Το ξύπνημα


περνάω έξω απ' το δωμάτιο της Ραφαηλίας.
είναι πρωί ακόμα, σχεδόν αξημέρωτα και φυσικά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
στέκομαι στην πόρτα, την κοιτάζω πόσο μεγάλωσε..
"ο χρόνος παίρνει άλλη έννοια όταν βλέπουμε τα παιδιά μας" μουρμουράω και κατακλύζομαι από ένα κύμα νοσταλγίας για όλα εκείνα που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν ποτέ·

οι Κυριακές στην Ανάβυσσο
οι ταινίες που βλέπαμε με την Ελένη
οι ανοιξιάτικες εκδρομές στην Αίγινα

η ζωή που ήταν εύκολη, χωρίς απουσίες..

μπαίνω μέσα, απλώνω τα χέρια, την αγκαλιάζω
χαϊδεύω τα ξανθά της τα μαλλιά
τη φιλάω στην κορυφή του κεφαλιού

αρχίζει και ξυπνάει "τ' είναι μαμά;"

συγκινημένη τη σφίγγω στην αγκαλιά μου:
"σ' αγαπάω μωρό μου!  σ' αγαπάω τόσο πολύ και συ μεγαλώνεις τόσο γρήγορα!"

τη φιλάω ξανά και της χαϊδεύω το πρόσωπο.

κι εκείνη ανοίγει τα μάτια
με κοιτάζει
και λέει:

"τι έπαθες; σε ψέκασαν πρωί πρωί;"
...................................................

Κάτω απ' τη μαρκίζα


ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.
όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής
εσύ όπου κι αν πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς..

ανέβαινα τη φιλολάου, το mp3 δυνατά
να μην ακούω φωνές, αυτοκίνητα, να μην ακούω τίποτα
παρά μόνο αυτά που αγαπούσα·
αυτά που ακόμα αγαπώ

όταν ξαφνικά
άρχισε να παίζει η "μαρκίζα"

κι ήμουν απροετοίμαστη
και δεν υπήρχε ίχνος άμυνας
δεν υπήρχε καν ένα τσιγάρο ν' ανάψω.

ανηφόριζα, προσπαθώντας να κρύψω το βρεγμένο μου πρόσωπο
"αχ ρε" μονολογούσα "αχ ρε.."



χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις..

Το χαμόγελο


αυτό το καλοκαίρι που μοιάζει με φθινόπωρο·

"μαμά, μαμά κοιμάσαι;"
ανοίγω τα μάτια κι αντικρύζω το φεγγοβόλο χαμόγελο της Ραφαηλίας
"τι ώρα είναι παιδί μου;"
"οκτώ"
"θ' αργήσεις, τρέχα! καλή επιτυχία!"
"σ' ευχαριστώ μαμά" μ' αγκαλιάζει και φεύγει, χωρίς καμμία απολύτως βιασύνη.

Ιούνιος που μοιάζει περισσότερο Σεπτέμβρης
όμως
το καλοκαίρι είναι ήδη εδώ.
...........................

"cold water surrounds me"
κι ό,τι νομίζω πως αφήνω πίσω μου
το βρίσκω ξανά μπροστά

έτσι, το παρελθόν γίνεται μέλλον
και το μέλλον το έχω ήδη ζήσει.
................................

"summertime, and the livin' is easy"
τραγουδά η Ella
κάνοντας τη ζωή μας
ευκολότερη.


"μαμά, μαμά κοιμάσαι;"
ανοίγω τα μάτια "τι ώρα είναι;"
"οκτώ"
"θ' αργήσεις, τρέχα!"

με αγκαλιάζει, με φιλάει
και καθώς φεύγει γυρίζει το κεφάλι
χαμογελά
κι ένα ολόκληρο ξανθό καλοκαίρι
φεγγοβολάει

στο -σχεδόν πάντα- αφηρημένο
χαμόγελο της..