εμείς στο δικό μας σπίτι κάνουμε οικονομία.
"οι καιροί είναι δύσκολοι" λέει ο Αρχηγός της οικογένειας και
"θέλουμε-δε θέλουμε θα κοπούν πολλά!"έτσι, εδώ και πολύ καιρό, αρχίσαμε να κόβουμε, να κόβουμε και σταματημό δεν έχουμε.
κάθε μέρα κόβουμε κι από κάτι.
στην αρχή, κόψαμε την αγορά των ρούχων.
περνάμε μ' ό,τι υπάρχει, μ' αυτά που ψωνίζαμε σε άλλες εποχές, τότε που ήμασταν
άνετοι.
ευτυχώς, ήταν κι οι συγκεκριμένες εποχές άνετες κι έτσι η ντουλάπα μας έχει μεγάλη ποικιλία:
παπούτσια, μαγιώ, καπέλα, κάλτσες και κουβερτόνια.
μετά, προχωρήσαμε στην περικοπή εξόδων δεύτερης ανάγκης.
αυτό μεταφράζεται ως:
"μπαμπά, θα με γράψεις στο club penguin;""πόσο έχει η συνδρομή παιδί μου;"
"60 ευρώ το χρόνο""
μόνο; τζάμπα πράμα! μάζεψε εσύ τα λεφτά κι εγώ θα σε γράψω!"
"μα πως θα τα μαζέψω αφού δεν παίρνω χαρζηλίκι;""περίμενε τα Χριστούγεννα που θα πεις τα κάλαντα"
"καλά μπαμπά.."έπειτα ήρθε η σειρά η δική μου.
τέρμα τα κινητά, τέρμα οι συχνές επισκέψεις στο αεροδρόμιο, τέρμα το makro κάθε βδομάδα, τέρμα οι εκδρομές, τέρμα η dolce vita.
όχι αυτή του Dior
η άλλη.. της νοικοκυράς..
τώρα, κάνουμε οικονομία απ' όπου μπορούμε, όσο μπορούμε.
για να βάλουμε βενζίνη πχ πηγαίνουμε στο Ν. Κόσμο.
ο Χρόνης έχει ανακαλύψει εκεί ένα βενζινάδικο, το οποίο δίνει καλής ποιότητας καύσιμα σε χαμηλή τιμή.
ο Χρόνης, ιδέα δεν έχει από βενζίνες και καύσεις, αλλά βλέπει τις μεγάλες ουρές που σχηματίζονται και πιστεύει, πως για να πηγαίνει τόσος κόσμος, κάτι θα ξέρει.
εγώ διαφωνώ!
"ένας μαλάκας έκανε την αρχή" του είπα έξαλλη τις προάλλες
"κι εμείς οι έξυπνοι τον ακολουθήσαμε!"έκανε πως δεν άκουσε και συνέχισε να οδηγεί σοβαρός λες κι ήταν ο οδηγός του Υπερσιβηρικού!
χοροπηδούσα απ' την τσαντίλα στο κάθισμα του συνοδηγού κι αν ήμουν λίγα κιλά βαρύτερη, μονόπαντα θα πήγαινε τ' αυτοκίνητο, μονόπαντα!
κάθε μέρα κόβουμε κι από κάτι λοιπόν.
για να εξοικονομήσουμε αυτά που πρέπει έτσι ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε στην πρώτη μας
πραγματική ανάγκη.
όπως πχ για να βάψουμε την πολυκατοικία μας!
μέσα - έξω! πρόσοψη κι εσωτερικό!
και υδατοδαλυτές μπογιές στους τοίχους και στα ταβάνια και λαδομπογιές στα κάγκελα κι άλλες στο ασανσέρ κι άλλες στα σοβατεπιά και στις γιρλάντες, κούκλα θα την κάνουμε κούκλα!
κι αφού ξεκινήσαμε τα βαψίματα, μπορώ δειλά ν' αρχίσω να ελπίζω, πως ίσως φτιάξουν και μια πισίνα στην ταράτσα!
δίπλα απ' το πλυσταριό που ανέβαινε τω καιρώ εκείνω η κυρά Πόπη κι έπλενε τα χαλιά της εισόδου και τα τερλίκια της δικής της οικογένειας.
μια δροσιά νερού, να ανεβαίνουμε, να κάνουμε ένα μπλουμ τις μέρες του Καύσωνα, να χαιρόμαστε, να παίρνουμε τ' αγέρι μας..
γιατί όχι;
είμαστε τόσο αποφασισμένοι να στηρίξουμε την όποια προσπάθεια καλλωπισμού της πολυκατοικίας, που ο Χρόνης, ως η Ανώτατη Αρχή της οικογένειας, αποφάσισε να κόψει ακόμα και το μεταπτυχιακό του και τα χρήματα του ΕΑΠ να τα δώκει αυτού!
"ας το καλό!" ανακοίνωσε έξαλλος απ' τη χαρά του προχτές
"τι να το κάνω το πτυχίο, προκειμένου να 'χω πισίνα;!"έφτυνε απ' τον ενθουσιασμό, καθώς μου μιλούσε..
"ποιος ξέρει;" αναφώνησα κι εγώ ολόχαρη
"πρώτα οι νερομπογιές, μετά οι λαδομπογιές, ποιος ξέρει, ποιος ξέρει;;;"κι έτσι, το αποφασίσαμε και σφίξαμε κι άλλο το ζωνάρι.
το 'χουμε σφίξει τόσο πολύ, που κοντεύουμε να κοπούμε στη μέση,
μα δεν πειράζει: χαλάλι..
κοιτάμε κίτρινο χρώμα που έβαψαν την είσοδο και την έξοδο και παρηγοριόμαστε..
μετά, κοιτάμε ο ένας τον άλλον και χαμογελάμε:
ναι, υπάρχει ελπίδα ξανά
υπάρχει
και το χρώμα της είναι
αυγουλί..