ο μπάρμπα Μπρίλιος
είχε ένα γάλο
πολύ μεγάλο.
και τον ετάιζε
μέλι και ταχίνι
για να τον παχύνει.
και τον ετάιζε
ψωμί κι αλάτι
για να κάνει πλάτη.
και τον ετάιζε
ψωμί, γαρδούμπα
για να κάνει τούμπα.
και τον ετάιζε
ψωμί, μπουγάτσα
για να κάνει μπράτσα.
και τον ετάιζε
ψωμί και χόρτα
ώσπου δε χώραγε από την πόρτα.
ώσπου μια μέρα
με δίχως ήλιο
ο γάλος έφαγε...
τον μπάρμπα Μπρίλιο.
το σιγοτραγουδάω στο ριπίτ.
μαζί με τα τζιτζίκια
μαζί με τα τελευταία γέλια των παραθεριστών
-αύριο θα 'ναι μια ανάμνηση κι αυτοί-
μαζί με την κουκουβάγια τη νύχτα.
που και που το Ραφάκι έρχεται να ενώσει τη φωνή της με τη δική μου
απλώνω το χέρι, την τραβάω κοντά και για λίγο τραγουδάμε μαζί
-πρώτη φωνή εγώ, δεύτερη εκείνη.
όταν τα βράδυα φεύγει το Σοφάκι και μαζεύω το τραπέζι στη βεράντα
"και τον ετάιζε, μέλι και ταχίνι"
όταν πλένω τα χέρια στο νιπτήρα
"και τον ετάιζε, ψωμί μπουγάτσα"
όταν χαζεύω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη του μπάνιου
"και τον ετάιζε, ψωμί και χόρτα"
"αυτό είναι το καλοκαίρι του μπάρμπα Μπρίλιου" κορόιδεψα χτες βράδυ και τεντώθηκα να πιάσω το κουτί με τα κορνφλέικς για το βραδυνό της Ραφαηλίας.
..................
τελευταία μέρα του Αυγούστου.
ποιος είχε γράψει "ο Αύγουστος είναι σκληρός μήνας";
ούτε που θυμάμαι πια..
τρεις μέρες ακόμα στην Αίγινα.
"αντίο Λιλιπούπολη, αντίο, αντίο" μουρμουράω συνειδητά για να διώξω τον μπάρμπα Μπρίλιο απ' το μυαλό, μα αυτός εκεί! το επόμενο λεπτό "ώσπου μία μέρα"
κι έρχεται το Ραφάκι "πάλι αυτό μαμά; σου 'χει κολλήσει για τα καλά"
δυναμώνω τη φωνή και μ' ακούει όλο το νησί:
..με δίχως ήλιο
ο γάλος έφαγε
τον μπάρμπα Μπρίλιο
τον μπάρμπα Μπρίλιο
κοιτάζω τη Ραφαηλία και γελάω:
"καλά να πάθει ο μαλάκας!" λέω ικανοποιημένη
και πηγαίνω να βάλω άλλο ένα φλυτζάνι καφέ.
κι είμαστε ακόμα στην Αίγινα
και είναι ακόμα καλοκαίρι..