έφυγα
έναν Αύγουστο σ' άφησα φως μου
ήθελα
την ομορφιά να αντικρίσω του κόσμου
-κάθε μέρα παίζει στην καρδιά μου.
χειμωνιάζει.
το σκοτάδι πέφτει νωρίς
κι έρχεται αυτή η αίσθηση πως όλα τούτα
τα έχω ζήσει ξανά.
πάντα ευγνωμοσύνη είχα
για όσα απλόχερα μού προσφέρονταν:
το χαμόγελο του Χρόνη
τα πειράγματα των παιδιών
το γουργουρητό της Νέλλης
αυτά είναι τα δώρα μου.
κι ο Δημήτρης ακόμα δίπλα μου βρίσκεται..
ετοιμαζόμουν το πρωί να βγω, είχα το ραδιόφωνο ανοιχτό κι άκουγα αφηρημένα
όταν σκύβοντας να βάλω τα παπούτσια
"ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής.."
ανασηκώθηκα, στηρίχτηκα στην ντουλάπα
-σα να 'φαγα σφαίρα κατάστηθα-
και δάκρυζα, μ' αυτά τα ήρεμα δάκρυα της αποδοχής:
"έλα ρε" μίλησα μεγαλόφωνα "θα 'ρθει ο καιρός και θα βρεθούμε ξανά"
"ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα όπως πάντα δεν θα πεις"
το σκοτάδι πια πέφτει νωρίς
χειμώνας.
το σπίτι μας είναι το πατρικό μου
κι η βροχή
ένα απ' τα δώρα μου
-η βροχή
και το χαμόγελο του Χρόνη
όταν γυρίζει σπίτι κουρασμένος
απ' τη δουλειά..
λιμάνι βρήκα στην καρδιά σου
και ξαποσταίνω εδώ
σπάω πυξίδα, καίω χάρτες
άγκυρα ρίχνω
και βουτώ
-κάθε μέρα παίζει
στον ρυθμό που χτυπά
η καρδιά μου
................................
