γιορτές
με μια μελαγχολία να κολυμπάει στον αέρα
να μας αγγίζει
να μας χαμογελάει το σούρουπο
να στέκεται πίσω απ' τον ώμο
και είδηση να μην παίρνουμε.
"έτσι είναι κι όταν ήμασταν παιδιά;"
αναρωτιέμαι
κι ύστερα "όχι!"
τότε όλα ήταν
αλλιώς.
αναστενάζω
και χαζεύω τις παλιές φωτογραφίες.
και να ο Χρόνης μπαίνει στο δωμάτιο
στέκεται, με κοιτάζει
και έρχεται κοντά.
"τι έχεις;"
ανασηκώνω τους ώμους "γιορτές"
"και; δεν χαίρεσαι;"
"μπααα"
"τελευταία έτσι είσαι.."
κάθεται δίπλα και μου πιάνει το χέρι.
ο Χρόνης παρηγορητής..
αναστενάζω ξανά.
"κοίτα ν' αλλάξεις διάθεση!"
"καλά που μου το 'πες! δεν το 'χα σκεφτεί!"
"άσε τις κοροϊδίες κι άκου αυτό που σου λέω!"
"μάλιστα!"
"καλά, τι νομίζεις; τα χρόνια σου είναι πλέον μετρημένα"
"τι εννοείς;; δεν το κατάλαβα!"
"ε, πόσα χρόνια θα ζήσεις ακόμα; και συ κάθεσαι και στεναχωριέσαι κάθε μέρα!"
........................
πόση ώρα γελούσα ούτε που θυμάμαι!
πάει και η μελαγχολία των εορτών
πάνε όλα!
τον Χρόνη να έχεις δίπλα σου να σ' εμψυχώνει
και πάντοτε τη βγάζεις
καθαρή!