if you're traveling the north country fair
where the winds hit heavy on the borderline..
περπατώντας στη δική μου Αθήνα, τις ήσυχες μέρες του Ιουλίου.
περπατώντας σε "δρόμους παλιούς που αγάπησα"
πριν καιρό
σε δρόμους που αγαπώ ακόμα
-κι ας έχουν αλλάξει αμετάκλητα
κι εκείνοι κι εγώ.
"..έχω δει τον αιώνιο Υπηρέτη να γελάει
κρυφά, καθώς το παλτό μου κρατεί"
είχε γράψει κάποτε το φιλαράκι ο Eliot
όμως τότε ήμουν ακόμα απερίσκεπτα νέα
κι είχα κλείσει τις σελίδες, θυμάμαι, χαμογελώντας: δεν υπήρχε ίχνος νοσταλγίας πάνω στους ώμους ή στα μαλλιά μου
κι ο αιώνιος Υπηρέτης, σκεφτόμουν, θα αργούσε να έρθει πολύ.
αυτές τις μέρες του Ιουλίου, περπατάω ώρες στους δρόμους της πόλης.
μαζί μου σχεδόν πάντα ο Johnny κι ο Bob
"so if you're travelin' the north country fair
where the winds hit heavy on the borderline.."
που και που τινάζω τη σκόνη της νοσταλγίας
χαιρετάω γνωριμίες παλιές
-γεια σου Tennessee, γεια σου Henry, γεια σου κι εσένα Charles-
κι αγνοώ τον αιώνιο Υπηρέτη
-τούτη τη φορά, χαμογελάει πίσω από τη δική μου πλάτη
κρυφά.
αργά τ' απογεύματα, όταν γυρίζω μόνη σπίτι
κρατώ την πόρτα ανοιχτή για να περάσουν οι φίλοι
-αγαπημένοι από τα χρόνια της λαμπρής νεότητας
μέχρι τα τωρινά, τα ήσυχα.
σύντροφοι που ένωσαν την ανάσα τους με τη δική μου
σφυρίζοντας πάντα το ίδιο τραγούδι
βάζοντας στην ελπίδα μου φτερά·
κάνοντας έναν ακόμα Ιούλιο
μοναδικό
και απολύτως ερωτεύσιμο.
χαμογελάω:
"έτσι δεν είναι Johnny;"
χαμογελάει κι εκείνος, αφήνει την κιθάρα και γνέφει "έτσι".
..............................
in the darkness of my night
in the brightness of my day.
