a.k.a.

ανάρτηση από το '09  "η επόμενη μέρα"  
a.k.a.
εκλογές, η ίδια μελαγχολία..

Η Επόμενη Μέρα

αυτές οι εκλογές μ' άρεσαν γιατί:

1. πραγματοποιήθηκε ο πόθος του Ραφακίου να ψηφίσει: μπήκε δυο φορές στο παραβάν, μία με τον Χρόνη και μία με την Ελένη και βγαίνοντας ανακοίνωσε ενθουσιασμένη "ψήφισα δυο φορές! την Τρίτη που θ' ανοίξουν τα σχολεία, θα το πω στον κύριο Σπύρο!"

 2. μ' όλη αυτή την εκλογολογία, ξέχασαν τη γρίππη.
από αύριο τα κεφάλια μέσα και οι Κασσάνδρες στις οθόνες μας ξανά.
ετοιμαστείτε..

3. χτες - προχτές είχαμε άφθονες θέσεις παρκαρίσματος.
όπως γυρίζαμε βρίσκαμε θέση με τη μία, ούτε Πάσχα να ήταν δηλαδή!

ο εργατόκοσμος των καφέ του Παγκρατίου
(βλέπε babylon, mokai, ciao κλπ)
θα είναι στη θέση του από Τρίτη ξανά

4. χθες βράδυ, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, είχαμε τον συνήθη (μετεκλογικό) καυγά σπίτι μας.
δεν μας κλόνισε ούτε η τούρτα του Χρόνη
(που παρεμπιπτόντως, είχε ένα κεράκι με τον αριθμό 5 και το σήμα της Μπάρμπι στη βάση του, εμφανέστατος δάκτυλος Ραφαηλίας δηλαδή)
ούτε η γενέθλιος ατμόσφαιρα.

πλακωνόμασταν άγρια, ειδικά με τη Μαρία-κουμπάρα, που λογικά δεν θα έπρεπε να τα πάρουμε μαζί της, μιας και με πληροφόρησε πως τις προάλλες πήγε στο Γερμανό κι αγόρασε μισό κιλό φέτα!

5. ο δήμος Αθηναίων είχε βάλει κάδους ανακύκλωσης, όπου μάζευε το χαρτομάνι των ψηφοδελτίων μεθοδικά.
στις ευρωεκλογές, που είχε κάνει το ίδιο, ανακύκλωσε χαρτί 110 τόνων, το οποίο αντιστοιχούσε σε 1200 δέντρα.

(έτσι δε χάσαμε το δάσος, μόνο το δέντρο δεν πήραμε είδηση)

6. ξύπνησε ο (πολιτικοποιημένος) νεολαίος μέσ' στον Χρόνη και ήρθε με διδακτικό ύφος, λέγοντας μου:

"μα δεν είναι σωστό να μη ψηφίσεις"
"γιατί;"
 
"γιατί, μπλα μπλα μπλαμπλα μπλα μπλα"
"..."
"θες να έρθουμε μαζί σου όλοι;"
"όχι"
"θες να πας με τα παιδιά;"
"όχι" 
"θες οι δυο μας;"
"όχι" 
"θες να σε πάω με τ' αυτοκίνητο;"
"όχι"
 "θες να μιλήσουμε γι' αυτό;" 
"όχι"

7. η Ελένη ψήφισε για πρώτη φορά!
γύρισε σπίτι ενθουσιασμένη, χαμογελαστή, με τη Ραφαηλία να χοροπηδάει δίπλα της και να της κρατάει σφιχτά το χέρι.

την κοίταζα και θυμόμουν με νοσταλγία το συναίσθημα της πρώτης φοράς: όταν είσαι ακόμα πολύ νέος και πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις τα πάντα -με την ιδεολογία, τη στάση ζωής, την ψήφο σου.

δεν της είπα τίποτα.
την αγκάλιασα κι έτσι όπως την έσφιγγα στην αγκαλιά μου, αναρωτούμενη "μα για πότε μεγάλωσε αυτό το παιδί;" κατάλαβα πως ίσως, το κορίτσι μας, στη δική του σοφία, να μην έχανε το δάσος, αλλά ούτε και το δέντρο.

κι αυτός, ήταν ο πιο σπουδαίος λόγος που μου άρεσαν αυτές οι εκλογές
.................................................

ώρες αργότερα, στην αμμουδιά της Αναβύσσου, καθισμένη στα ξύλινα σκαλοπάτια της παιδικής χαράς, χάζευα τον ήλιο στα κεφάλια των παιδιών.

ο Χρόνης κολυμπούσε
η Ραφαηλία κι η Δήμητρα έκαναν κούνια
η Ελένη έστελνε (κλασσικά) μηνύματα στο κινητό.

κι η επόμενη μέρα ήταν ήδη εδώ
προτού καν ανοίξουν οι κάλπες..

Ημέρες


"η καλύτερη παρέα ήτανε τ' ακουστικά μου
κι ο καλύτερος μου φίλος
η ίδια η σκιά μου".


σεπτέμβριος στην αττική οδό.
ο Χρόνης οδηγεί
ο ουρανός πάνω μας σχεδόν δυο μέτρα απόσταση
ο Django στο πίσω κάθισμα κουρδίζει την κιθάρα του
-φθινόπωρο κι αθήνα.

οι μέρες της αίγινας τέλειωσαν.
"όλο τον αύγουστο γκρίνιαζα να γυρίσω στην αθήνα, τώρα θέλω να επιστρέψω στο νησί"
είπα στο Ελενάκι τις προάλλες και συμπλήρωσα "μού φαίνεται πως είμαι ανάποδος άνθρωπος τελικά".

"ποιος εσύ; όχι βέβαια! εσύ είσαι γλυκυτάτη!" κορόιδεψε ο Δημήτρης και γέλασε, όπως μόνο αυτός ήξερε να γελάει..
"σιωπή!" μουρμούρισα και μετά γέλασα μόνη μου, όπως μόνο εγώ ξέρω να γελάω.

η μαγική μου πόλη αναστέναξε γύρω μας.

ο Χρόνης οδηγεί.
ο ουρανός ούτε δυο μέτρα πάνω μας, με άσπρα σύννεφα κι έναν ήλιο που δύει.

όμως στην αίγινα έχει ήδη σκοτεινιάσει.
τα τζιτζίκια έχουν σωπάσει κι ακούγεται που και που η κουκουβάγια.
στη βεράντα κάθεται η Ραφαηλία και διαβάζει.

περνώ τη γέφυρα που ενώνει παρελθόν με παρόν και την τραβώ απ' το χέρι "έλα, σήκω, νύχτωσε πια"

χαμογελάω στο παιδί μου
και την επόμενη στιγμή κοιτάζω τον Χρόνη.
το αυτοκίνητο τρέχει. 
προσπερνάμε σύννεφα, δέντρα, πινακίδες
προσπερνάμε τον καιρό της νιότης και της παράλογης ελπίδας μας
προσπερνάμε το μέλλον
-όπως ακριβώς έχουμε προσπεράσει παλιότερα
παρελθόν και παρόν.

και είναι αύγουστος
και ίσως είναι ακόμα σεπτέμβρης
αλλά δεν έχει σημασία πια
καμμιά..