Αίγινα


μακριά από την πόλη
σε μια συνοικία
έχω δικά μου τρία δωμάτια..

τραγουδούσε ο Χρυσομάλλης
τραγουδάω (κι εγώ η παράφωνη) τώρα που ετοιμάζω βαλίτσες και αποσκευές για την Αίγινα.

"πότε φεύγουμε μαμά; πότε φεύγουμε;"
έρχεται κάθε τόσο το Ραφάκι και ρωτάει

και θαρρείς πως με κάθε της ερώτηση η μέρα πηγαίνει ένα βήμα γρηγορότερα
ο χρόνος μικραίνει
η απόσταση μικραίνει,
θαρρείς
πως θα σηκωθούμε ένα πρωινό απ' το κρεββάτι, θα ανοίξουμε τα παντζούρια και θα μπει ο ήλιος του νησιού να φωτίσει το σπίτι.

πευκοβελόνες, κουκουβάγιες, σκαντζόχοιροι, τζιτζίκια, σκίνα, περιστέρια και δεκαοχτούρες, η λεμονιά μας, τα γεράνια, τα κουκουνάρια που σκάνε στις τρεις η ώρα τα μεσημέρια του Αυγούστου, το λάστιχο του ποτίσματος, οι φωνές της Ραφαηλίας "έρχομαιιιι", ο ζεστός καφές ακουμπισμένος στις πλάκες της βεράντας-  Αίγινα
................................

εδώ στην Αθήνα οι ευχές: Καλό Καλοκαίρι!

ένα απ' αυτά τα χαμογελαστά -που όσο περνάν τα χρόνια τόσο θα επιθυμούμε
ένα από τα "θυμάσαι τότε;"

"θυμάμαι.."
................................

ρίχνω στη βαλίτσα μαγιό, πετσέτες, βιβλία, σεντόνια, κουτιά με πράσινο τσάϊ, φουλαρισμένο mp3, μικρές δόσεις νοσταλγίας για το εδώ σπιτικό που αφήνουμε, σιτρονέλα, φιλμογραφίες και σειρές, εκκοκκιστήρια β΄

"πότε φεύγουμε μαμά, πότε φεύγουμε;"
"το Σάββατο αγάπη μου"

"αργεί;"

Αναρωτιέμαι..


1. είναι αργά για να γίνω μέλος των Hibi★Chazz-K  και να παίζω τζαζ στο δρόμο; στη Shibuya, στο Ueno Park, στη Σταδίου;

2. τώρα που άρχισαν οι ζέστες οι άγριες, μπορεί να έρθει ο περσυνός φθινοπωρινός Ιούνιος;

3. είναι σωστό όταν τσακώνομαι με το Ραφάκι, να την προσφωνώ με το όνομα κακότροπων ανθρώπων, αντί οιουδήποτε άλλου χαρακτηρισμού;

4. η συνδρομητική τηλεόραση προβάλει καθημερινά το Hugo; ή απλώς έχει κολλήσει η σελίδα με τις τηλεοπτικές προτάσεις του αθηνοράματος;

5. επιτρέπεται όποτε βλέπω στην τηλεόραση τον Σαμαρά να τον δείχνω με το δάχτυλο και να φωνάζω "να! να! ο κωλοτούμπας";  τι παράδειγμα κομψότητας δίνω στα παιδιά μου;

6. και μιας και μιλάμε για κομψότητα, πόσο ασφαλές είναι να τραγουδάω έξω φωνή ημισκούμπρια; "έτσι πρέπει παιδάκι μου ουοο ουοοο yeaaa!!!!"

7. κάνει να φωνάζω την Ακκα "λαμόγιο" και να τη φοβερίζω πως θα της κόψω τα μουστάκια;

8. η λαμογιά είναι ίδιον του χαρακτήρα ή επίκτητο χάρισμα;

9. την επομένη των εκλογών θα έχουμε κυβέρνηση ή θ' αναγκαστούμε να παραμείνουμε στην Αθήνα έως ότου ξαναψηφίσουμε;

10. να κάνω root το neo v ή να τ' αφήσω όπως είναι; κι αν δεν το κάνω, ως πότε θα ανέχομαι να κάνει κουμάντο η sony στο δικό μου κινητό;

11. επεμβάσεις πλαστικής γίνονται μόνο σ' ό,τι φαίνεται; για το συναίσθημα υπάρχει κάτι;

12. μήπως θα πρέπει να κόψω τη βρώμη απ' τη διατροφή μου; επηρεάζομαι και μετά μου φαίνονται όλα βρώμικα -ειδικά τα δελτία ειδήσεων και οι καλοκαιρινές κάλτσες.

13. είμαι η μοναδική στην Ελλάδα που σιχαίνεται και μόνο στο άκουσμα των λέξεων "game of thrones";

14. είμαι η μοναδική στον πλανήτη που σιχαίνεται τις κόντρες;

15. μήπως πρέπει να κόψω τις πολλές ερωτήσεις και να κάνω καμμιά δουλειά;

Ο Οχλος


(αντιγράφω από το facebook)
Marilena Gr
πριν από μία ώρα περίπου
δεν είναι η πράξη αυτή καθαυτή που (με) σοκάρει.. όχι, δεν είναι!
η αντίδραση του όχλου, που συγχαίρει και επιδοκιμάζει, αυτή είναι που με κάνει και φοβάμαι,
πολύ..


το χαστούκι, ήταν δευτερεύον κατά τη γνώμη μου.
πρωτεύουσα σημασία έχει η επιδοκιμασία, τα "μπράβο, καλά της έκανες!" των οπαδών.

έχω ένα πρόβλημα με τον όχλο.
αυτός που τον ξεσηκώνει, μια δικαιολογία την έχει: νοσεί.

είναι ο ακραίος πολιτικός
ο αρχηγός της κλίκας στο σχολείο
ο "κωλοπετσομένος" φαντάρος στο στρατό
ο ανασφαλής άρρωστος των κοινωνικών δικτύων
αυτός που διψά για εξουσία και δύναμη
εν τέλει, ο χειραγωγός.

το σαρκοβόρο κοπάδι όμως;

ποια δικαιολογία ακριβώς χρησιμοποιεί για να ορμήξει;
της ιδεολογίας;
της στήριξης/υποστήριξης;
του δίκαιου κριτή;
του νόμου;

"μπράβο! καλά της έκανες!"



αυλαία.
και πάνω από τη χώρα μας,
νύχτα..

Εμαθα..


έμαθα να συμπονώ.
είναι κάτι που μου έμαθε η μητέρα μου (καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται) όταν ήμουν ακόμα μωρό.

έμαθα να συμπονώ, να παραβλέπω, να καταλαβαίνω, να προσπερνώ.
για να φτάσω στο τέλος να συγχωρήσω.

κι όταν πραγματικά φτάσω στο τέλος και βγει η συγχώρεση μέσα από την καρδιά μου, τότε ο άλλος γίνεται πραγματικά αόρατος.

ξεχνώ τόσο βαθιά, που φτάνω στο σημείο να μη θυμάμαι τι μου 'χει κάνει, πόσο πολύ με έχει βλάψει.
κι αυτή είναι η πραγματική ευλογία: ένα φορτίο λιγότερο.

τούτο προσπαθώ να μάθω κι εγώ στα δικά μου παιδιά: την έννοια της συγχώρεσης.

όχι της προσποιητής.
όχι της "κουβέντα να γίνεται"
ούτε αυτή της "δείτε πόσο ανώτερος είμαι"

αλλά εκείνης, που σε κάνει να νιώθεις, πως πέταξες μια πέτρα απ' την καρδιά σου,
μακριά.

τη θέση του παράπονου, του θυμού, της αδικίας, παίρνει η κατανόηση: κανείς δεν είναι στην πραγματικότητα κακός.

είναι τα προβλήματα του, που τον οδηγούν όπου θέλουν, είναι αυτά που ό,τι θέλουν τον κάνουν.

έμαθα λοιπόν να συμπονώ.
είναι κάτι που μου 'μαθε η μητέρα μου, όταν ήμουν ακόμα παιδάκι.

κι από τότε, εξακολουθώ να το κάνω συνεχώς..

Μe gustas tu!


..όταν το καλοκαίρι μάς χτυπάει την πόρτα
(ο κόσμος λάμπει
σαν ένα αστέρι..)

..όταν τα πατουσάκια της Ραφαηλίας γίνονται σοκολατί απ' την  ξυπολησιά
(τσιγγανάκι μου εσύ!!)

..όταν το χαμόγελο της Ελένης φωτίζει τη ζωή μας
(πορτοκαλής ήλιος)

..όταν σηκώνω το ακουστικό:

"μαμά; μαμά περνάμε τέλεια!! μαμά, να ξαναρθώ με το μπαμπά; μ' αφήνεις; ε μαμά; μ' αφήνεις;"
"τι να σ' αφήσω βρε; για να περάσεις "τέλεια" πήγες ή για να βοηθήσεις τον πατέρα σου; και δε μου λες, τον  βόηθησες καθόλου;"
"ναι, αμέ!"
"τι έκανες ακριβώς;"
"σκούπισαααα, ξεσκόνισαααα.."
"έπαιξαααα.. όχι, δεν θα σε ξαναφήσω! εδώ θα μείνεις, κολλημένη πάνω μου! και ξέρεις γιατί;"
"γιατί μαμάαα;"
 "γιατί μου λείπεις
 ..απελπιστικά!"

γελάει μ' αυτό το γέλιο, που νομίζεις πως ακούς ασημένια ρυάκια να κυλάνε το καταμεσήμερο

"μα δεν είσαι μόνη σου! έχεις την Ελένη!"
"σωστά! μμμ τώρα που το λες, σα να 'χεις δίκιο! άντε λοιπόν κι εγώ θα σ' αφήσω να ξαναπάς αφού έχω την Ελένη παρέα!"
"καλά. εγώ σου λείπω όμως, ε;"
"αμέ!"
"κι εσύ μαμά! μου λείπεις απελπιστικά!"
με πιάνουν τα γέλια
"δως μου τον μπαμπά βρε απατεώνα!! άκου "απελπιστικά!"

τριήμερο στην Αίγινα: μπαμπάς και κόρη
τριήμερο στην Αθήνα: μαμά και κόρη

..όταν το καλοκαίρι χτυπάει την πόρτα

κι όταν τα πατουσάκια της Ραφαηλίας γίνονται σοκολατί απ' την ξυπολησιά
τότε,
το χαμόγελο της Ελένης φωτίζει τη ζωή μας
-πορτοκαλής ήλιος-

κι η ζωή -όσο κι αν είναι δύσκολη-
γίνεται μεμιάς:
me gustas tu!

"μ' αφήνεις;"
"σ' αφήνω.."