Indian Summer πέρσι τέτοια εποχή.
το Ραφάκι ετοιμαζόταν να πάει στη Σουηδία, στα παιδιά, ευκαιρία για μένα να μη στολίσω, όμως, μέσα μου έπαιζε συνέχεια "I love you, the best Better than all the rest" και αντιστάθμιζε κάπως τις γιρλάντες και τις χριστουγεννιάτικες μπάλες που έλειπαν.
"Senza Fine" φέτος:
δεν με νοιάζει για το φεγγάρι
δεν με νοιάζει για τα αστέρια
εσύ για μένα είσαι το φεγγάρι και τα αστέρια
εσύ για μένα είσαι ο ήλιος και ο ουρανός
εσύ για μένα είσαι όλα όσα..
..όλα όσα θέλω να έχω
και η Ραφαηλία εδώ, στην αγκαλιά μας.
"μαμά;"
"έλα!"
"μπορώ να φάω αυτά τα άσπρα τα στρογγυλά που έστειλε η Νίκη;"
"ποια είναι τ' άσπρα τα στρογγυλά;"
"αυτά!"
"κουραμπιέδες λέγονται παιδί μου! ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ! άκου "άσπρα στρογγυλά! τι άλλο θ' ακούσω από σένα;;"
"καλά".
κάνουμε βόλτες.
απογευματινές, χειμωνιάτικες βόλτες.
ο Χρόνης οδηγεί, δίπλα του εγώ μουρμουράω αγαπημένα τραγούδια, στο πίσω κάθισμα η Ραφαηλία με τ' ακουστικά στ' αυτιά της.
όταν θέλω κάτι, απλώνω το χέρι και κάνω νοήματα.
βγάζει τ' ακουστικά και μ' ένα ύφος ατέρμονης υπομονής "τι θέλεις μαμά μου;" μού λέει.
"ξύλο" μου 'ρχεται να της πω, όπως λέγαμε στα δικά μου δεκαεφτάχρονα χρόνια και θυμάμαι την έκφραση της δικιάς μου μαμάς όταν έπαιρνα το ύφος της υπομονής και δες! κύκλος είναι όλα κι εκεί που νομίζεις πως τέλειωσες φτου κι απ' την αρχή.
κι ίσως είναι λίγο αστεία όλα τούτα και γελάω και φουρκίζεται η Ραφαηλία "μόνη σου!" με επιπλήττει, φοράει ξανά τ' ακουστικά κι ούτε που δίνει σημασία πια στη νοηματική μου.
"άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε" τραγουδάω, μα δεν μ' ακούει κανείς.
ο Χρόνης οδηγεί σοβαρός λες κι είναι ο σωφέρ της miss Daisy, η Ραφαηλία έχει βάλει τέρμα τη μουσική κι η Αττική οδός έχει τους δικούς της ήχους.
έξω σκοτεινιάζει.
τα φώτα του δρόμου έχουν ανάψει, σε λίγο θα γυρίσουμε σπίτι, σε λίγες μέρες θα βγούμε ξανά, και να ο κύκλος πάλι, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής ή μάλλον η ίδια η ζωή.
Χριστούγεννα σε τέσσερις μέρες.
η Ραφαηλία φέτος στην αγκαλιά μας
κι εμείς στην αγκαλιά του σπιτιού, σ' ένα παρελθόν που ζωντανεύει γύρω μας.
και δες! είναι όλοι εδώ: η μητέρα, ο αδερφός, η γιαγιά κι ο παππούς, σ' άλλα Χριστούγεννα που έχουν περάσει πια, όμως μάς άφησαν τη ζεστασιά και το γέλιο τους.
και είναι η θαλπωρή που μάς τυλίγει
η μουσική απ' τα παλιά
οι υποσχέσεις σε ένα μέλλον φωτεινό
-σαν το βλέμμα της Ελένης-
που κάνει την καρδιά μας να χαμογελά·
κι ίσως αυτός να είναι ο κύκλος που θ' αγαπήσω περισσότερο απ' όλους.
γιατί όχι;
στο κάτω κάτω, δεκαεφτά χρονών είμαι ακόμα
και ελπίζω..
καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα
σε όλους!