Στιγμές


 η τηλεόραση παίζει τους Αθλιους.
μπαίνει η Ελένη στο δωμάτιο και ρίχνοντας μια ματιά στην οθόνη, φωνάζει ενθουσιασμένη:
"αα, αυτό το ξέρω! το 'χω δει!
είναι, οι λυπημένοι, οι αξιοθρήνητοι!"

 ............................................................

ο Χρόνης δίπλα μου με βοηθάει να παραγγείλω μια ωραία θήκη για το κινητό
(ολόκληρη συλλογή έχω, αλλά, δύσκολα μπορώ να αντισταθώ σε μια καινούρια)

έχω κολλήσει λοιπόν, σε μια γαλάζια, σιλικόνης απ' το Hong Kong που μου αρέσει πολύ και τσακ-τσουκ, την αγοράζουμε χωρίς πολλά πολλά.

εγώ είμαι απολύτως ικανοποιημένη, ο Χρόνης όμως θέλει να μου διευρύνει τους ορίζοντες και προτείνει:
"έλα να δεις, έχει κι άλλες πληροφορίες"
 "τι πληροφορίες;"
 "γι' αυτόν που τις πουλάει. θέλεις να πάμε να δούμε;"
 "τι να δούμε;"
 "πως τον λένε" 
"Χο Τσι Μινχ;"
............................................................

η Ραφαηλία κι η Ελένη μαλλώνουν.

"ξέρετε κάτι; βαρέθηκα! στ' αλήθεια βαρέθηκα!" 
"δεν τη μαζεύεις λέω εγώ;" διαμαρτύρεται η Ελένη "μου 'δωσε μια σπρωξιά στο λαιμό και κόντεψε να με πνίξει!"
"μπράβο Ραφαηλία!"

 "κι ούτε συγγνώμη δε ζήτησε!"
"καλά, δε ντρέπεσαι; έκανες ό,τι έκανες, συγγνώμη γιατί δε ζήτησες, ε;" 


"μαμάα! δεν το 'θελααα. κατά λάθος την έσπρωξααα"
 "κατά λάθος, ε; από μόνο του το χέρι σηκώθηκε κι έριξε μία στην Ελένη!
και η συγγνώμη τι έγινε μου λες; την έφαγε η Μαγδάλω με το στόμα το μεγάλο;"

 "όχιιιι. ήθελα να ζητήσωω"
 "αλλά;" 
"αλλά φρίκαρα"
 ............................................................

"Ελένη, θέλεις ένα γκρίζο μολύβι;"
 "μμμ όχι. δεν μου αρέσει το γκρίζο"
"αφού βάζεις μαύρη σκιά! το γκρίζο μολύβι, γιατί δεν σου αρέσει;" 

"ε, αφού δεν μ' αρέσει;"
"βρε πάρτο και άπλωνε το στα βλέφαρα! θα είναι πολύ ωραίο!"
"δε μου λες;"
"ναι;"

 "τα βλέφαρα είναι αυτά που είναι σαν κούπες;"
............................................................

καλή βδομάδα να 'χουμε
και λίγη ζέστη παρακαλώ, μπορώ να παραγγείλω;

(στη φωτογραφία η Νέλλυ
τραβηγμένη από την Ελένη)

Οι Σκορπιοί κι ο Rocker

οι Scorpions στην Ελλάδα!
το αγαπημένο συγκρότημα, σε μια μοναδική συναυλία στο γήπεδο Καραϊσκάκη, φέτος το καλοκαίρι, στις 6 Ιουλίου!
μαζί τους, ο "δικός μας" Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

οι θρυλικοί Σκορπιοί σ'ενα special reunion συναντούν τον απόλυτο Rocker.
οι μεν Scorpions θα απογειώσουν το γήπεδο με όλα τα παλιά τους τραγούδια
ο δε Rocker, θα ερμηνεύσει και το "Αρμενία Μάνα μου", εκτός των κλασσικών πλέον επιτυχιών του "η Σούπα" και "ο Κουμπάρος".

όμως, δεν θα κλείσει έτσι απλά η βραδιά, χορεύοντας μόνο στους ρυθμούς της ξένης και ντόπιας rock!
στη σκηνή, το δικό μας αστέρι, εκτός απ' τα τραγούδια του, θα εκμυστηρευτεί στους Scorpions και στο φανατικό του κοινό το νούμερο της βαφής των μαλλιών του!!

μη το χάσει, ΚΑΝΕΙΣ!
εκτός απ' τον θρίαμβο του Holiday, του Wind of Change και του Κουρσάρου
θα μάθετε και το πολυπόθητο νούμερο της L'Oréal Paris

γιατί σας αξίζει..

Xρόνια Πολλά!





η Ραφαηλία γελάει.
η Ραφαηλία μου χαϊδεύει τα μαλλιά και προσπαθεί να με παρηγορήσει.
η Ραφαηλία θυμώνει και κλείνεται στο δωμάτιο της, νιώθοντας πως την αδικούν κατάφωρα.
η Ραφαηλία κρύβεται πίσω απ' τα έπιπλα και φωνάζει "μπαμ!" μ' όλη της τη δύναμη, κάνοντας με να πετάγομαι μέχρι το ταβάνι απ' την τρομάρα μου.

το Ραφάκι ήρθε στη ζωή μας όταν δεν τo περιμέναμε.
το Ραφάκι γεμίζει με φως την κάθε μας μέρα.
το Ραφάκι μοιράζει απλόχερα την αγάπη, το χαμόγελο και την καρδιά του..

το Ραφάκι μας, σήμερα γιορτάζει.

Χρόνια Πολλά, λοιπόν, στο μωρό μας
Χρόνια Πολλά
Χαρούμενα
Χρόνια Ομορφα
Χρόνια Καλά

Χρόνια Ευλογημένα
να έρθουν στη ζωή της.

με τη δική μας την αγάπη, πάνω απ' το κεφαλάκι της, να τη σκεπάζει

και του Θεού την ευχή, να την φυλάει,
πάντα.


Χριστός Ανέστη!


Χριστός Ανέστη!

με αγάπη
με υγεία

Χρόνια Πολλά!


Mεγάλη Βδομάδα


Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

Κ. Βάρναλης


σήμερα και όλη τη Μεγάλη Βδομάδα, νηστεύουμε και από σχόλια.


να είστε καλά.

Μαμά, μάνα, μαγειρίτσα

η Ραφαηλία

το πρωί:
"καλημέρα μωρό μου! έλα, ξύπνα, σιγά-σιγά.. σχολείο.."
"να χουζουρέψω λίγο μαμά;"

το μεσημέρι:
"ορίστε και μια πετσέτα καθαρή για τα χεράκια σου"
"ευχαριστώ μάνα"

το βράδυ:
"σ' αρέσει το φαί που σου 'φτιαξα Ραφάκι μου;"
"πολύ!!! είσαι η καλύτερη μαγειρίτσα!"

H συμπυκνωμένη τηλεόραση.

criminal minds, law and order, csi
friends, er, invasion, Dexter,
αλλά και Frasier, L Word, Boston Legal
ακόμα και παλιές σειρές, όπως Hill Street Blues ή Star Trek.

o,τιδήποτε εκτός από τη συμπυκνωμένη βλακεία του Λάκη του Γλυκούλη
ή τη συμπυκνωμένη διαταραχή, του άλλου Λάκη, του Λαζούλη.

τηλεόραση δεν βλέπω σχεδόν καθόλου.
μόνο σειρές, που μου κατεβάζει το Ελενάκι, κι αυτό γίνεται χρόνια τώρα.

έτσι, δεν πήρα είδηση, με πόσα αντιπαθητικά πρόσωπα πλημμύρισε η τηλεόραση.
με πόσα αντιπαθητικά θέματα, ασχολούνται αυτά τα πρόσωπα.
"γιαγιά, γιατί έχεις τόσο μεγάλη μύτη;"
"για να μυρίζω καλύτερααα"
και δώσ' του να χώνουν τη μύτη τους, στις ξένες υποθέσεις.

δεν ξέρω..
δεν ξέρω, ποιον αφορούν όλα αυτά που βγαίνουν στη φόρα
σε ποιους απευθύνονται
αν υπάρχουν καν, κάποιοι που τα παρακολουθούν.

βλέποντας λοιπόν τηλεόραση αυτές τις μέρες, κατέληξα, πως το καλύτερο που είδα, μακράν των άλλων, είναι αυτή η εξαιρετική διαφήμιση:

ένα ζευγάρι, μες στον χειμώνα, φτάνει με το αυτοκίνητο του, ψηλά σ' ένα βουνό.
βρίσκουν κάποιον τσοπάνη, που κάθεται σε μια καρέκλα στην πλαγιά, σταματούν και τον ρωτούν:
"ντομάτες έχετε;"
"έχουμε!" απαντάει εκείνος

το ζευγάρι περιμένει, περιμένει, ο τσοπάνης τους χαμογελάει, το ζευγάρι απορεί και μετά από λίγο, ρωτάει:
"τι περιμένουμε;"
"το καλοκαίρι"
απαντάει ο τσοπάνης, με άκρα φυσικότητα.

κι αυτό τα λέει όλα:
τόσο για τις ντομάτες
όσο και για την τηλεόραση σήμερα..

Bόλτα στο Λουτράκι

γλουπ, γλουπ, γλουπ, κατάπινε τα χιλιόμετρα το αυτοκινητάκι μας και γω κοιτούσα απ' το καθρεφτάκι τα παιδιά στο πίσω κάθισμα: το Ραφάκι που τραγουδούσε
"γεια σου χαρά σου Βενετιά
πήρα τους δρόμους του Νοτιά"
και την Ελένη που έκανε μούτρα.

οδηγούσε ο Χρόνης, προσεκτικά όπως πάντα, προσεκτικά κοιτούσα κι εγώ τα διπλανά αυτοκίνητα χαζεύοντας τους οδηγούς και τους συνοδηγούς δίπλα μας.

Λουτράκι κι ανοιξιάτικο απόγευμα.
αλλιώς το θυμόμουν, αλλιώς ήταν.

δυο κορίτσια στην παραλία, πουλούσαν χειροποίητα κοσμήματα κι έφτιαχναν κοτσιδάκια.
πήρα το μωρό μας απ' το χέρι και πήγαμε στη μια κοπέλα.
"ένα κοτσιδάκι θα μας φτιάξετε; ροζ και γαλάζιο, παρακαλώ;"
"να βάλω και λίγο κίτρινο;"
χαμογέλασε η καλλιτέχνις
"να βάλεις"
και το Ραφάκι κάθησε στο παγκάκι, έτοιμο για την κομμωτική.

δέκα λεπτά αργότερα, ένα γλυκό κοτσιδάκι, κρεμόταν απ' το κεφαλάκι της.

είχε κόσμο στο Λουτράκι:
παρέες που κάθονταν στα τραπεζάκια πάνω απ' την παραλία
οικογένειες που βολτάρανε νωχελικά
ζευγάρια που προχωρούσαν αγκαλιά
παιδιά που έκαναν ποδήλατο και πατίνια
κι άλλα που έτρεχαν απλά, πάνω-κάτω

δίπλα στη θάλασσα, άσπρα βότσαλα, στρογγυλά.

ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ' τα σύννεφα κι άρχισε να κάνει ψύχρα
τα παιδιά όμως, εξακολουθούσαν να τρέχουν
ή να κάνουν ποδήλατο και πατίνια
και όμορφα, δεκαπεντάχρονα κορίτσια, περπατούσαν σε τριάδες χαχανίζοντας
(είναι παράξενο, πως τα κορίτσια βολτάρουν σχεδόν πάντα σε μονό αριθμό)
οι δρόμοι, μέσα στην πόλη, όμως, άδειοι

ήρθε η Ελένη κι ήθελε να γίνουμε φίλες
"αφού μου 'βγαλες το λάδι, όλη μέρα;" μισοαγανάκτησα
όμως εγώ, δεν μπόρεσα να ανταποδώσω, αν και πολύ θα το 'θελα!

έτσι, συνεχίσαμε τη βόλτα περπατώντας αργά, στα δρομάκια του Λουτρακίου

και πιο μετά, παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού
και πιο μετά, φτάνοντας σπίτι μας
όπως ανοίγαμε τις πόρτες του αυτοκινήτου για να βγούμε έξω
όλα τα λουλουδάκια από τις νερατζιές είχανε πλημμυρίσει τα πεζοδρόμια
κι η ευωδιά τους κολυμπούσε στον αέρα, γύρω μας
τρυπώνοντας αμέσως στην καρδιά μας, με μια ευκολία μοναδική.

κι η ώρα ήταν περασμένες επτά
όμως, ακόμα είχε φως..

Αι Θύραι

- Eλένηη, έφτιαξα ένα εξαιρετικό ringtone!
περίμενε, περίμενε: μη το ακούς ακόμα.
κάτσε να στο στείλω και βάλ' το απευθείας ως ήχο κλήσης: θα τρελλαθείς!

- εντάξει, στείλε.

- ..έρχεται.
είναι της εποχής μου. ξέρεις ποιος το λέει;

- ο Ευριπίδης;


ακούμε λοιπόν από τον Ευριπίδη, τον Σοφοκλή και τον Αισχύλο, ένα κομμάτι από το αρχαίο και πασίγνωστο "riders on the storm"
(the doors)