Ο αδερφός μου


στον αδερφό μου δεν αναφέρομαι συχνά.
"μιλώ" γι' αυτόν συνήθως όποτε έχουμε γενέθλια -είτε αυτός, είτε εγώ
ή όταν περνώ καταστάσεις δύσκολες -όπου μου συμπαραστέκεται πάντα.

υπάρχουν όμως φορές, που περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια περιστατικά, όπως αυτό εδώ:

"..ήρθε λοιπόν κι ο αδερφός μου, να συζητήσουμε τα "πως" και τα "που".
και από κει ξεκινάει το γλέντι. γιατί, ό,τι πει ο αδερφός μου, εγώ είμαι εντελώς του αντιθέτου. από ιδεολογία.

έλεγε λοιπόν αυτός "Χρόνη θες έξι - εφτά μαθήματα"
έλεγα εγώ "σιγά! με τέσσερα-πέντε είν' εντάξει. όλα του τα χρόνια οδηγεί"

συνέχιζε αυτός "δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ το ίδιο"
απαντούσα εγώ "ίδιο και καταϊδιο είναι" με φωνή που όσο πήγαινε γινόταν και πιο τσιριχτή.
ο Χρόνης δεν έλεγε τίποτα.

μέχρι που φτάνει η στιγμή να βρούμε σε ποια σχολή οδηγών θα πάει.
λέει ο αδερφός μου
"εδώ, στη γωνία πιο πάνω, είναι ένας πολύ καλός δάσκαλος. έχει πάει κόσμος γνωστός κι όλοι είναι ευχαριστημένοι"
"βλακείες! ξέρω εγώ που θα πάει" και γυρίζοντας στον Χρόνη "μη τον ακούς. όλα τα ξέρει! άποψη πια για όλα!"

"βρε δεν είναι δική μου γνώμη. πήγανε γνωστοί σου λέω"
"ε και; εγώ έχω έναν καταπληκτικό! όλο το Παγκράτι μιλάει γι' αυτόν. βέβαια λενε πως ειναι μπήχτης, αλλά (γυρίζοντας στον Χρόνη) εσένα τι σε νοιάζει; κοπέλα είσαι;"

ο Χρόνης μια κοιτούσε εμένα μια τον αδερφό.
γυρίζει ο αδερφός και με ρωτάει:

"και ποιος ειν' αυτός"
"αν θέλω σου λέω!"
"και να μη μου πεις χέστηκα! εγώ θέλω να μάθω οδήγηση;;"
"θα σου πω, μήπως και σου χρειαστεί. είναι ο .. αααα, δε θυμάμαι πως τον λένε. πάντως με την κόρη του την Κάτια ήμασταν συμμαθήτριες"

και τότε μίλησε κι ο Χρόνης:
"καλά, αυτός ο δάσκαλος, πόσο χρονών είναι;"
"

 κι άλλες, που νοσταλγώ τα παιδικά μας καλοκαίρια στην Αίγινα
που έχουν περάσει πια, ανεπιστρεπτί.

κι απ' αυτά τα αγαπημένα καλοκαίρια του χτες που πέρασαν σαν όνειρο, ξυπνώ στον χειμώνα του τώρα, στο σήμερα, που ο αδερφός μου έχει τα γενέθλια του.
στο σήμερα, για να διαπιστώσω για άλλη μια φορά, πως παρ' όλους τους καυγάδες, παρ' όλες τις διαφωνίες, παρ' όλες τις -άνευ ουσίας, κόντρες- δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν!

χωρίς τον Δημήτρη να με στηρίζει -κι ας μη με υποστηρίζει
να έχει την πόρτα του πάντα ανοιχτή
να είναι -μ' όλη τη σημασία της λέξης- οικογένεια!

του εύχομαι ολόκαρδα λοιπόν, Χρόνια Πολλά,
Καλά κι Ευλογημένα
Χρόνια Πολλά
να έχει

και τη ζωή του, να συνεχίσει να τη ζει, όπως ακριβώς κάνει τώρα
-που δεν τη σπαταλάει!

Χρόνια Πολλά!


υγ
στη φωτογραφία πάνω στο κανό, είμαι εγώ
πίσω ακριβώς, έτοιμος να με ρίξει στη θάλασσα
-ποιος άλλος;-

ο αδερφός μου!

να 'ναι Καλά!

Αναπαράσταση


η Αναπαράσταση ήταν η αγαπημένη ταινία του παππού μου.

το σχολείο δεν το τέλειωσε ποτέ -βαρέθηκε και τα παράτησε.
αγαπούσε όμως το διάβασμα πολύ, τόσο, που διάβαζε τα πάντα: από Παπαδιαμάντη μέχρι Vian, από Μυριβήλη μέχρι Достоевский.

κι όπως αγαπούσε το διάβασμα έτσι αγαπούσε και το σινεμά.

στη ζωή του είδε πολύ, μα πολύ κινηματογράφο.
από τους ιταλούς νεορεαλιστές μέχρι του Bergman τ' αριστουργήματα και όλα τα παλιά western -φυσικά.

η Αναπαράσταση ήταν η αδυναμία του.

καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται.
σίγουρα τούτη τη στιγμή, θα βγαίνει απ'  την προβολή του Godfather Coppola
και θα μπαίνει στην Αναπαράσταση του Αγγελόπουλου.

στο κάτω κάτω, ήταν η αγαπημένη του ταινία

και την είχε δει

φορές άπειρες..

Κι έτσι ξαφνικά

..όπως γύριζα σπίτι το μεσημέρι,
ένιωσα πως όλα θα πάνε καλά.

ήταν η αίσθηση όλων αυτών
που συνήθως ξεχνάμε
όμως στην ουσία, γι' αυτά ακριβώς
είναι που νιώθουμε
ευγνωμοσύνη απέραντη:

για τη μουσική του Django
τα εκκοκκιστήρια β' του Ασλάνογλου
τα πρωινά χαμόγελα των παιδιών μας

για το "ήρθα" του συντρόφου όταν μπαίνει στο σπίτι
για τα μπωλ του κουάκερ πασπαλισμένα με κανέλα
για τα ξυνόμηλα και τα φρέσκα καρύδια

για τα Κυριακάτικα απογεύματα στη θάλασσα
τα πρωινά της Πέμπτης
για τις βόλτες της Τρίτης

για το γουργουρητό της Νέλλυς
τη σηκωμένη ουρά της Ακκας
για τα παιχνίδια τους

κι ας θυμηθούμε:
τα άνετα παπούτσια
τα ζεστά μπουφάν
τους καλοκαιρινούς ανεμιστήρες

τα φλυτζάνια με μαύρο καφέ
το πράσινο τσάι
το νερό με πάγο και φέτες λεμονιού
να επιπλέουν στην κανάτα

και ίσως για τη χτεσινή στιγμή στο μπάνιο
την ώρα που λουζόταν το Ραφάκι:
ένα βουνό σαπουνάδες ορθώνονταν πάνω στο κεφαλάκι της, σα λοφίο τσαλαπετεινού.

"ακόμα βρε παιδί μου να τελειώσεις; αργείς;" 
"τώρα μαμά! κάνω το δεύτερο γύρο!"
............................................

έτσι λοιπόν ξαφνικά,
όπως γύριζα σπίτι το μεσημέρι,
ένιωσα πως όλα θα πάνε καλά.

κι ήταν η αίσθηση όλων αυτών
που συνήθως ξεχνάμε
όμως στην ουσία, γι' αυτά ακριβώς
είναι που νιώθουμε
ευγνωμοσύνη απέραντη:

για το ότι είμαστε όλοι μαζί
και ακούμε Django
και διαβάζουμε τα εκκοκκιστήρια β'
.........................................

και όλα θα πάνε καλά

..και ο μήνας

                               ..έχει εννιάαα

και φροντίζουμε να γελάμε και να χαμογελάμε
αλλιώς
τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντήσουμε..

εννιά κι ανοίξαν τα σχολειά.
σηκώθηκε το Ραφάκι πρωί πρωί κεφάτο, όπως ακριβώς σηκώνεται κάθε πρωί, είτε έχει σχολειό, είτε διακοπές.

της έβαλα γάλα, με τη Νέλλυ να μπερδεύεται στα πόδια μας και το Ελενάκι στο νου.

στο κορίτσι μας, που "ήρθααα" φώναξε, μπήκε σπίτι, αγκάλιασε και τους τρεις μας και δεν αποφάσιζε να μας αφήσει.

"ήρθεεε" φώναζα κι εγώ στο Χρόνη, λες και δεν την έβλεπε κι έπρεπε να του εξηγήσω τι γινόταν

και το σπίτι γέμισε φωνές κι αποσκευές.

αργά το ίδιο βράδυ, σταμάτησα την ταινία που έβλεπα και πήγα στο Χρόνη.
το  Ραφάκι κοιμόταν, η Ελένη κι ο Νικόλας της είχαν βγει για λίγο έξω κι η Νέλλυ μπερδευόταν στα πόδια μου όπως πάντα.

"το παιδί γύρισε" του είπα κι αυτός, ούτε που έδωσε σημασία.
με τα μάτια καρφωμένα στον υπολογιστή, δεν είχε καν πάρει είδηση πως βρισκόμουν στο δωμάτιο.

"το παιδί γύρισε" επανέλαβα, μιλώντας αυτή τη φορά στον εαυτό μου "όμως, μου φαίνεται περαστικό: σα να ξεκουράζεται, σα να ετοιμάζει τα φτερά της για να φύγει ξανά"

άνοιξα την τηλεόραση, έβαλα την ταινία μου να παίζει "για να πετάξει" μονολόγησα
κι εκεί που ήμουν έτοιμη να δακρύσω, χαμογέλασα
"μα σάμπως, έτσι δεν είναι η ζωή;"

το Ραφάκι αναστέναξε στον ύπνο της και άλλαξε πλευρό και όνειρο.

την άλλη μέρα, σηκώθηκε πρωί πρωί κεφάτο, όπως ακριβώς σηκώνεται  κάθε πρωί, είτε έχει σχολειό, είτε διακοπές.

της έβαλα γάλα, με τη Νέλλυ να μπερδεύεται στα πόδια μας και το Ελενάκι στο νου.

στο μεγάλο μας παιδί, στην κοπέλα, στη δική μας Ελένη, που γύρισε για λίγο στη φωλιά, για να ξεκουραστεί, μέχρι να δυναμώσουν τα φτερά της, να πετάξει ξανά.

..και ο μήνας έχει εννιά

και ο χρόνος, πια, στο δυό χιλιάδες δώδεκα..

2012!



σήμερα το πρωί: 
έχει πάει δέκα και μισή, το δωμάτιο μισοσκότεινο - ακόμα κοιμάμαι. 
ξυπνάει το Ραφάκι, σκύβει πάνω μου, με κοιτάζει εξεταστικά και μου δίνει ένα φιλί.
 
"μμμμ"

μουρμουράω, ανοίγω τα μάτια και της χαϊδεύω τα μαλλάκια

"ξέρεις μωρό μου ποιον αγαπάω πιο πολύ απ' όλους;"

κάθεται δίπλα, σκέφτεται λίγο και μετά ρωτάει:

"το μαξιλάρι σου;" 
 .................................................. 

πόσα φιλιά έδωσα μετά;  
2012!