Γιορτές


γιορτές
με μια μελαγχολία να κολυμπάει  στον αέρα 
να μας αγγίζει
να μας χαμογελάει το σούρουπο
να στέκεται πίσω απ' τον ώμο
και είδηση να μην παίρνουμε.

"έτσι είναι κι όταν ήμασταν παιδιά;"
αναρωτιέμαι
κι ύστερα "όχι!"
τότε όλα ήταν
αλλιώς.

αναστενάζω
και χαζεύω τις παλιές φωτογραφίες.

και να ο Χρόνης μπαίνει στο δωμάτιο
στέκεται, με κοιτάζει
και έρχεται κοντά. 

"τι έχεις;"
ανασηκώνω τους ώμους "γιορτές"
"και; δεν χαίρεσαι;"
"μπααα"
"τελευταία έτσι είσαι.."
κάθεται δίπλα και μου πιάνει το χέρι.

ο Χρόνης παρηγορητής..
αναστενάζω ξανά.

"κοίτα ν' αλλάξεις διάθεση!"
"καλά που μου το 'πες! δεν το 'χα σκεφτεί!"
"άσε τις κοροϊδίες κι άκου αυτό που σου λέω!"
"μάλιστα!"
"καλά, τι νομίζεις; τα χρόνια σου είναι πλέον μετρημένα"
"τι εννοείς;; δεν το κατάλαβα!"
"ε, πόσα χρόνια θα ζήσεις ακόμα; και συ κάθεσαι και στεναχωριέσαι κάθε μέρα!"
........................
πόση ώρα γελούσα ούτε που θυμάμαι!
πάει και η μελαγχολία των εορτών
πάνε όλα!

τον Χρόνη να έχεις δίπλα σου να σ' εμψυχώνει
και πάντοτε τη βγάζεις 
καθαρή!

Η μαμά μου


τώρα που τα χρόνια περνάνε
γυρίζω όλο και συχνότερα στην παιδική μου ηλικία
στη δική μου μαμά -τότε που είχα μαμά.

τη θυμάμαι να παίζει μαζί μας.
ο Δημήτρης ξέρω πως είναι δίπλα της
και την προσέχει
-η σειρά του είναι εξάλλου
μιας κι εκείνη μάς πρόσεχε μέχρι που "έφυγε" 
στα εξηνταεφτά της.

εδώ, είναι σε μια εκδρομή.
είχα αυτή τη φωτογραφία μια ολόκληρη χρονιά στην κασετίνα μου
γιατί έτσι νόμιζα
πως δίπλα μου καθόταν 
στο θρανίο.

τώρα που τα χρόνια περνούν
γυρίζω όλο και συχνότερα στην παιδική μου ηλικία.

οι δικοί μου έχουν φύγει πια...
ο πατέρας
η μητέρα
ο αδερφός
παππούς, γιαγιά·

όμως εδώ, στο σπίτι που μεγάλωσα
η ανάμνηση τους μένει ζωντανή.

κι αυτή είναι η πατρίδα μου
κι  αυτά τα χρόνια που πέταξαν
χωρίς καλά καλά είδηση
να το πάρω.

αυτή είναι η μαμά μου.
είχα τη φωτογραφία της έναν ολόκληρο χρόνο στην γ' δημοτικού
γιατί νόμιζα πως έτσι
καθόταν στο θρανίο 
δίπλα μου
...