Ο βασιλιάς της σκόνης

..ένα καθρεφτάκι, ο ήλιος με τυφλώνει
άρχισε ο πάγος μέσα μου να λιώνει
έφτασε το καλοκαίρι τόσο ξαφνικά

στο ριπίτ τον τελευταίο καιρό.
σκύβω να χαϊδέψω τη Νέλλυ
μαζεύω, πλένω, απλώνω
και
μπήκε ο ήλιος στην ψυχή μου πριν προλάβω
όσα μου έλεγε η βροχή να καταλάβω
ξανά και ξανά.

κι έρχεται το Ραφάκι σήμερα το πρωί:
"μαμά, τραγουδάει ακόμα ο Παυλίδης;"
"ναι, αμέ! πριν λίγες μέρες έβγαλε καινούριο δίσκο"
"α ωραία!"
"εμένα απ' τα παλιά του, ξέρεις ποιο μ' αρέσει πιο πολύ;"
"ποιο;"
"ο βασιλιάς της σκόνης! το θυμάσαι;"

κι αμέσως διακτινίζομαι στον χρόνο:
κυριακάτικα απομεσήμερα, στο δρόμο για την Ανάβυσσο.
πάνω απ' τα λιμανάκια στη Βουλιαγμένη αρχή καλοκαιριού
παιδιά κάνουν μπάνιο
αεροπτεριστές ίπτανται σ' ένα ουρανό εκτυφλωτικά γαλάζιο
τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα ξαπλωμένες μιλάνε
κι ο Χρόνης οδηγεί σοβαρός μισοτραγουδώντας τ' αγαπημένα κομμάτια που βάζω:
Παυλάκης, Παυλίδης, Django
το soundrack της Kυριακής μας.

"ναι, ρε μαμά, πως δεν το θυμάμαι!"

η φωνή της Ραφαηλίας με προσγειώνει.
την κοιτάζω χαμογελώντας "αλήθεια;"

"ναι! το έβαζες και μου 'λεγες "εσύ είσαι!"
....................................

εννοείται πως τόσα χρόνια μετά, το δωμάτιο της παραμένει το ίδιο: μέσα στη σκόνη και στην ακαταστασία
αντιπροσωπεύοντας επάξια το μωρό μου

τον βασιλιά της σκόνης..