ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, είναι ένας από τους συγγραφείς, που αγαπώ πολύ.παιδάκι ήμουν, στην γ' δημοτικού, όταν ο αη Βασίλης, μου 'φερε δώρο μια στοίβα βιβλία: ανάμεσα τους, τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη.
μπήκε από τότε στην καρδιά μου και δεν έφυγε ποτέ.
μπήκε από τότε στην καρδιά μου και δεν έφυγε ποτέ.
πριν αρκετά χρόνια, διαβάζοντας ένα βιβλίο για τον άγιο Νικόλαο τον Πλανά, έφτασα σ' ένα κεφάλαιο, όπου μιλούσε για τους ψάλτες που τον συνόδευαν στο μικρό εκκλησάκι του αγ. Ελισσαίου στην Πλάκα: τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον ξάδερφο του Αλέξανδρο (κι αυτόν) Μωραϊτίδη.
ήταν το διάστημα που ο Παπαδιαμάντης πέρασε στην Αθήνα.
κι ήταν ο άγιος Νικόλαος ο Πλανάς και το εκκλησάκι του αγ. Ελισσαίου, αυτά που έκαναν τη ζωή του στην Αθήνα (αν και τόσο μακριά απ' την αγαπημένη του Σκιάθο), αγαπητή.
δεν θα μιλήσω για το έργο του ή για το ποιος ήταν. τα έχουν πει αυτά άλλοι, πολύ καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα ποτέ εγώ να πω ή να γράψω.
όμως, αυτό που σκέφτομαι, ειναι τα Χριστούγεννα: που είναι πάντα συνδεδεμένα με τ' όνομα του
ειδικά αυτά τα Χριστούγεννα: διαβάζοντας τον, καταλαβαίνεις, πως παρηγοριά μπορείς να βρεις μονάχα σε ό,τι αληθινό υπάρχει
και πως σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, μπορείς ν' αντλήσεις δύναμη απ' τις σελίδες του.
κι ίσως αυτό που μετράει για μένα τελικά, είναι, πως όπως με παρηγορούσε τότε, στην πιο αθώα στεναχώρια που είχα
με την ίδια ακριβώς δύναμη, μπορεί ακόμα και τώρα να το κάνει,
καθώς βλέπω και ζω όλα αυτά που γίνονται σήμερα
.......
καλά να είστε
και ο καθένας μας εύχομαι να βρει τη δική του δύναμη και παρηγοριά.
τα σχόλια, ας τα κλείσουμε γι' αυτό το ποστ..
και ποιος να μου το 'λεγε, πως τέσσερα χρόνια μετά, θ' αναζητούσα ακριβώς αυτή την ανάρτηση, για να τη μεταφέρω εδώ: http://www.isimeria.com/2012/04/blog-post_09.html αναζητώντας την ίδια δύναμη, την ίδια παρηγοριά..
