Πολλά, Καλά κι Ευλογημένα Χρόνια

"μαμά, να πας να δεις τον Φασίολο"
"καλά"
"μη ξεχάσεις τον Φασίολο"
"καλά"
"και στους άλλους να πας, αλλά ειδικά στον Φασίολο οπωσδήποτε!"
"βρε μανία με τον Φασίολο! θα πάω είπαμε, εντάξει."

πρώτη χρονιά του αδερφού μου στο γυμνάσιο και ο πρώτος έλεγχος: διπλό το άγχος.
άριστος μαθητής από το ..νηπιαγωγείο, πέρασε χωρίς πολλά πολλά στο Βαρβάκειο, αργότερα στο Οικονομικό και πολύ αργότερα έκανε στο Πάντειο το μεταπτυχιακό του.

όμως αυτή η αγωνία με τον πρώτο έλεγχο του γυμνασίου, δεν συγκρινόταν με τίποτα άλλο..

ετοιμαζόταν η μητέρα μου να πάει να πάρει τους βαθμούς και από πίσω είχε το ψαλτήρι του Δημήτρη: κι εκεί να πας κι αλλού να πας, μα προπαντός στον Φασίολο.

δεν ξέρω γιατί του είχε κολλήσει ο Φασίολος.
κατά καιρούς φυσικά του κολλούσαν διάφορες ιδέες -χόμπυ που το εξασκεί επιτυχώς μέχρι σήμερα- κι έτσι ουδείς παραξενεύτηκε με την εμμονή του στον συγκεκριμένο καθηγητή.

επιτέλους η μητέρα έφυγε, πήρε ταξί και πήγε μέχρι το κέντρο της Αθήνας, όπου βρισκόταν τότε το Βαρβάκειο.
ανέβηκε τη μεγάλη σκάλα του σχολείου, μπήκε στην αίθουσα όπου δίδονταν οι έλεγχοι της πρώτης γυμνασίου και άρχισε να βλέπει έναν έναν καθηγητή.

τους είχε δει σχεδόν όλους και έμενε μόνο ο Φασίολος.
πλησίασε λοιπόν τον έναν και μοναδικό που είχε απομείνει και τον ρώτησε:

"ο κύριος Φασίολος;"

ο άνθρωπος την κοίταξε και απορημένος:
"πως είπατε;"
"ξέρετε που μπορώ να βρω τον κύριο Φασίολο;"

σοβαρός ο καθηγητής την ξανακοίταξε:
"αν θέλετε τον καθηγητή που κάνει φυτολογία, είμαι εγώ.
αλλά οπωσδήποτε δεν ονομάζομαι "φασίολος"!
με τον φασίολο ασχολούμεθα στο μάθημα μου"
...................................................................

από τότε πέρασε καιρός.. σαράντα χρόνια σχεδόν.
κι έφτασε η αυριανή Κυριακή, όπου το παιδί-θαύμα έχει τα γενέθλια του.

απ' όλα που έχει κάνει -κι είναι πραγματικά πολλά- δεν ξέρω γιατί, τις τελευταίες μέρες μού έχει κολλήσει η ιστορία με τον Φασίολο.
μεγαλώσαμε πια κι η γοητεία τού να διακτινίζομαι στα παλιά είναι ακαταμάχητη -ειδικά σ' αυτά που μέχρι τώρα νόμιζα ξεχασμένα..

εκτός λοιπόν από τις ευχές μου, να θυμηθώ κι όλα τ' άλλα που τότε φαίνονταν ασήμαντα, ήταν όμως τελικά, τόσο σημαντικά, με το δικό τους ειδικό βάρος.

περιστατικά που άλλοτε μας έκαναν και γελούσαμε,
περιστατικά που μ' έκαναν έξαλλη, όχι όμως για πολύ
-όπως τότε που ντυμένη, στολισμένη ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο λιμανάκι της Αγ. Μαρίνας στην Αίγινα, έσκυψα να δω τη θάλασσα.. τη μια στιγμή ήμουν στην προβλήτα την άλλη μέσα στο νερό. ακόμα του τη χρωστάω τη σπρωξιά.
περιστατικά που άλλοτε μας έβρισκαν σύμμαχους στις αταξίες, όπως όταν πρωτοκαπνίσαμε παρέα κι άλλοτε εχθρούς "μαμά, αυτός σήμερα έκανε κοπάνα!"

περιστατικά που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν ακόμα τη σχέση μας.

έτσι, με όλη μου την καρδιά, να ευχηθώ:
τα χρόνια που θα έρθουν στη ζωή του αδερφού μου να είναι ευλογημένα και πολλά
και να πάψουμε επιτέλους να τσακωνόμαστε με το παραμικρό!

στο κάτω κάτω, τον περνάω έναν ολόκληρο χρόνο.
κι αυτό, ο μικρός, θα 'πρεπε να το σέβεται..

Μετά, στην παραλία

τι κάνει ένα άτομο να είναι επιθετικό, πικρόχολο, προσβλητικό και άδικο;
τι κάνει έναν άνθρωπο να βλέπει τον κόσμο με καχυποψία, δυσπιστία, υποψία;
τι κάνει κάποιον να χαίρεται με τους καυγάδες, να τους προκαλεί, να τρέφεται με δαύτους;

χτες το πρωί, βγαίνοντας από την πόρτα της πολυκατοικίας μας, δέχτηκα μια επίθεση κακόβουλη, άδικη και προς το τέλος χυδαία.

στην αρχή σοκαρίστηκα.
μετά θύμωσα.
μετά μου πέρασε ο θυμός κι αναρωτιόμουν το "γιατί".
λίγες ώρες αργότερα, καθισμένη στην άμμο στην Ανάβυσσο, δίπλα στον Χρόνη, με τα παιδιά να είναι δυο κουκίδες στο τέλος της παραλίας, με τους αεροπτεριστές να ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας, με τον άνεμο να σηκώνει ψηλά τα κύματα, δεν μ' ενδιέφερε καν το "γιατί": γελούσα τόσο πολύ, που μ' έναν τρόπο μαγικό, όλο το περιστατικό  ξεθώριασε και σχεδόν έπαψε να υφίσταται.

κι εδώ είναι το δικό μου το θέμα: εφ' όσον μια απλή βόλτα κάνει τις ασχήμιες να σβύνουν,
εφ' όσον εξακολουθώ και γελάω, μ' όλα που μου συμβαίνουν,
εφ' όσον εξακολουθώ και βρίσκω καβούκια αχινών και βότσαλα πολύχρωμα,
εφ' όσον εξακολουθεί να μου αρέσει το καυτό πράσινο τσάι δίπλα στη θάλασσα, όπως αχνίζει στα χάρτινα μας ποτήρια,

ε, τότε, το δικό μου θέμα, είναι πως είμαι ευχαριστημένη!

κι αυτό για μένα είναι, κάτι παραπάνω από αρκετό..

Serial Dreamer

βλέπω brothers and sisters σχεδόν μέχρι το χάραμα.
το σπίτι είναι ήσυχο, σκοτεινό, όλοι κοιμούνται.
βλέπω brothers and sisters και ξεχνώ το ίδιο λεπτό τα ονόματα των πρωταγωνιστών και τον ακριβή ρόλο που παίζουν στη σειρά.
όμως τους βλέπω κάθε βράδυ -μέχρι το χάραμα σχεδόν- και μ' αρέσει.

"μαμά;"
"τ' είναι;"
"σαν σήμερα ξέρεις ποιος γεννήθηκε;"
"ποιος;"
"ο Σεζάρ"
"ο Ταρζάν;"
"ο Σεζάρ!"
"και ξέρεις ποιος ήταν ο Σεζάρ;"
"σεφ;"
"ναι. και τύλιγε τυρόπιτες μ' ένα δικό του φύλλο, το σεζαρόφυλλο"
"το google έχει φαγητά πάνω απ' τ' όνομα του, γι' αυτό!"


"καφέ, καφέ, καφέ, καφέ, καφέ!"
"να σου κάνω καφέ θες;"
"ναι, ναι, ναι, ναι, ναι!"

"Ελένη!"
"τι θες;"
"αυτά τα χαρτομάντηλα στα 'κανε δώρο η μαμά!"
"καιιι;"
"μη τ' ανοίγεις, είναι δώρο! θα σκουπίζεις τη μύτη σου με το δώρο της μαμάς;;"

"Ραφάκι γιατί σηκώθηκες απ' το κρεββάτι;"
"διψάω, πάω κουζίνα"
"πάω στην κουζίνα! άκου πάω κουζίνα.."
"σωστό είναι, μας το είπε η Κυρία"
"τι σας είπε δηλαδή;"
"ότι πολλές φορές, οι προθέσεις δεν χρησιμοποιούνται, για παράδειγμα "πάω τουαλέτα".
κι εσύ μαμά, με διόρθωνες λάθος όλ' αυτά τα χρόνια!"
"να σου πω τι άλλο μπορείτε να κάνετε; να μη μιλάτε καθόλου! να μουγκρίζετε! μια φορά θα σημαίνει "ναι" και δυο φορές "όχι". μουουουου μουουου.. τα υπόλοιπα θα τα βρείτε στην πορεία"
"μαμάα!"
"μουουουου"

"που πας παιδί μου;"
"για καφέ"
"τι ώρα θα γυρίσεις;"
"δεν θ' αργήσω. νωρίς"
"όταν λέμε "νωρίς";;"
"ε, κατά τη μία;"
"....."

μ' άρεσε το Shutter Island, μ' άρεσε πολύ!
μ΄ αρέσει κι ο Σκορτσέζε. μ' αρέσει ακόμα και σ' αυτή τη διαφήμιση που έπαιξε, στον Τζώννυ τον Περιπατητή.
και το background του μ' αρέσει -η παιδική του ηλικία, πίσω από ένα παράθυρο στη Μικρή Ιταλία της Νέας Υόρκης.
ο Leonardo δεν μου πολυαρέσει, αλλά περί ορέξεως, λόγος ουδείς.
το Shutter Island το κράτησα: κάποια στιγμή θα το δω ξανά, με τη Νέλλυ ή την Ακκα αγκαλιά. υποψιάζομαι πως αυτές, τρελλαίνονται για Leonardo.

serial dreamer.
σήμερα μόλις το ανακάλυψα.
serial dreamer όπως ο John "you may say that I'm a dreamer", όπως το ανθρωπάκι που ζει στην καρδιά μας και χοροπηδά σε κάθε της χτύπο, όπως ο συνταξιδιώτης που κάθεται δίπλα μας στο κατάστρωμα και χαζεύει τα κύματα.

πίνω πολύ πράσινο τσάι
βλέπω συνέχεια ταινίες
ακούω πάντα μουσική
μα τίποτα δεν συγκρίνεται μ' αυτό:

όταν το σπίτι είναι ήσυχο και σκοτεινό κι όλοι κοιμούνται, να βλέπω brothers and sisters σχεδόν μέχρι το χάραμα.
να βλέπω brothers and sisters και να ξεχνώ το ίδιο λεπτό τα ονόματα των πρωταγωνιστών και τον ακριβή ρόλο που παίζουν στη σειρά.
όμως να τους βλέπω κάθε βράδυ -μέχρι το χάραμα σχεδόν- και να μ' αρέσει..

Στο πολύ βάθος ..κήπος

τι σχέση έχει ο Σεφέρης με τον Σεφερλή;

την ίδια ακριβώς σχέση που έχουν οι bloggers με την κουλτούρα!

Τι θα ντυθώ;

-πότε είναι οι Απόκριες μαμά;
-τον Φεβρουάριο μάλλον. τι μάλλον, σίγουρα! αφού Μάρτιο έχουμε πάντα Σαρακοστή, άρα Φεβρουάριο Απόκριες.
-η Σοφία ξέρεις τι θα ντυθεί τις Απόκριες;
-βασίλισσα της νύχτας;
-όχι βρε μαμά! θα ντυθεί Πάττυ.
-μπράβο της.
-εγώ τι θα ντυθώ;
-εσύ έχεις δυο στολές.. διαλέγεις και φοράς.
-δεν μ' αρέσουν!
-η μια δεν σ' αρέσει, ωραία. την άλλη ούτε που την έχεις δοκιμάσει! πως ξέρεις ότι δεν θα σ' αρέσει;
-γιατί την έχω δει. είναι αυτή της Ελένης, η γαλάζια.
-ε, μέχρι σήμερα λύσσαγες να τη βάλεις και σου ήταν μεγάλη. τώρα ξαφνικά σου ξύνισε;
-δεν μ' αρέσει πάντως.
-αν ετοιμάζεσαι να ντυθείς Πάττυ, ξέχνα το. ατύχησες.
-γιατί;
-γιατί δεν έχουμε λεφτά για ν' αγοράζουμε στολές, γι' αυτό!
-και γιατί δεν έχουμε λεφτά;
-γιατί τα δίνουμε στο σχολείο του μπαμπά.
-κι άλλα δεν έχουμε;
-πως..
-ε, δωσ' μου απ' αυτά.
-δε γίνεται.
-γιατί;
-γιατί τα δίνουμε στα "έναντι" του καλοριφέρ! πως νομίζεις πως ανάβει πρωί-μεσημέρι-βράδυ χειμώνα-καλοκαίρι;
-άλλα δεν έχουμε;
-άλλα νιετ! εκτός αν δεν τρώμε και ντυνόμαστε όλοι Πάττυ και χορεύουμε να μας περνάει η πείνα.
-καλά, έχω εγώ λεφτά στον κουμπαρά μου..
-δεν σ' αφήνω να τα ξοδέψεις σε χαζομάρες όπως στολές Πάττυ-Σκάτυ!
-μα είναι δικά μου!
-ας είναι! εγώ, δεν σ' αφήνω να τα ξοδέψεις. αχάριστη! να 'χεις δυο στολές και να κάνεις κόνξες! εδώ υπάρχουν άλλα παιδιά που ξέρεις τι ντύνονται; απλώστρες!!
-βρε μαμά, μπορείς να μιλήσεις ποτέ σοβαρά;
-μια χαρά σοβαρά μιλάω! αν θες άλλη στολή, μπορώ να σου κρεμάσω διάφορες πετσέτες και να τις πιάσω με μανταλάκια πάνω σου.
-μαμά!
-παιδί μου!
-εγώ πάντως θέλω να ντυθώ Πάττυ!
-κλόουν σ' αρέσει; μου φαίνεται πως κάπου έχω κρυμμένη μια στολή κλόουν..
-μα τι λες τώρα; κλόουν θα ντυθώ;
-καραγκιόζης; μπορώ να σου βάλω μια πετσέτα στην πλάτη και να σου φτιάξω μια καμπούρα!! τρέλλα!! "να να να να να να ε ρε γλέντια!!"
-μαμά!
-ε καλά, αφού τίποτα δε σ' αρέσει, ντύσου και φέτος πριγκήπισσα κι από του χρόνου βλέπουμε..
-μα μαμά..
-σουτ!
------------------------------------------------------
προς το παρόν μαμά-Ραφάκι 1-0

λέτε το αποτέλεσμα ν' αλλάξει;
για να δούμε..

άκου Πάττυ..
μα Πάττυ;
Πάττυ
(και χωρίς μανταλάκια..)

Τα κουλουράκια

σ' ένα μεγάλο κουτί στην κουζίνα, έχω τα διαιτητικά μου κουλουράκια: βρώμης χωρίς ζάχαρη και στρογγυλά λαδιού.
μέχρι πρότινος, το συγκεκριμένο κουτί φιλοξενούσε τα κουλουράκια της Ραφαηλίας: στρογγυλά, μακρουλά, με σουσάμι, χωρίς σουσάμι, με σταφίδες, με καρύδια, χωρίς καρύδια, με κανέλα ή άνευ.

βολικό όμως το κουτί και εύκολα προσβάσιμο πάνω στο πλυντήριο των πιάτων, μόλις άρχισαν να τελειώνουν της Ραφαηλίας τα κουλούρια, πρόσθεσα και τα δικά μου.

προχτές το απόγευμα είχα βγει και το Ραφάκι πεινούσε.
συνηθισμένη η Ελένη να παίρνει τα μπισκοτάκια της μικρής από κει, άνοιξε το κουτί και της έβαλε μαζί με τα δικά της κι ένα κουλουράκι βρώμης.

παίρνει το πιάτο το Ραφάκι, το κοιτάει, το ξανακοιτάει και μετά διαλέγοντας το βρωμοκουλουράκι, το δίνει πίσω στην Ελένη:

"πάρε αυτό το μπιφτέκι, τι μου το 'δωσες μαζί με τα κουλούρια;"
................................................................

κι έτσι όπως περνά η ζωή λοιπόν,

με τις ατάκες της Ραφαηλίας
με το γέλιο της Ελένης
με την -κρυφή- προσοχή του Χρόνη, σε όλες μας

έτσι να περνά και τις μέρες που θα 'ρθουν, σ' όλον αυτό τον καινούριο χρόνο που διανύσαμε μόλις την τρίτη του μέρα

εύχομαι.

έτσι..