Το Χρυσό Ψαλίδι


Κυριακή πρωί κι από νωρίς έχω φαγωθεί να επαναλαμβάνω ως συνεπής παπαγάλος στο Ραφάκι κάθε τέταρτο της ώρας: διάβασε και διάβασε και διάβασε.
βεβαίως είχα φαγωθεί και την Παρασκευή και το Σάββατο, αλλά σιγά!
η απάντηση ήταν "αύριο μαμά!".

σήμερα, μιας και το αύριο μάς τέλειωσε, είχαμε το "σε λίγο"
ή το "το μεσημέρι"
"το απόγευμα"
 κι ακόμα "το βραδάκι, μπορώ;"

φούντωσα κι αγρίεψα, ο παπαγάλος έγινε σειρήνα της πυροσβεστικής κι ακούστηκα μέχρι το διπλανό τετράγωνο:
"ΟΧΙ! θα κάτσεις να διαβάσεις ΤΩΡΑ!"

το Ραφάκι σήκωσε ψηλά το κεφάλι βαθύτατα προσβεβλημένο από τον τόνο της φωνής μου κι εξαφανίστηκε στο δωμάτιο της.
άκουσα να ρωτάει τον πατέρα της σχετικά με κάποιο μοιρογνωμόνιο κι ευχαριστημένη που -επιτέλους- στρώθηκε, έκανα καφέ και κάθησα στο γραφείο, ν' ανοίξω τον υπολογιστή, να χαζέψω τα νέα της ημέρας.

δεν είχα πιεί ούτε τον μισό καφέ και να 'σου την ξανά, φουριόζα και χαμογελαστή να μπαίνει μέσα, δείχνοντας μου τα χέρια της θριαμβευτικά "δες μαμά!".
βλέπω πως φοράει χειμωνιάτικα γάντια αλλά κάτι δεν πάει καλά.
ίσως γιατί κοντεύει Μάιος και κάνει ζέστη; ίσως γιατί τα φοράει σπίτι;
τι είναι λάθος σ' αυτή την εικόνα και δεν το αντιλαμβάνομαι;

όταν όμως με πληροφορεί καταχαρούμενη: δες μαμά, τα έκοψα! αστραπιαία καταλαβαίνω πια όλη την εικόνα, τινάζομαι ξαφνιασμένη και τη ρωτώ με τη φωνή μου ν' ακούγεται μία σκάλα υψηλότερη απ' το κανονικό:

"βρε αγάπη μου, γιατί τα γαντάκια, γιατί;"
"τα 'κοψα και τώρα θα γράφω μ' αυτά!"

υψηλή ραπτική vs διάβασμα = 1-0
......................................

κι αν είπα τίποτα;

ούτε γι' αστείο
φυσικά..

Riders on the storm


σαν τον δερβίση γύριζα στο σπίτι αυτές τις μέρες κι όλο κάτι έκανα.
πότε μαγείρευα, πότε σκούπιζα, πότε τακτοποιούσα  και στο τσακίρ κέφι διάλεγα: πλυντήριο πιάτων ή ρούχων να βάλω;

συγύριζα λοιπόν, έπλενα, άπλωνα, μάζευα και ξεσκαρτάριζα μέχρι που αποκαμωμένη ένα απόγευμα ρίχτηκα ως πτώμα στο κρεββάτι και φώναζα έναν έναν να 'ρθει να με γιατροπορέψει.
να μου φέρουν καφέ ή pepsi max, να μου ρίξουν ένα ελαφρύ σκέπασμα, έστω, να μου τρίψουν λίγο τα κατάκοπα μου ποδαράκια.

ματαίως όμως!

ο Χρόνης κοιμόταν τον ύπνο του αδειούχου, το Ελενάκι άκρως απασχολημένο δε βρισκόταν καλά καλά στο σπίτι και το Ραφάκι καταδέχτηκε μεν να έρθει, έτοιμη όμως την είχε τη δικαιολογία: "δε μπορώ τώρα, έχω δουλειά!"

τι είδους δουλειά είχε, αυτή κι ο Χάρρυ Πότερ το ήξεραν..

αγανάκτησα!
"εμ εδώ είναι σαν τους τρεις Σωματοφύλακες!" φώναξα "αλλά απ' την ανάποδη! όχι ένας για όλους κι όλοι για έναν, αλλά ένας για όλους και κανένας για τον ένα!"

ανακάθισα στο κρεββάτι

"να σου πω κάτι όμως; αν ξεκινούσα τη ζωή μου τώρα, ούτε γάμο θα 'κανα, ούτε παιδιά, ούτε τίποτα! ακούς; τίποτα! μόνο θα 'χα μια καριέρα ΝΑ! θα ζούσα σ' ένα σπίτι ΝΑ! και θα σου 'λεγα 'γω μετά!"

το Ραφάκι με κοίταζε πληγωμένο, έτοιμο να δακρύσει.

"τι με κοιτάς; τώρα δεν έχεις δουλειά; άντε, πήγαινε μέσα, άντε!" ειρωνεύτηκα κι έπεσα πίσω στα μαξιλάρια, ξεφυσώντας τον αέρα του δικαίου.

μετά από μισή ώρα μπήκε ξανά στο δωμάτιο.
στα χέρια κρατούσε μια κάρτα.

την άφησε πάνω στο γραφείο και βγήκε με τους ώμους σκυφτούς λες και κουβαλούσε όλο το βάρος του κόσμου.

έσκυψα στο γραφείο και διάβασα:

  "Για ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ"


 

Για ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ

Αγαπητή Μαμά

Σε ξέρω χρόνια και θέλω να σε ρωτήσω: Αμα ήσουν και πάλι μικρή και είχε την ευκαιρία... θα ήθελες να είχες εμένα;

Αν όχι στον λόγο μου θα είμαι καλό παιδί και κλαίω τώρα.. Σε παρακαλώ άλλαξε γνώμη και ξέρω τα πάντα για 'σένα!

Είσαι διαβήτης, σου αρέσει το πορτοκαλί, από παγωτό καραμέλα με Συρόπι θέλεις να σου ρίξω στον τάφο σου, σου αρέσει το Riders on the Storm και αυτός που το τραγούδαγε πέθανε γιατί η κοπέλα του του έδωσε παραπάνω δόση. Ξέρω ακομα κι ότι σου αρέσουν τα Αντρικά Μπουφάν, δεν σου αρέσει η λέξη "αερόπλανα" έχεις μανία με τις ταινίες με τους εξωγήινους και φοράς πάντα αθλητικά (παπούτσια).

Ξέρω πολλά ακόμα αλλα θα πάρουν χρόνια.

Γι' αυτό σε παρακαλώ σε λατρεύω!

Ορίστε μια Αφιέρωση τι κάναμε το καλοκαίρι.


κι ήμουν ζωγραφισμένη στην κούνια στην Αίγινα, να πηγαίνω πάνω κάτω και να τραγουδάω -τι άλλο;- riders on the storm.
.................................................................

να λοιπόν ένας τρόπος να φεύγει η κούραση  μεμιάς

να κι ένας άλλος, για να παρηγοριέσαι με το διαβήτη που σου 'ρθε κατακέφαλα: παγωτό με σιρόπι καραμέλα όταν πια θα 'σαι αλλού..

να κι ένας ακόμα, για να γνωρίσει το παιδί σου τον Jim Morrison και να αποτυπωθεί στη μνήμη η ζωή όταν φεύγει τόσο άδικα..

και κυρίως, να ο μοναδικός τρόπος, για να βεβαιώνεσαι πως ό,τι έχεις κάνει είναι απολύτως σωστό

και πως, χίλιες ζωές αν ζούσες ακόμα

ακριβώς τα ίδια θα έκανες..

Γιορτάζει το Ραφάκι


..και Χρόνια της Πολλά!

Χρόνια όμορφα
Καλά
Ευλογημένα

Χρόνια που πολύ πολύ μετά θα τα θυμόμαστε και θα τα νοσταλγούμε

-σαν τότε που ήτανε μωρό
και πόσο γρήγορα περάσαν
πέταξαν θαρρείς-


Χρόνια γλυκά
να έρθουν στη ζωή της
 χρωματιστά
Χρόνια γεμάτα μουσική
και όνειρα..

γιορτάζει το μωρό μας

και

Χρόνια της Πολλά!

Καλή Ανάσταση!


από το δικό μου αναγνωστικό της α' δημοτικού.
όταν η ζωή ήταν αλλιώς..

διαφορετική


καλή Ανάσταση!

με χαμόγελο καρδιάς,
ολόψυχα

Χριστός Ανέστη!

Περιμένοντας την Ανάσταση


ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, είναι ένας από τους συγγραφείς, που αγαπώ πολύ.
παιδάκι ήμουν, στην γ' δημοτικού, όταν ο αη Βασίλης, μου 'φερε δώρο μια στοίβα βιβλία: ανάμεσα τους, τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη.
μπήκε από τότε στην καρδιά μου και δεν έφυγε ποτέ.

πριν αρκετά χρόνια, διαβάζοντας ένα βιβλίο για τον άγιο Νικόλαο τον Πλανά, έφτασα σ' ένα κεφάλαιο, όπου μιλούσε για τους ψάλτες που τον συνόδευαν στο μικρό εκκλησάκι του αγ. Ελισσαίου στην Πλάκα: τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον ξάδερφο του Αλέξανδρο (κι αυτόν) Μωραϊτίδη.

ήταν το διάστημα που ο Παπαδιαμάντης πέρασε στην Αθήνα κι ήταν ο άγιος Νικόλαος ο Πλανάς και το εκκλησάκι του αγ. Ελισσαίου, αυτά που έκαναν τη ζωή του στην πρωτεύουσα (αν και τόσο μακριά απ' την αγαπημένη του Σκιάθο), αγαπητή.

δεν θα μιλήσω για το έργο του ή για το ποιος ήταν. τα έχουν πει αυτά άλλοι, πολύ καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα ποτέ εγώ να κάνω.

όμως, αυτό που σκέφτομαι, ειναι πως διαβάζοντας τον, καταλαβαίνεις πως παρηγοριά μονάχα σε ό,τι αληθινό υπάρχει μπορείς να βρεις και πως σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, απ' τις σελίδες του μπορείς ν' αντλήσεις δύναμη.

κι ίσως αυτό που μετράει για μένα τελικά, είναι, πως όπως με παρηγορούσε τότε, στην πιο αθώα στεναχώρια που είχα, με την ίδια ακριβώς δύναμη, μπορεί ακόμα και τώρα να το κάνει,
καθώς βλέπω και ζω όλα αυτά που γίνονται σήμερα
.......
 
καλή Μεγάλη Εβδομάδα εύχομαι,
 
καλά να είστε
και ο καθένας μας εύχομαι να βρει τη δική του δύναμη και παρηγοριά.

Ραφάκι με ίωση


"πως νιώθεις μωρό μου;"
"όπως όταν είμαι άρρωστη"

depon σιρόπι, χυμοί και νερό
και κάθε τρεις και λίγο, θερμόμετρο.
σκαρφαλώνω στην κουκέτα αποφασιστικά λες κι ανεβαίνω στο Εβερεστ.
βάζω θερμόμετρο και περιμένω ν' ακούσω το "μπιπ"
περιμένει υπομονετικά και το Ραφάκι να τελειώσω, να κατεβώ και να την αφήσω στην ησυχία της.

Ραφάκι με ίωση, που άρχισε χτες βράδυ αργά.

ακριβώς πριν αρχίσει, είχαμε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση.
ξεκαθάριζα τα ψιλοπράματα ενός συρταριού σε μια έκρηξη νοικοκυροσύνης κι ανάμεσα στ' άλλα, ήταν και ο προσκοπικός σουγιάς της Ελένης.

"μαμά τ' είν' αυτό;"
το Ραφάκι κρατούσε το σουγιά και τον κοιτούσε μ' απορία

"σουγιάς αγάπη μου. ο προσκοπικός σουγιάς της Ελένης"
"ήταν η Ελένη πρόσκοπος;"
"ναι, αμέ! και βαριόταν τη ζωή της, ένα χρόνο πήγε όλο κι όλο, μη νομίζεις!"
"και χρησιμοποιούσε το σουγιά για να τρώει βελανίδια;"
"ε;;"
"για τα βελανίδια τον είχε το σουγιά;"
"πως σου 'ρθε πάλι αυτό;"
"γιατί οι πρόσκοποι φοράνε κάτι περίεργα καπέλα, ζούνε στα δάση και τρώνε βελανίδια"

κάθησα στο κρεββάτι γελώντας.
η ιδέα της Ελένης να τρώει βελανίδια στην παιδική της ηλικία, μαζί με άλλους προσκόπους, καθισμένη στις ρίζες των δέντρων, ήταν ακαταμάχητη.

λίγο μετά: μαμά, μου φαίνεται πως είμαι ζεστή.

Ραφάκι με ίωση λοιπόν.
depon σιρόπι, χυμοί, νερό
και το θερμόμετρο κάθε τρεις και λίγο να κάνει "μπιπ"

σκαρφαλώνω στην κουκέτα αποφασιστικά, λες κι ανεβαίνω στο Εβερεστ
περιμένει υπομονετικά και το Ραφάκι να τελειώσω, να κατεβώ και να την αφήσω στην ησυχία της- μισοκοιμάται, με την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει Nickelodeon: θεραπεία!

εδώ που τα λέμε,
δεν έχει κι άδικο..

14.4.10 Влади́мир Влади́мирович Маяко́вский


τον Μαγιακόβσκι τον "γνώρισα" στα δεκαεφτά μου.
τον ερωτεύτηκα, μέχρι τη στιγμή, που ο Μανόλης Αναγνωστάκης του 'δωσε μια σκουντιά, τον έριξε κάτω και πήρε τη θέση του στην καρδιά μου.

την εποχή εκείνη, γραφόταν "Μαγιακόβσκη" και στο δικό μου βιβλίο τη μετάφραση την είχε κάνει ο Γιάννης Ρίτσος.

εγώ
τώρα είμαι
λεύτερος πια
κι από τον έρωτα
κι απ' τα πλακάτ


σαν σήμερα έφυγε απ' τη ζωή ο Μαγιακόβσκι.
σαν σήμερα έγινε σύννεφο με παντελόνια ο Μαγιακόβσκι.

στη δική μου την καρδιά, δεν κατάφερε ποτέ να ανταποδώσει τη σκουντιά στον άλλο ποιητή, αλλά τη θέση του παλιού μου έρωτα την έχει ακόμα.

κι είναι σημαντικό, να υπάρχει θέση για τους πρώτους μας έρωτες
γιατί
"αν δεν θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα,
δεν θα γνωρίσεις ποτέ τον τελευταίο"

όπως έλεγε κι αυτός
 ........................................................

αφιερωμένο.

ξέρεις εσύ

γιατί είναι άνοιξη -κι αυτό το παλιό ποστ,
απρίλη κι άνοιξη γράφτηκε

και ίσως γιατί,
τούτο το παλιό, συναντήθηκε με το καινούριο το δικό σου
δυο χρόνια μετά:

μόλις σήμερα