Απρίλη μου



ακούω Baez "diamonds and rust"
και μετά Καζαντζίδη "ήρθα σαν ξένος στη ζωή".

"η άνοιξη, περαστικιά
απ’ το σπίτι,
έσυρε μια χαρακιά
στο φεγγίτη.."
έγραψε ο ποιητής
και ναι, έξω άνοιξη πια..

χωρίς Ανάβυσσο και Κυριακάτικες βόλτες
χωρίς τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να μαλλώνουν
χωρίς τα πρώτα μπάνια της χρονιάς μ' ένα Χρόνη να βγαίνει τρέμοντας από τη θάλασσα
αλλά
'Ανοιξη!

"βρε Ραφαηλία, στρώνε τουλάχιστον το κρεββάτι σου!"
"καλά μαμά"
"θα το στρώσεις;"
"ναι"
"πότε;"
"αύριο"

αυτό το "αύριο" όλο υποσχέσεις στο δικό μας σπίτι.

όμως σήμερα..
σήμερα ακούω Baez και Καζαντζίδη
και έξω έχει έναν απρίλη τόσο φωτεινό
που δε με νοιάζει διόλου το αύριο το στρωμένο!

"η άνοιξη περαστικιά.."
φτάνει να την προλάβουμε..

"χάραξε κλαδιά πλεχτά
σα γαϊτάνι,
και τα φύλλα τα δετά
σε στεφάνι".