Γεια σου Λουκιανέ!


πηγαίναμε στην Ανάβυσσο εκείνα τα χρόνια
τ' απομεσήμερα της Κυριακής.

τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα μιλούσαν
γύριζα και τις κοιτούσα χαμογελαστή
στο τιμόνι ο Χρόνης σοβαρός

και σχεδόν πάντα ο "μικρός ήρωας" του Λουκιανού
σ' αυτά που ακούγαμε.

τ' αγαπούσα αυτό το τραγούδι.
τ' αγαπούσα πολύ..

μού θύμιζε τη μητέρα
και τραγουδούσα κάνοντας την πρώτη και τη δεύτερη φωνή.

τα κορίτσια γελούσαν
ο Χρόνης γελούσε κι εκείνος
εγώ με μπάσα φωνή "εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ"
κι ήταν όμορφα.

ναι, ήταν όμορφα.

αποχαιρετήσαμε τα απομεσήμερα της Αναβύσσου:
-ακόμα κι αν πάμε ξανά
τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.

η Ελένη στη Σουηδία με τη δική της οικογένεια πια
η Ραφαηλία ετοιμάζεται να πετάξει με τα δικά της φτερά
ο Χρόνης κι εγώ μ' εγγόνια·

όμως ξέρω
πως σε κάποιο μέρος κρυφό
ακόμα το γαλάζιο μας αυτοκίνητο τρέχει
τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα γελούν
εμείς στο μπροστινό ανταλάσσουμε κρυφές ματιές
και ο Λουκιανός τραγουδά
"πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση".


γεια σου Λουκιανέ!

εσένα ξέρω πως δεν θα σε χάσουμε

ποτέ..