σε λίγες μέρες φθινόπωρο
"κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου
σεπτέμβρη σου 'χα πει.."
σ' έναν ουρανό, που το γαλάζιο του ακόμα είναι
απαστράπτον..
σεπτέμβρης.
όσο μεγαλώνω, τόσο νοσταλγώ την απερισκεψία της χαμένης νεότητας.
εκείνη την ορμητικότητα που έπεφτε σαν κύμα και τα παρέσυρε όλα.
δεν μου λείπει τίποτα: μονάχα η ξενοιασιά και η απερισκεψία.
"Χρόνηηηη" φωνάζω λες και γίνεται σεισμός, με φωνή που αγωνιά και κάνει τον Χρόνη να έρχεται τρέχοντας.
"τι έγινε;"
τον κοιτώ και συνεχίζω με ήρεμη φωνή
"πρέπει να παραδεχτείς πως ο Χατζιδάκις είναι υπερεκτιμημένος!"
"γι' αυτό με φώναξες;;"
"γιατί λίγο είναι; παραδέξου το!"
εξακολουθώντας να σωπαίνει φεύγει κι εγώ μιλάω στην αγανακτισμένη του πλάτη:
"μόνο το χαμόγελο της Τζοκόντας αξίζει αλλά κι αυτό έχει τόσο έντονα στοιχεία από τους προκλασικούς πού υποψιάζομαι πως..."
μετά, κάθομαι να δω ξανά τους Sopranos
ή το άλλο φιλαράκι τον Χρήστο: Παρακαλώ γυναίκες μη κλαίτε
...για άλλη μια φορά.
έτσι περνά ο αύγουστος
έτσι περνά το καλοκαίρι.
...........................................
πριν έρθει στη ζωή μας η Ελένη, είχαμε το καϊκι.
μια παλιά bmw, διακοσοπενηντάρα που μάς ταξίδευε όπου θέλαμε.
στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης
στη Σίφνο και στη Μήλο
στη Σέριφο, στη Τζια.
ανεβαίναμε κι όλα τα όνειρα ήταν δικά μας.
μετά, ήρθε η Ελένη.
σοβαρευτήκαμε, δώσαμε το καϊκι μας
-υπεύθυνοι γονείς-
και το φθινόπωρο έγινε πια προμήνυμα για το σχολείο
το φροντιστήριο και τ' αγγλικά.
έπειτα, να κι η Ραφαηλία
κι άλλος σεπτέμβρης φορτωμένος με δουλειές κι υποχρεώσεις.
.........................................
σηκώνομαι τα πρωινά όποτε θέλω.
τα κορίτσια έχουν πάρει πια το δικό τους δρόμο
ο Χρόνης στη δουλειά
εγώ στο σπίτι με τα "παιδιά"
πού όποτε με βλέπουν γουργουρίζουν.
"για μάς ειν' ο σεπτέμβρης καλοκαίρι..."
............................................
"Χρόνηηηη"
έρχεται τρέχοντας "τι έγινε;"
"σ΄αρέσει ο Σπανός;"
Σεπτέμβρη σου 'χα πει πως σ' αγαπώ...
