Τα κουρέλια..


ντύνομαι βιαστικά. σε δέκα λεπτά θα πρέπει να είμαι στο δρόμο -θα περάσει ο Χρόνης να με πάρει.

"Ραφαηλίααα" φωνάζω "έλα να κλειδώσεις, δεν προλαβαίνω!"

πηγαίνω γρήγορα στην εξώπορτα παίρνοντας τα κλειδιά και φορώντας το μπουφάν μου.
κοιτάζομαι στο μεγάλο καθρέφτη, σταματώ για λίγο, ξανακοιτάζομαι..

"βρε Ραφάκι" λέω "πώς είμαι;"
"μια χαρά μαμά!"
"δε θυμίζω "τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα";
"όχι μαμά!"

ιδέα φυσικά δεν έχει για τα "κουρέλια", τη "γλυκειά συμμορία", για τον Νικολαϊδη γενικά.
...................

το βράδυ τον ανέφερε έξαφνα η Μαργαρίτα
κι ήταν στ' αλήθεια η στιγμή όπου το παρελθόν κλείνει το μάτι στο παρόν.
...................

στο ραντεβού με τον Χρόνη ήμουν απολύτως συνεπής.
στο ραντεβού με τις μέρες που πέρασαν το ίδιο
όπως και σ' εκείνο μ' αυτές που θα 'ρθουν.
......................

"τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα".

μα μήπως σταμάτησαν ποτέ;