο ένα παιδί γεμάτο αίματα στο στήθος. Το κοιτάζαμε και δεν ξέραμε πώς να το βοηθήσουμε.."
κι αυτή είναι η Μυρσίνη απ' τα παλιά
κι η νύχτα του Πολυτεχνείου.
τελευταία σκέφτομαι εποχές που πέρασαν
φίλους που έχω ξεχάσει τ' όνομα τους
ποιους ίσως συναντήσω κάποτε
ποιους δεν θα ξαναδώ
και ποιους θα προσπεράσω
"στο δρόμο οι φάτσες μακρινές είναι και ξένες".
καλοκαίρι στην Αίγινα - ετών εικοσιδύο.
κρατούσα εκείνο το πρωινό την αρχαία σκουριά
τα τσιγάρα μου
και ένα μπικ αναπτήρα.
έχοντας μόλις αποχαιρετήσει τον Χάρυ Χάλλερ καθήμενο στην κορυφή της σκάλας, έκανα χώρο για τη Μυρσίνη Παναγιώτου.
ήρθε και τράβηξε τη διπλανή καρέκλα. μαζί ανάψαμε το πρώτο τσιγάρο και όταν η παρέα κατέβηκε στη θάλασσα, εμείς συνεχίσαμε: εκείνη να μιλά, εγώ ν' ακούω.
τριανταπέντε χρόνια από τότε.
μόλις ένα λεπτό πριν..
τελευταία σκέφτομαι εποχές που πέρασαν.
πως ήταν τα πράγματα· η μουσική που ακούγαμε και πως χορεύαμε μέχρι το χάραμα σχεδόν.
το λεπτό βιβλίο του Маяко́вский που κόντευε να διαλυθεί στα χέρια μου
αυτό του Αναγνωστάκη που γρήγορα έγινε το αγαπημένο
και ο αφρός των ημερών, που έφτανε μέχρι το κρεββάτι μας -βυθός.
η Αρχαία Σκουριά έμεινε στην ιστορία.
"έχει καθιερωθεί ως έργο εμβληματικό για τη νεοελληνική πεζογραφία" "το μυθιστόρημα της Δούκα είναι ένα από τα σημαντικότερα και πολυδιαβασμένα έργα της μεταπολεμικής πεζογραφίας"
...
εκείνο το πρωί του Αυγούστου στην Αίγινα, κατέβαινα να συναντήσω τα παιδιά, κρατώντας ένα βιβλίο, τα τσιγάρα μου κι ένα μπικ αναπτήρα·
δε γνώριζα πως κουβαλούσα το ορόσημο της εποχής.
δε γνώριζα πως η Μυρσίνη θα τραβούσε την καρέκλα, θα καθόταν δίπλα μου και μαζί θα καπνίζαμε το πρώτο τσιγάρο της μέρας.
πάνω απ' όλα δε γνώριζα πως τελικά η Μυρσίνη θα χωρούσε, σε ένα κομμάτι χαρτί..
"Έτσι επιτέλους χωρούσα σε μια κόλλα χαρτί: Λοιπόν εγώ, ονομάζομαι Μυρσίνη Παναγιώτου. Γεννήθηκα στο Παρίσι στις 25 του Ιούλη, 1949. Κατοικώ οδός Σινώπης 10, μοναχή μου. Ο πατέρας μου δεν κάνει τίποτα, η μητέρα μου έχει πεθάνει. Έχω αγωνιστεί στα χρόνια της δικτατορίας, στην αρχή, ως μέλος του Ρήγα. Προκηρύξεις κι έντυπα γενικά. Μετά βρέθηκα και σ' άλλη και σ' άλλη οργάνωση, που δεν μπορώ να αποκαλύψω τις ονομασίες τους.
Τώρα όχι, δεν είμαι ενταγμένη πουθενά."
ήμουν -όπως ήμασταν όλοι μας άλλωστε- ανυποψίαστη.
τριανταπέντε χρόνια από τότε
μόλις ένα λεπτό πριν..
"Το φρόνημα όλων μας είναι υψηλό εις τους αιώνας – σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω, χορωδιακώς σφάξε με, σαν ρεμπέτικο παλιό αγά μου από σένα ελπίζω την αθανασία μου, στεντόρεια, διθυραμβικά σφάξε με, σφάξε με..."
Αρχαία Σκουριά
Μάρω Δούκα
........................................
όποτε θέλω τραβάω την καρέκλα, έρχεται, κάθεται δίπλα μου, ανάβουμε τσιγάρο
και τα λέμε..
