καινούρια πρώτη ανάρτηση και χρόνια πολλά!
ξεκινώ τη νέα δεκαετία, με -τι άλλο;- μια αναφορά στο αγαπημένο παρελθόν, που είναι πάντα παρόν και αποτελεί -σίγουρα- κομμάτι από το μέλλον.
............................................
στα μακρινά μαθητικά μου χρόνια, τότε που ακόμα άκουγα τη μητέρα
-λες και υπήρχε περίοδος πού δεν την άκουγα-
μετά από δική της επιμονή ξεκίνησα μαθήματα πιάνου.
δεν ήθελα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ.
όχι γιατί μου απαγορευόταν, απλώς δεν μου περνούσε καν απ' το μυαλό!
μετά από μια δεκαετία -σχεδόν- μαθημάτων με μια καθηγήτρια μουσικής εξαιρετική, εκείνα που αποκόμισα είναι τα εξής:
1. να κόβω τα νύχια μου πολύ κοντά, γιατί ΜΟΝΟ με πολύ κοντά νύχια δικαιούσαι να ακουμπάς τα πλήκτρα.
2. τα μακριά νύχια είναι ακάθαρτα και αντιπαθητικά.
3. η έφεση παίζει μεγάλο ρόλο (τα κομμάτια πού μάθαινα σε τρεις μέρες, ο αδερφός μου τα έπαιζε κυριολεκτικά στα δάχτυλα σε μισή μόλις ώρα).
4. το κιντερλίντερμπουκ είναι ένα πολύ διασκεδαστικό όνομα.
5. Anna Magdalena λεγόταν η δεύτερη γυναίκα του Μπαχ.
6. οικονομικά κίνητρα υπήρχαν κατά την περίοδο της εκμάθησης μου (η μητέρα μου με πλήρωνε ένα πενηντάρικο τη φορά για να μην τραγουδάω παίζοντας, ο αδερφός μου απλώς χαχάνιζε ακούγοντας με και φώναζε με θαυμασμό "όχι ρε!!!").
7. έπρεπε να προσέχω όταν ανέβαινα τη σκάλα του Εθνικού Ωδείου γιατί δεν ήταν ιδιαιτέρως σταθερή.
8. ο Ντιβερνουά ήταν πιανίστας και όχι μουσικό βιβλίο.
9. "Μαριλένα! δεν μελέτησες καθόλου!" η μόνιμη επωδός της καθηγήτριας, η οποία αδυνατούσε να πιστέψει πως είχα φάει ώρες και ώρες μελετώντας τα ρημάδια τα κομμάτια που μου είχε βάλει.
10. και τελικά, μόνο η 'Ακκα εκτιμάει και χρησιμοποιεί το πιάνο όπως αρμόζει: περπατώντας πάνω-κάτω στα πλήκτρα και καθήμενη επάνω του όποτε κουράζεται..
κι αυτός τελικά είναι ο μέγιστος σκοπός ενός εξαιρετικού μουσικού οργάνου.
-για μένα μόνο εννοείται φυσικά...
