Κι άλλο fb μάστορα;


βλέπω κορίτσια της ηλικίας μου (:P ) να φωτογραφίζονται με φιλενάδες-φιλενάδους της ιδίας ηλικίας, με χαμόγελα και σκέρτσα να ποζάρουν και σκέφτομαι "η νεολαία της ΕΠΟΝ.."

από τις μλκς του τουίτερ δε γλυτώνεις! τις αναπαράγουν οι φαν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν! όπου αίφνης σε σημαδεύει αυτό το γλοιώδες, εξυπνακίστικο χιούμορ και στη ρίχνει τσακ-μπαμ εκεί που δεν το περιμένεις..

είμαι άρρωστος και γέρων και πτωχός.. στο θηλυκό όλ' αυτά.

λοιπόν, για να ξέρετε, όσοι δεν.. (ξέρετε). βρίζω! μιλάω άσχημα, ανέκαθεν δηλαδή, αλλά τελευταία παρα-μιλάω! όσοι ενοχλείστε, παρακαλώ, μη μου γράφετε (για τέτοιου είδους ανθρώπους, δεν με καίει και τόσο πολύ είναι η αλήθεια). αλλά επειδή, ένας ήταν ο Λένυ ο Βρωμόστομος και δεύτερη η αφεντιά μου, όποιος έχει θεματάκια ηθικής ή αισθητικής, ας την κάνει με ελαφρά. δεν παρεξηγούμαι, αντιθέτως κατανοώ και υπερθεματίζω!

"αν πας στο σουπερ μάρκετ πάρε μου και μένα φέτα" (Μαρία ογδοντάχρονη κουμπάρα)
"γιατί, τρως φέτα;" (εγώ)
"ναι, αμέ! αν δε φάω τυρί το βράδυ, δεν μπορώ!"
"μετά μη παραπονιέσαι για το ζάχαρο! 200 είχες χτες, το ξέχασες;"
"ε, τι να κάνω; καλύτερα να πάω χορτασμένη!! δεν θυμάμαι.. ποιος μου το 'λεγε;"
"κάνας μλκς!"
διάλογος προ δεκαπενταλέπτου

στη Litsa: δέκα; δέκα; μα ΔΕΚΑ; για να δούμε λοιπόν το πρώτο. ο αφρός των ημερών-βιαν, αρχαία σκουριά-δούκα, φύλακας στη σίκαλη-σάλιντζερ, μεγάλος μωλν-φουρνιέ, η τριλογία του τόλκιν (πιάνεται ως ένα), μεγάλες προσδοκίες-ντίκενς, ψάθινα καπέλα-λυμπεράκη, το εκκρεμές του φουκώ-έκο, περηφάνια και προκατάληψη-ώστιν, ανεμοδαρμένα ύψη-έμιλι μπροντέ (να ξέρεις, θα βρω τον μπελά μου από τους άλλους!)

"ναι Ραφαηλία, η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτόνησε τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. και κάποιος άλλος συγγραφέας αυτοκτόνησε, όταν τον έσπρωξαν στην ουρά για το συσίτιο. γύρισε σπίτι του και αυτοκτόνησε"
"ποιος μαμά;"
"δεν θυμάμαι.."
"googlαρε το!"
το γκουγκλάρω λοιπόν και βγαίνουν οι συγγραφείς που έχουν αυτοκτονήσει.
το Ραφάκι "κολλάει" στον Μαγιακόβσκι.
"ο Μαγιακόβσκι!"  αναφωνεί.
της δείχνω πίσω απ' το γραφείο μου τη βιβλιοθήκη και της λέω "εδώ τον έχω!"
κοιτάζει και ξανακοιτάζει απορημένα.
και μετά: "α! ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΝΝΟΕΙΣ!!"

πήρα τηλεφωνάκι τούμπανο! μ' αυτό λέω να περάσω δυο χρονάκια aka παραμυθιάζομαι

"ελπίζω σε χαμόγελα, σε πρόσωπα, ελπίζω σ’ ανώτερες ψυχές
σε καθαρά μυαλά"
α ρε Λάκη (παπαδόπουλε) σ' αγαπάω

"η ζωή είναι ωραία φιλαράκο!" είπε ο Ναζίμ
και ξάπλωσε να ξεκουραστεί



κι εγώ ακόμα αναρωτιέμαι:
βρε,
λες να 'ναι

αλήθεια;

Ο πονοκέφαλος


..με κόλλησε το Ραφάκι ίωση, με κόλλησε και σέρνομαι.

αυτή η αίσθηση της αρρώστιας

 -που ματαίως τη διατάζω "ξεκουμπίσου, έχω δουλειές που τρέχουν"-

με κάνει να κοιμάμαι φορώντας κάλτσες αθλητικές
με κάνει να σκεπάζομαι με πάπλωμα ελαφρύ
να βάζω το θερμόμετρο δις, τρις -μη πω τετράκις την ημέρα
να αγωνιώ πότε επιτέλους θα περάσει·
είπαμε: έχω δουλειές που τρέχουν.

η υπεύθυνη της αρρώστιας μου, στο δικό της πλανήτη ως συνήθως:
περιχαρής με πληροφόρησε "το καλοκαίρι θα βάψω τα μαλλιά μου μπλε!"
μου 'βαλε τις φωνές, όταν της επεσήμανα πως είναι αδύνατη και πρέπει να παχύνει
τέλος μού δήλωσε, το σάββατο θα είναι πολύ απασχολημένη
για να βοηθήσει αν τη χρειαστώ.

έδωσα τόπο στην οργή, πήρα το cold and flu μου
και κάθησα στον υπολογιστή.

"αχ... το κεφάλι μου" παραπονέθηκα,
αλλά ουδείς με άκουσε
"αχχχ...." ξαναφώναξα
και να! ο υγιής μικροβιοφορέας μπήκε με φούρια στο δωμάτιο.

"τ' είναι μαμά; τι έπαθες;"
"πονάει το κεφαλάκι μου, αχ..."

πλησίασε
με κοίταξε
έσκυψε να με δει καλύτερα
και αποφάνθηκε

"μάλλον θα σκέφτεσαι!"
.........................................

ας έχει χάρη!
ας έχει χάρη που είναι μόλις κιλά σαρανταπέντε
και τρέχει σαν ελάφι!

αλλιώς;
θα σου 'λεγα εγώ!

Εννιά -δεκαεννιά


 ρε δε με νοιάζει από που 'ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί
στον ουρανό ν' ανεβώ και να τα λέω
πάω στοίχημα πως θα 'σαι κι εκεί
                                 active member



εννιά μήνες κιόλας.
ξέρω πως όταν έρθει η ώρα μου
εσύ θα είσαι Εκεί..

αχ ρε..
αχ..

Διάφανα Φθινόπωρα


να τρέχω, να σκοντάφτω σ' αυτά που θυμάμαι και να πέφτω κάτω απ' τη νοσταλγία
-αυτά είναι τα φθινόπωρα της δικής μου ζωής.

νοσταλγώ ήδη το μέλλον
εκείνα που θα 'ρθουν και τ' άλλα που θα προσπεράσουν·

τις Χριστουγεννιάτικες κορδέλες, το κομμάτι του φτωχού της βασιλόπιτας
το Ραφάκι που μεγαλώνει
το Ραφάκι που κάθε μέρα ανοίγει τα φτερά

τις αλλοτινές Κυριακές στην Ανάβυσσο
τους φίλους που έφυγαν
τα σαρανταπέντε χρόνια της εφηβείας μου

το αγαπημένο πατρικό σπίτι -το σπίτι όλων μας πια
το ανάλαφρο τού χαμόγελου που φέρνουν οι φίλοι
το swing του παλιόφιλου του Django

τον αφρό των ημερών
τα εκκοκκιστήρια β'
το "τώρα"
-τώρα Δημήτρη ξανά πίσω δεν πρέπει να γυρίσουμε
χρέος μας είναι πια να μη γυρίσουμε-

και μιλώ στο δικό μας Δημήτρη λες κι είναι ακόμα εδώ
-όπως μιλώ στη μάνα μου-
και μιλώ για τον δικό μας Δημήτρη στον ενεστώτα
-γιατί στ' αλήθεια είναι ακόμα εδώ-

σκοντάφτω σ' αυτά που θυμάμαι και πέφτω κάτω απ' τη νοσταλγία.

κι όπως ξαπλωμένη είμαι και κοιτώ τον ουρανό
κι όπως στο γαλανό του στριφογυρίζουν
κόσμοι παλιοί που έχουν ήδη φύγει
κι όπως ψιθυριστά  "πόσο κρατάει ένα όνειρο, πόσο.."
τραγουδάω
να 'σου την η βροχή η φθινοπωρινή
να πέφτει ανάλαφρα
λες κι είναι ανοιξιάτικη

να 'σου κι ο Χρόνης να έρχεται κρατώντας
μια μαύρη ομπρέλα·
απλώνει το χέρι, με τραβά, με σηκώνει   
"όλα καλά;"
κι αγκαλιασμένοι γυρίζουμε σπίτι.
.........................................

να τρέχω, να σκοντάφτω σ' αυτά που θυμάμαι
να πέφτω κάτω απ' τη νοσταλγία
-μέλλοντος, παρελθόντος και παρόντος-
και να 'ρχεται ο Χρόνης πάντα
να με σηκώνει..

αυτά είναι τώρα τα διάφανα φθινόπωρα
της δικής μας ζωής..