Κάτω απ' τη μαρκίζα

ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.
όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής
εσύ όπου κι αν πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς..

ανέβαινα τη φιλολάου, το mp3 δυνατά
να μην ακούω φωνές, αυτοκίνητα, να μην ακούω τίποτα
παρά μόνο αυτά που αγαπούσα·

αυτά που ακόμα αγαπώ

όταν ξαφνικά
άρχισε να παίζει η "μαρκίζα"

κι ήμουν απροετοίμαστη
και δεν υπήρχε ίχνος άμυνας
δεν υπήρχε καν ένα τσιγάρο ν' ανάψω.

ανηφόριζα, προσπαθώντας να κρύψω το βρεγμένο μου πρόσωπο
"αχ ρε" μονολογούσα "αχ ρε.."



χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς

ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις..