Δημήτρης

29 Ιανουαρίου 2014


μόλις γυρίσαμε κι έβαλα να πιω καφέ, να ξεκουραστώ. ήρθε ο Κώστας από την κοινωνική κουζίνα, ο "άλλος άνθρωπος"
-θυμάσαι το λινκ που είχα δημοσιεύσει τα Χριστούγεννα; που να 'ξερα..-
και πήρε πολλά πράγματα του Δημήτρη. ήρθε με εθελοντές, φόρτωσαν ένα φορτηγάκι: κουζίνα, ψυγείο, καναπές και τραπεζάκια, τηλεόραση, βίντεο και dvd, κρεββατοκάμαρα, πιάτα, ποτήρια, κουβέρτες, ρούχα.. κι άλλα πολλά. ήταν μια παρέα που χαμογελούσε και κουβαλούσε, καλύτερο μνημόσυνο δεν θα μπορούσα να κάνω στον αδερφό μου.. καλύτερα δεν θα μπορούσα να σκεφτώ να δώσω τα πράγματα του: γιατί κι αυτός, πάντα σ' αυτόν που έχει ανάγκη ήταν δίπλα..
"γράμμα" στη Ρου


29 Ιανουαρίου 2011


"μαμά, να πας να δεις τον Φασίολο"
"καλά"
"μη ξεχάσεις τον Φασίολο"
"καλά"
"και στους άλλους να πας, αλλά ειδικά στον Φασίολο οπωσδήποτε!"
"βρε μανία με τον Φασίολο! θα πάω είπαμε, εντάξει."

πρώτη χρονιά του αδερφού μου στο γυμνάσιο και ο πρώτος έλεγχος: διπλό το άγχος.
άριστος μαθητής από το ..νηπιαγωγείο, πέρασε χωρίς πολλά πολλά στο Βαρβάκειο, αργότερα στο Οικονομικό και πολύ αργότερα έκανε στο Πάντειο το μεταπτυχιακό του.

όμως αυτή η αγωνία με τον πρώτο έλεγχο του γυμνασίου, δεν συγκρινόταν με τίποτα άλλο..

ετοιμαζόταν η μητέρα μου να πάει να πάρει τους βαθμούς και από πίσω είχε το ψαλτήρι του Δημήτρη: κι εκεί να πας κι αλλού να πας, μα προπαντός στον Φασίολο.

δεν ξέρω γιατί του είχε κολλήσει ο Φασίολος.
κατά καιρούς φυσικά του κολλούσαν διάφορες ιδέες -χόμπυ που το εξασκεί επιτυχώς μέχρι σήμερα- κι έτσι ουδείς παραξενεύτηκε με την εμμονή του στον συγκεκριμένο καθηγητή.

επιτέλους η μητέρα έφυγε, πήρε ταξί και πήγε μέχρι το κέντρο της Αθήνας, όπου βρισκόταν τότε το Βαρβάκειο.
ανέβηκε τη μεγάλη σκάλα του σχολείου, μπήκε στην αίθουσα όπου δίδονταν οι έλεγχοι της πρώτης γυμνασίου και άρχισε να βλέπει έναν έναν καθηγητή.

τους είχε δει σχεδόν όλους και έμενε μόνο ο Φασίολος.
πλησίασε λοιπόν τον έναν και μοναδικό που είχε απομείνει και τον ρώτησε:

"ο κύριος Φασίολος;"

ο άνθρωπος την κοίταξε και απορημένος:
"πως είπατε;"
"ξέρετε που μπορώ να βρω τον κύριο Φασίολο;"

σοβαρός ο καθηγητής την ξανακοίταξε:
"αν θέλετε τον καθηγητή που κάνει φυτολογία, είμαι εγώ.
αλλά οπωσδήποτε δεν ονομάζομαι "φασίολος"!
με τον φασίολο ασχολούμεθα στο μάθημα μου"
...................................................................

από τότε πέρασε καιρός.. σαράντα χρόνια σχεδόν.
κι έφτασε η αυριανή Κυριακή, όπου το παιδί-θαύμα έχει τα γενέθλια του.

απ' όλα που έχει κάνει -κι είναι πραγματικά πολλά- δεν ξέρω γιατί, τις τελευταίες μέρες μού έχει κολλήσει η ιστορία με τον Φασίολο.
μεγαλώσαμε πια κι η γοητεία τού να διακτινίζομαι στα παλιά είναι ακαταμάχητη -ειδικά σ' αυτά που μέχρι τώρα νόμιζα ξεχασμένα..

εκτός λοιπόν από τις ευχές μου, να θυμηθώ κι όλα τ' άλλα που τότε φαίνονταν ασήμαντα, ήταν όμως τελικά, τόσο σημαντικά, με το δικό τους ειδικό βάρος.

περιστατικά που άλλοτε μας έκαναν και γελούσαμε,
περιστατικά που μ' έκαναν έξαλλη, όχι όμως για πολύ
-όπως τότε που ντυμένη, στολισμένη ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο λιμανάκι της Αγ. Μαρίνας στην Αίγινα, έσκυψα να δω τη θάλασσα.. τη μια στιγμή ήμουν στην προβλήτα την άλλη μέσα στο νερό. ακόμα του τη χρωστάω τη σπρωξιά.
περιστατικά που άλλοτε μας έβρισκαν σύμμαχους στις αταξίες, όπως όταν πρωτοκαπνίσαμε παρέα κι άλλοτε εχθρούς "μαμά, αυτός σήμερα έκανε κοπάνα!"

περιστατικά που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν ακόμα τη σχέση μας.

έτσι, με όλη μου την καρδιά, να ευχηθώ:
τα χρόνια που θα έρθουν στη ζωή του αδερφού μου να είναι ευλογημένα και πολλά
και να πάψουμε επιτέλους να τσακωνόμαστε με το παραμικρό!

στο κάτω κάτω, τον περνάω έναν ολόκληρο χρόνο.
κι αυτό, ο μικρός, θα 'πρεπε να το σέβεται..
.................................................................

όταν η μεγάλη παρηγοριά είναι η δική μου θνητότητα.
όταν, θα βρεθούμε πάλι μαζί, όπως ήμασταν μέχρι χτες
 

Για ποιο ταξίδι


κίνησες να πας
να με θυμάσαι
και να μ' αγαπάς..

Σινεμά


ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑΤΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ;

Το καλοκαίρι το πέρασα αυτό το καλοκαίρι, στη θάλασσα, στο Ποζίλεκο.
Διασκέδασα ένα σωρό, στη θάλασσα. Υπήρχε η άμμος, η αμμουδιά, και η θάλασσα, στο Πουζίλεκο.
Εμείς νοικιάσαμε μια ομπρέλα, μια ξαπλώστρα και την καμπίνα.
Η αδερφή μου ερχότανε με το μαγιό από κάτω, εκείνη η άλλη όμως από κάτω δε φορούσε τίποτα.
Εγώ πάντα κουβαλούσα τα κουβαδάκια, τα φτυάρια, το ταμπούρλο, κι άλλα παιχνίδια.
Για να λέω την αλήθεια μπάλα δε μπορούσαμε να παίξουμε, αλλά εμένα σκασίλα μου! εγώ έπαιζα.
Στη θάλασσα κάναμε πατητές, πιτσιλιόμαστε, φτυνόμαστε, κάναμε κωλοτούμπες, τον πεθαμένο.  Κάναμε και σαλιγκάρια, στην αμμουδιά!
Όταν εγώ έτρεχα στην αμμουδιά όλη η άμμος πήγαινε στα μάτια του κόσμου που κοιμόντανε, κι αυτοί φωνάζανε.
Αλλά εμένα σκασίλα μου, εγώ έτρεχα!
Όταν έπαιζα κυνηγητό με τον Τοτόρε, αυτός έπεφτε πάντα, κι εγώ του φώναζα:
 -Μαλάκα, πάλι έπεσες!,
και ήμουνα ευτυχισμένος.
Μετά το καλοκαίρι τέλειωσε, κι εγώ μένω πάντα στο Μουνιάνο.
....................................................

"εγώ ελπίζω να τη βολέψω" εξήντα εκθέσεις παιδιών Δημοτικού ανθολογημένες από το δάσκαλο Μαρτσέλο Ντ' Ορτα
....................................................



 αυτή είναι η μαμά μου: με κρατάει αγκαλιά και λάμπει.
κάθε μέρα της μιλάω, κάθε μέρα με ακούει.

στη μαμά μου χρωστώ ό,τι είμαι -το καλό μέρος τουλάχιστον.
χρωστώ την πίστη και τα ιδανικά μου
τον τρόπο να συμφιλιώνομαι με αυτά που έρχονται, τ' απρόσμενα,
το πείσμα να μη το βάζω κάτω στα δύσκολα
το καθημερινό μου χαμόγελο

κυρίως όμως, αυτό που της χρωστώ
δεν είναι οι αξίες της ζωής -που μου μετάγγισε
ούτε η συμπόνοια -που με δίδαξε να νοιώθω·

αλλά που μ' έμαθε από μικρό παιδί λογοτεχνία: πεζά και ποίηση
-Παπαδιαμάντη, Σολωμό, Πορφύρα
αγαπημένο Ντοστογιέβσκι, Μπροντέ και Αραγκόν-
που μ' έκανε, με πάθος ασταμάτητο
να αγαπώ το σινεμά
-George Cukor, Arthur Penn, Polanski, Altman-

έτσι που στη ζωή μου σήμερα, ζω και τα δυο
κι επιλογή δεν έχω:

πίσω απ' τις λέξεις ενός δεκάχρονου Ναπολιτάνου μαθητή, μια ασπρόμαυρη νοσταλγική ταινία περιμένει -
σαν άλλος Tornatore:
σηκώνω την κάμερα,  τραβάω την άμμο -σύννεφο στο πέρασμα του παιδιού
αποτυπώνω την ευτυχία στο πρόσωπο όταν γελάει "Μαλάκα, πάλι έπεσες!"
απαθανατίζω πατητές, κωλοτούμπες, μπάλες και σαλιγκάρια στην ακρογιαλιά
.
κι αυτό που μού λείπει περισσότερο απ' όλα -σχεδόν-
είναι που δεν μπορώ
τούτο ακριβώς,
να μοιραστώ μαζί της.
...................................................

"μετά το καλοκαίρι τέλειωσε,
κι εγώ μένω πάντα στο Μουνιάνο"

cut!

Η στολή


Ραφάκι: τι τυχερή που ήσουν όταν πήγαινες σχολείο!
μάνα ανυποψίαστη: γιατί;

"γιατί δεν κάνατε γυμναστική!"
"πως δεν κάναμε!"
"αφού λες πως φορούσατε στολή"
"ποδιά. κουβαλούσαμε βρε τη φόρμα μαζί"
"πάντως τυχερή ήσουνα που φορούσες στολή"
"ποδιά. γιατί; ξεπαγιάζαμε τον χειμώνα!"
"ναι, αλλά δεν είχατε τον ένα και τον άλλο να σας κρίνουν ανάλογα με το τι φοράτε!"
"και να μ' έκριναν, ξέρεις ε; στα παλιά μου τα παπούτσια! όσο με νοιάζει τώρα μ' ένοιαζε και τότε!"
"γι' αυτό σε θαυμάζω!! εμείς σήμερα, στο διάλειμμα κάναμε βόλτες πάνω κάτω στο διάδρομο"
"ποιοι "εμείς";
"εγώ με τις φίλες μου. και τρία κορίτσια καθόντουσαν σ' ένα παγκάκι και  μας κοίταζαν"
"και; σας είπαν κάτι για τα ρούχα σας;"
"όχι. μας φώναξαν "μας ζαλίσατε!"
"ωχ!"
"και μεις τους απαντήσαμε "χεστήκαμε!"
.........................................

εκτός του: bye- bye la mode, salut le lycée

τι σχέση είχαν τα ρούχα με τις βόλτες πάνω κάτω..

αυτό,
μόνο το Ραφάκι
κι ο σουρεαλισμός
το γνωρίζει..

Το κομμάτι του φτωχού


το βράδυ της πρωτοχρονιάς στο τραπέζι: η βασιλόπιτα και γύρω γύρω εμείς.
ο Χρόνης με το μαχαίρι, την έχει σταυρώσει και ξεκινά να κόβει.

"το πρώτο;" ρωτάει
"δικό σου" λέει ο αδερφός μου
"πως δικό του;" διαμαρτύρομαι "τι λες τώρα; αλλιώς την κόβαμε τόσα χρόνια! του φτωχού;;; που είναι το κομμάτι του φτωχού;;"

"ποιου φτωχού;" απαντά ο Δημήτρης "τώρα; όλοι φτωχοί είμαστε!"
..........................................

το φλουρί παρεμπιπτόντως έπεσε σ' αυτόν!

η Καλή Χρονιά;

ολόκαρδα εύχομαι να πέσει
σε όλους μας:

νεόπτωχους και μη..

Πρώτη του '14


βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι
βγάλε από την πόρτα το κλειδί..


το δικό μας τραπέζι σήμερα
-πρώτη του '14-
δεν έχει ψητό
ταψιά με πατάτες
ντάνες με πιάτα και μαχαιροπήρουνα.

δεν έχει τσίκνα ταβέρνας
πιατέλες "στα κάρβουνα"
φαγοπότι ατέλειωτο

εξαντλητικό..

για το δικό μας τραπέζι σήμερα
-πρώτη του '14-
διαλέξαμε:

φασολάκια γλυκά
με σάλτσα κόκκινη
και φέτα

μοιραστήκαμε:

ψωμί ζυμωτό
-πρόσφορο-
που μας προσέφεραν με αγάπη

χαμογελάσαμε όταν ακούσαμε:

"ωραίο φαγητό μαμά!"

και όλα έγιναν όπως ακριβώς έπρεπε να γίνουν.

.....................

όταν το μόνο "βάλε" που έχει σημασία
έχει ειπωθεί πριν πολύ καιρό:

βάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι
κάποιος πονεμένος θα βρεθεί


τότε μπορώ να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου:

Καλή κι Ευλογημένη χρονιά!

και πραγματικά να ελπίζω σ' αυτήν..

κοπιάστε!