Amo

"τι είν' αυτό μαμά;"

στο γραφείο μου, έχω ένα μπουκαλάκι που κάποια στιγμή αγόρασα από το ikea.
έχει χρώμα ασημένιο και βιδωμένο πάνω του ήταν ένα κεφάλι άλκης.
γι' αυτό ακριβώς το κεφάλι το αγόρασα, το οποίο πήραν αμέσως τα παιδιά και μένα μου έμεινε το μπουκαλάκι.

μια αηδία είναι το ποτό, αλλά χάρη στην αναβλητικότητα μου (να το πετάξω - να το κρατήσω) βρίσκεται ακόμα πάνω στο γραφείο.

το Ραφάκι το 'χει πάρει στο χέρι του και το κοιτάει

"ποτό μωρό μου'
"τι ποτό; το πίνεις;"
"είναι μόνο για τους μεγάλους. μόνο οι μεγάλοι επιτρέπεται να πίνουν τέτοια"
"γιατί;"
"τι γιατί;"
"γιατί πίνουν μόνο οι μεγάλοι;"
"για να ξεχνούν! να δες"

παίρνω το μπουκαλάκι, το ανοίγω και πίνω μια γουλιά.
μετά φτερνίζομαι, γιατί σήμερα η αλλεργία δίνει ρέστα.

το Ραφάκι με κοιτάζει

"δηλαδή κάνεις μια φτέρνα και ξεχνάς;"
"τι κάνω;"
"μια φτέρνα"
"ακριβώς"


κοιτάζει το μπουκάλι που πάνω του έχει ένα σήμα

"κι αυτό εδώ το σήμα, τι λέει;"
"για να δω"

το σήμα ειναι φτιαγμένο για να το βλέπουν αποκλειστικά τα μυρμήγκια και τα Ραφάκια
"δε βλεπω μωρό μου"
"εγώ βλεπω. μάλλον λέει πως δεν κάνει να τρώνε τα γουρούνια!"

αυτή τη φαντασία του οχτάχρονου, μόνο οι μεγάλοι καλλιτέχνες εξακολουθούν να τη διατηρούν στο ακέραιο.

"εγώ πάλι λέω, πως δεν κάνει να πίνουν οι μύγες"
"χαχαχχ μαμά, που τις βλέπεις τις μύγες;"
"έλα δω"
"τι θες;"
"φιλί"

έρχεται και την αγκαλιάζω σφιχτά.
γελάει ευχαριστημένη.

έτσι ήταν κι η Ελένη.
και ξαφνικά από τα οχτώ, βρέθηκε μ' ένα άλμα στα δεκαοχτώ

και να σου την να δίνει πανελλήνιες και τελευταίο μάθημα λατινικά
(που δε χωνεύει)

πως λέγαμε εκείνο το ρήμα στο σχολείο στα δικά μου χρόνια;

amo
amas
amat

έτσι!
ακριβώς!

amo..

Βελόνες και Καρφίτσες

πήγε η Ελένη σήμερα στο στέκι της γειτονιάς μας ονόματι Βershka και αγόρασε άλλο ένα φόρεμα.
μακρύ ως ράσο.

το φόρεσε να μου το δείξει κι αυτό σερνόταν στα πατώματα
(τα οποία παραδόξως παραμένουν καθαρά, παρ' όλο τον συγχρονισμό των πανελληνίων της Ελένης και της δικής μου αναπηρίας)
ως νυφικό.

έτσι, άνοιξα την "Κλειώ"
(έπιπλο που μας είχε χαρίσει η συγχωρεμένη πλέον κυρία Κλειώ και που σ' αυτήν χρωστά το όνομα του)
κι αφού έβγαλα το κουτάκι με τις καρφίτσες τη φώναξα, να έρθει για να της βάλω σημάδι για κόντεμα.

ήρθε καμαρώνοντας μέσα στο καινούριο της φουστάνι κι αφού γονάτισα μπροστά της σα να 'μουν έτοιμη να της κάνω πρόταση γάμου, άρχισα να καρφιτσώνω και να συμβουλεύω ταυτόχρονα:

"θα το πας στην κυρία που παίρνει φτηνά. πέρσυ έπαιρνε δύο ευρώ το στρίφωμα."
"ξέρω. εκεί που είχα πάει το τζην σου"
"α μπράβο!"


και δώστου έπαιρνα καρφίτσες δυσανασχετώντας, γιατί με πονούσε πολύ το πόδι μου όπως ήμουν γονατισμένη.
ώσπου αγανακτισμένη της λέω:

"δίνε μου τουλάχιστον εσύ τις καρφίτσες!"
"καλά βρε μαμά, τι φωνάζεις; πάρε"
"έτσι. και κοίτα, μη μου δώσεις καμμιά βελόνα και μας κοροϊδεύουν στα χρυσά ψαλίδια!"
"ποια είναι η διαφορά;"
"οι καρφίτσες έχουν κεφάλι"
"ααα"
"καλά, δε ντρέπεσαι; επιτρέπεται να μη ξέρεις ποια η διαφορά βελόνας και καρφίτσας;"
"ε, δεν το ήξερα. σιγά!"
"άντε, πήγαινε τώρα να δεις. σ' αρέσει εκεί που στο 'πιασα;"
"που να πάω, στον καθρέφτη;"
"όχι, στη λίμνη!"
"χαχαχα πάλι γελάσαμε"

κι έφυγε σεινάμενη-κουνάμενη.

αφέθηκα να σωριαστώ στο πάτωμα αναστενάζοντας και γελώντας ταυτόχρονα.
αυτή η αντιπάθεια για τις βελόνες και τις καρφίτσες, δικό μου έργο είναι, σίγουρα.

ενώ τα καταφέρνω θαυμάσια με κατσαβίδια, πένσες κι όλα τα συναφή, με γλάστρες, χώμα, κλάδεμα κι όλα τα της κηπουρικής, με κατσαρόλες κλπ, στη ραπτική είμαι.... σκράπας.
εντελώς όμως.
χειρότερη από μένα, δεν υπάρχει.

αυτό το παιδί ..
μόνο στα φωτογραφικά φυσάει!!

όμως μ' έναν αέρα.. πραγματικά εκπληκτικό!

υγ
να συμπληρώσω πως τη φωτογραφία του ποστ την έχει τραβήξει (φυσικά) η Ελένη και είναι το Ραφάκι που κάνει φούρλες στο πάρκο :))

Ωπα τσίκι τσίκι!

Αντιγράφω τα σχόλια που άφησα στο blog της φίλης μου της Δενδρογαλής και μία δική της απάντηση.

Μαριλένα είπε...
εγώ είμαι ανάπηρη!
και μέσα στον πόνο μου, όλα τα βρίσκω άσχημα, ακόμα και τα όμορφα.

χάλια.
θέλω να πάρω τη μαγκούρα του παππού μου να περπατήσω, αλλά δε με αφήνει η Ελένη: ντρέπεται..
έτσι μου 'ρχεται, να πάρω τη μαγκούρα και να τη στήσω εξω απο το σχολείο της, να την υποδεχτώ οταν βγαίνει!

σε φιλώ, καλή υπόλοιπη Κυριακή και καλή βδομάδα να περάσεις εύχομαι.

Δενδρογαλή είπε...
μαριλένα παιδί μου, τι έπαθες;;;... Με -π- να πας, εκεί να δεις ενθουσιασμό η Ελένη!!...
Σοβαρά τώρα, χτύπησες;..

Μαριλένα είπε...
βεβαίως και χτύπησα!
το πόδι μου είναι μαύρο χάλι.
κι όχι μόνο μαύρο: μαυροκόκκινο με λιγο μπλε και μωβ..

η Ελένη είπε το εξής αηδιαστικό: είναι σα να ετοιμάζεται να βγει κι άλλο δάχτυλο απο εκεί.

περπατάω σαν τον Κουασιμόδο.
κι όχι τον γνωστό (σε όλους)
ούτε τον άλλο τον γνωστό (σε μας)
ένα δικό μου τύπου, ξανθό με ολίγη απο καμπούρα.
αχχχχχ....
..............................................................
είμαι τραυματίας πολέμου.

δεν θα σας πω, πως το χτύπησα (τέτοια γελοία περιγραφή αποκλείεται να κάνω), αλλά το αποτέλεσμα είναι ιδιαιτέρως οδυνηρό.

πονάω
κι είναι κι άσχημο, χάλια!
και δε χωράει και πουθενά..

αφήστε που με κοροϊδεύουν
(χρ: τώρα κουτσάθηκες; κι όχι τίποτ' άλλο, σε λίγο θ' αρχίσουν κι οι αγώνες!)
(ελ: μαμά, αφού σε νευριάζει πήγαινε κλώτσα την! αλλά με τ' άλλο πόδι)
(ραφ: μαμά, μην έρθεις να με πάρεις από το σχολείο με το μπαστούνι του παππού σου, ε;)

χτες στην παραλία, οι άλλοι κολυμπούσαν κι εγώ τους καμάρωνα κάτω από την ομπρέλα.
φύσαγε ο αέρας, μου ήρθε η ομπρέλα στο κεφάλι, που να σηκωθώ να τη σηκώσω ο ανάπηρος!
περίμενα να βγει ο Χρόνης, να με ξεκαλουπώσει από κάτω..

να μη γκρινιάζω όμως, θα περάσει κι αυτό.
κι ύστερα; ποιος με πιάνει!!
μέχρι τσίκι τσίκι θα χορέψω, που όπως λεει και το ρεφρέν:

Y el Chiki Chiki se baila así:
Uno: el brikindans
Dos: el crusaíto
Tres: el Maiquelyason
Cuatro: el Robocop

που πάει να πει:
And the Chiki Chiki is danced this way
One: the breakdance
Two: the crossed legs
Three: the Michael Jackson
Four: the Robocop

ωπα!!

Φούστα κλαρωτή

Ο Χρόνης έχει μια υπέροχη χακί μπλούζα, που από την πρώτη στιγμή που την αντίκρυσα, την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα.

φυσικά, έκανα δικό μου το αντικείμενο του πόθου μου κι αφού τη φόρεσα όλο το καλοκαίρι και την καταευχαριστήθηκα, το φθινόπωρο την έπλυνα, τη σιδέρωσα και την κρέμασα.
στην κρεμάστρα, κάτω από αυτήν, για εξοικονόμηση χώρου, έβαλα μια μακριά βαμβακερή φούστα.

αυτά πέρσυ..
σήμερα το πρωί, αποφασίσαμε να κατεβάσουμε τα καλοκαιρινά.

η σκηνή:
ο Χρόνης στη λινοθήκη, πάνω στη σκάλα, ξεκρεμάει από τις μπάρες τα ρούχα και μου τα δίνει.
εγώ τα παίρνω και τα κατατάσω αφηρημένα:
" Ελένης"
"δικό μου"
"δικό μου"

"δικό μου"
"Ραφαηλίας"

ξεκρεμάει και τη φούστα που πάνω της είναι η (βουτηχθείσα) μπλούζα.
τη βλέπω και λέω:

"δική σου"
"δεν είσαι στα καλά σου!"


εγώ κάτω από τη σκάλα, βλέπω μόνο τη μπλούζα, αυτός πάνω στη σκάλα, βλέπει τη φούστα

επιμένω: "δική σου είναι, αλλά αν θες, μου τη χαρίζεις"
"έλαα.."
"καλά, εγώ πάντως στο είπα: δική σου είναι. τώρα αν δε τη θέλεις.."
"ποια μωρέ να θέλω; τη φούστα;"
"ποια φούστα;"
"αυτή!"
και μου δείχνει τη μακριά μου φούστα

μ' όλη μου την κούραση κάθησα κάτω από τα γέλια.

κι όχι τίποτα άλλο, ο Χρόνης πάνω στη σκάλα μουρμούριζε ότι αργοπορώ..

Τα παιχνίδια των φίλων μου

H urban fish με κάλεσε σ' ένα ενδιαφέρον παιχνίδι.οι όροι του:
1. Πάρε τις αγαπημένες σου φώτο ή από κάπου αλλού...
2. Νιώσε τα αισθήματα!
3. Και γράψε την δική σου ιστορία που θα ήθελες να ζήσεις.
μετά από λίγες μέρες, ο Lockheart με κάλεσε σε ένα εξίσου ενδιαφέρον παιχνίδι.
οι όροι του:
1. Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα.
2. Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποιά απ’όλες είναι αληθινή.
3. Μόνο μία από αυτές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα
Ψηφίστε ποια είναι η αληθινή.

μ' αρέσουν τα παιχνίδια.τρελλαίνομαι όμως να τα αλλάζω
δείτε το δικό μου αποτέλεσμα: από τις φωτογραφίες που τράβηξε η Ελένη, διαλέξτε μία και μόνο πρόταση που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
"πείτε" μου, ποια είναι αυτή;

χτες γιορτάζαμε
η Ελένη μου κι εγώ.
οικογενειακά περάσαμε.
είχαμε μόνο αγαπημένους φίλους, κανέναν ξένο.

φάγαμε εξωτικά, το μενού, το ετοίμασε η Ελένη

σαλιγκάρια ήταν το κυρίως πιάτο


την τούρτα την έφτιαξα εγώ (ξανά η συνταγή της μπισκοτούρτας της Ελενας, με διαφορετική γαρνιτούρα αυτή τη φορά.
ευχαριστούμε πολύ Ελενα μου :)

κι όταν όλοι έφυγαν, πήρα το μωρό μου αγκαλιά να το νανουρίσω, να κοιμηθεί.
από την υπερένταση, ξύπνιο ήταν ακόμη..

κι έκλεισε τα μάτια του το Ραφάκι και τα όνειρα του κολύμπησαν σ' όλο το σπίτι

και του χρόνου..

Γιορτάζουμε

Eν μέσω πανελληνίων, σωρών καλοκαιρινών ρούχων που πρέπει να σιδερωθούν, τελικών εξετάσεων του στυλοβάτη του σπιτιού, ταχύρυθμων μαθημάτων του Ραφακίου (καινούρια δασκάλα, καινούρια δασκάλα, καινούρια δασκάλα!!!), ήρθε και η γιορτή μας.

"πόσο χρονών θα γίνεις;" με ρώτησε το Ραφάκι
"δεν έχω γενέθλια μωρό μου, γιορτή έχω"
"καλά, αλλά πόσο χρονών θα γίνεις;"
"εικοσπέντε"
"εσύ κι η Ελένη γιορτάζετε, εγώ δε θα γιορτάσω;"
"βρε δε γιόρτασες λίγο μετά το Πάσχα;"
"τα γενέθλια μου αργούν;"
.....................................................

Εικοσιμία Μαίου και σήμερα γιορτάζουμε οι δυο μας: το μωρό μου κι εγώ

έχει μια ξεχωριστή γλυκύτητα η γιορτή, όταν τη μοιράζεσαι με κάποιον που αγαπάς
κι η ευχή που δίνεις, αλλά κι αυτή που παίρνεις, γίνεται διπλή και τρίδιπλη

Χρόνια Πολλά λοιπόν στην Ελένη μου, χρόνια καλά και όμορφα, χρόνια χαρούμενα, χρόνια πολλά σ' αυτούς που γιορτάζουν

χρόνια ευλογημένα για όλους μας να έρθουν
εορτάζοντες και μη..

Δεκαοχτώ!


η Ελένη μου
το μωρό μου
η αγάπη μου
το κοριτσάκι μου
η κοπέλα μου
η ζωή μου
η ανάσα μου
ο κόσμος μου
η καρδιά μου

το παιδί μου..


πολύχρονη και όμορφη όπως τώρα
να μένεις πάντα
ακόμα κι όταν ρυτίδες γεμίσεις
στο πρόσωπο σου μόνο να τις βρίσκεις
η καρδιά σου να μένει πάντα
Νέα..


δεκαοχτώ χρονών
κι όμως..
σα να μη πέρασε μια μέρα

Χρόνια Πολλά μωρό μου
καλά κι ευλογημένα Χρόνια
να έρθουν στη ζωή σου
Χρόνια Πολλά..

Η Βίσση ή η Βανδή;

ταξιτζής: και πως σε λένε κοριτσάκι;
Ραφάκι: Ραφαηλία
ταξ: ααα, τι ωραίο όνομα!
Ραφ: ευχαριστώ
ταξ: για πες μου, ποια τραγουδίστρια σ' αρέσει;
Ραφ:...
ταξ: έλα, έλα, για πες;;
Ραφ: μ' αρέσουν οι Green Day
ταξ: ε;
Ραφ: οι Green Day!
ταξ: τι, ξένα; έλα μωρέ, για πες: η Βίσση ή η Βανδή σ' αρέσει;
Ραφ: δεν τις ξέρω αυτές ..

αυτό, είναι ένα από τα πλεονεκτήματα, του να μοιράζεσαι το δωμάτιο σου με μια έφηβη.

δεν θα μάθεις ποτέ ποια είναι η Βίσση κι η Βανδή, αλλά θα ξέρεις καλά, τους Green Day, τον Elvis και τους red hot..

Τα καλά κορίτσια..

-εδώ, εδώ, Χρόνη εδώ, θέσηη!
-την είδα!
-έλα είναι και μεγάλη!

Παρασκευή απόγευμα, σ' έναν από τους πολυσύχναστους δρόμους του Παγκρατίου.
απίστευτο!

τσακ-τσουκ πάρκαρε αφήνοντας ένα μικρό κενό μεταξύ του αυτοκινήτου και των κάγκελων που βρίσκονταν άκρη άκρη στο πεζοδρόμιο.

ακριβώς δίπλα από τα κάγκελα (από τη μέσα μεριά φυσικά) δυο άντρες και μία γυναίκα συζητούσαν.
προφανώς ήταν οι καταστηματάρχες που μιας και δεν είχαν δουλειά, είχαν σταθεί έξω από τα μαγαζιά τους και μιλούσαν.

άνοιξα την πόρτα, αγνοώντας τον Χρόνη που μου έλεγε:
-που πας από κει; δε χωράς! έλα, έλα να βγεις από τη δική μου μεριά
κι έβγαλα το ένα μου πόδι έξω.

δύσκολα τα πράγματα.
όντως, πολύ στενός ο χώρος, ήταν και τα κάγκελα σχεδόν κολλητά, άστα..

με το που άνοιξα την πόρτα, οι τρεις μαγαζάτορες σταμάτησαν να μιλούν και γύρισαν να με κοιτάξουν.

βγήκα η μισή από το αυτοκίνητο χαμογελώντας
-και τώρα θα βγει η αδύνατη, η λεπτή, η συλφίδα
τους ανακοίνωσα επίσημα βγαίνοντας ολόκληρη από το αυτοκίνητο και κλείνοντας (με προσπάθεια ειναι η αλήθεια) πίσω μου την πόρτα.

ο ένας άντρας μου χαμογέλασε
ο άλλος μου είπε χαμογελώντας κι αυτός:
-τα καλά κορίτσια τρώνε όλο το φαγητό τους

-σωστός
επεδοκίμασα περπατώντας κατά μήκος του αυτοκινήτου για να βγω στο δρόμο.

η γυναίκα μας κοιτούσε βλοσυρή κι αγέλαστη.
σαν την Τασσώ Καβαδία.
ακριβώς.

ότι εγώ είμαι η Μπέτυ Λιβανού, δεν τίθεται θέμα, ε;
(η κυρία Λιβανού θα το θέσει το θέμα, αλλά, τέλος πάντων)

καλή εβδομάδα να έχουμε και πάντα να βρίσκουμε θέση για παρκάρισμα εύκολα.
όλοι μας..

Κάτι σου 'χω γράψει

η Ιφιγένεια, η heart n soul, o Akon , η Αννα , ο Διαστήματας και η Νεραϊδόσκονη με κάλεσαν στο καινούριο μπλογκοπαίχνιδο που κυκλοφορεί:
γράφουμε κάτι, το σκανάρουμε ή το φωτογραφίζουμε κι ανεβάζουμε τη δημιουργία μας.

σκάνερ δεν έχω. έχω βέβαια την προσωπική μου φωτογράφο, αλλά μιας και είναι άκρως απασχολημένη, σκέφτηκα να σας ανεβάσω ένα ποστ του Οκτωβρίου, που πάνω κάτω, έχει το ζητούμενο.
βέβαια τα γράμματα δεν είναι δικά μου, είναι της Ελένης.
αλλά δεν πειράζει.
πειράζει;



μ' αυτό κολλημένο στην πλάτη μου κυκλοφορούσα για ώρες (τη μαύρη μου ζακέτα βλέπετε, είναι εντελώς εκ του φυσικού η φωτογραφία).

δεν έχω να προσθέσω, τίποτε άλλο..

Χου ή Κου;


"μαμά, μπερντάχι λέγεται ή μπερντάκι;"
"μπερντάχι"
"πως;"
"μπερντάχι"
"χου ή κου;"
"χου"
"ααα"
"μπερτάκι ίσως λένε μερικοί τη μικρή μπέρτα"
"ποια;"
"τη μικρή μπέρτα. το μπερτάκι"
"ααα"
"γιατί πως σου 'ρθε;"
"γιατί η κυρία Ελένη το έλεγε "μπερντάκι"

πρώτον: την ώρα που μου τα 'λεγε, έπινα ανυποψίαστη νερό.
σας έχει βγει ποτέ το νερό από τη μύτη;
σας πληροφορώ πως τσούζει πάρα πολύ.
πολύτιμη συμβουλή γι' αυτούς που ψυλλιάζονται πότε περίπου πλησιάζει η ώρα του γέλιου: μακριά από το νερό!

δεύτερον: δεν είμαστε τυχεροί που ήρθε καινούρια δασκάλα και δεν μιλά στα παιδιά είτε για το "μπερντάκι" είτε για το "μπερντάχι";

και τρίτον: σήμερα ήταν η μέρα των αναμνήσεων.
είχαμε και άλλον διάλογο, αλλά τούτος δω, είναι ολίγον τολμηρός

"μαμά, στο νηπιαγωγείο η κυρία μια φορά είπε "πω πω πως βρωμάει" και κούναγε το χέρι της πάνω κάτω και μετά πήγε και άνοιξε το παράθυρο."
"εμμ, φαντάσου τι θα έκανε κάποιο παιδάκι, για να πει έτσι η κυρία"
"όμως ήμουν δίπλα της και δεν το έκανε κάποιο παιδάκι. η κυρία το έκανε. την άκουσα"

Αίγινα ξανά

αχ αλμυρό μου καλοκαίρι πολύ μας άργησες..

βλέπαμε το Χρόνη και το Ραφάκι να βολτάρουν στη θάλασσα..
η Ελένη κι εγώ, δίπλα-δίπλα, κάτω από την ομπρέλα, σε μια παραλία όπου δεν υπήρχε ψυχή

μερικές φορές μπερδεύω τα ονόματα
Ραφάκι φωνάζω τον Χρόνη
Ελένη τη Ραφαηλία
Χρόνη την Ελένη

"μαμά μου" η πριγκίπισσα μου έσκυψε να με φιλήσει

με τον ερχομό της Ραφαηλίας, το Ελενάκι έχει λίγο παραγκωνιστεί, αλλά δεν παραπονιέται ποτέ.

"σ' αγαπάω μωρό μου" της χάιδεψα τα μαλλιά

σε λίγες μέρες ενηλικιώνεται
αν είναι δυνατόν! πότε πέρασαν δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια;

πήρε τη φωτογραφική
"κοίταξε τους"
εστίασε και αποτύπωσε τη στιγμή

να τη χαζεύουμε τις μέρες που έχει βροχή και συννεφιά και να χαμογελάμε.

Καλή Πρωτομαγιά

γυρίσαμε, γυρίσαμε!

πήγαμε στην αγάπη μας την Αίγινα, περάσαμε όμορφα, τραγουδήσαμε, διάβασαμε, ποτίσαμε, πήγαμε στην παραλία, λύσαμε παιδικές απορίες
("μαμά, τα παλιά τα χρόνια ήσουνα ασπρόμαυρη;")
γελάσαμε, ψωνίσαμε, τσακωθήκαμε, ταίσαμε τις γάτες της γειτονιάς, καλωσορίσαμε καινούριους επισκέπτες στα δέντρα μας
(μα κάτι φωνές!! λες και ήμασταν στον Εθνικό Κήπο :)
και την Πρωτομαγιά, φτιάξαμε και στεφάνι.

ο Χρόνης δηλαδή, το έφτιαξε.
εγώ, το είδα ξαφνικά να κρέμεται υπέροχο στην πόρτα μας και το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα.

"περίμενε, περίμενε να το φωτογραφίσω"
φώναξα κι έτρεξα να πάρω το τηλέφωνο μου.

μ' ενθουσιασμό άρχισα να τραβώ φωτογραφίες, από όλες τις γωνιές, σπρώχνοντας πότε τον Χρόνη να φύγει από μπροστά και πότε την Ελένη, που είχε φέρει κι αυτή τη φωτογραφική της.

η Ραφαηλία ξαπλωμένη στην αιώρα μαζί με τη φίλη της, ούτε που έδινε σημασία.

στο τέλος είπα:
"και μία με φόντο την πόρτα"
και τράβηξα την πόρτα κλείνοντας την.

και κλείνοντας και μας απέξω φυσικά.

αφού τέλειωσα με τη φωτογράφιση του στεφανιού, πήγα να μπω στο σπίτι.
μα
βρήκα την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα,
και τα σπιτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.

"που είναι τα κλειδιά;" ρώτησα τον Χρόνη αγριοκοιτάζοντας τον
"ποια κλειδιά;" μου αντιγύρισε
"τα κλειδιά του Παραδείσου! τι "ποια κλειδιά;" της πόρτας ασφαλώς! ποιος τα έβγαλε από κει;"
"πλάκα κάνεις!"
"καθόλου δεν κάνω πλάκα. εσύ έβγαλες τα κλειδιά;"

"κι εσύ κλείνεις την πόρτα χωρίς πρώτα να ελέγξεις;"
"τι να ελέγξω; σαράντα χρόνια τα κλειδιά είναι έξω από την πόρτα.
εκεί είναι η θέση τους. εκεί ανήκουν. για κει γεννήθηκαν. αυτός ειναι ο προορισμός τους!! τι να ελέγξω;"


η Ελένη, το καλό μου το παιδί, χωρίς να πει λέξη, άρχισε να γυρίζει γύρω από το σπίτι, ψάχνοντας να βρει κάποιο παράθυρο ανοιχτό.

εις μάτην.
ήταν όλα κλειστά: παράθυρα, μπαλκονόπορτες, τα πάντα.

αρχίσαμε όλοι να γυρίζουμε γύρω γύρω, αναστατωμένοι, όλοι, εκτός της Ραφαηλίας που τραγουδούσε με τη φίλη της στην αιώρα:
"Θάλασσα πλατειά,
σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις..
"

μια κυρία κατεβαίνοντας το δρόμο, σταμάτησε και μας φώναξε
"ε, παιδιά, τι γίνεται;"
περνώντας μας για διαρρήκτες
(αργότερα μάθαμε πως την κυρία την είχαν ήδη ληστέψει δυο φορές κι ήταν καμμένη η καημένη..)

μόλις δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις, αρχίσαμε να ανταλάσουμε απόψεις, περί του ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να "ανοίξεις" ένα σπίτι
(η κυρία μας είπε και τον τρόπο να μπαίνουμε στο αυτοκινήτο μας αν έχουμε κλειδωθει κι εκεί απέξω, αλλά θα πρεπει να αγοράσουμε άλλο μοντέλο αυτοκινήτου, που να κλείνει το παράθυρο με μανιβέλα, γιατί το δικό μας κλείνει αυτόματα και δεν προσφέρεται γι' αυτά)

εν τέλει, ο Χρόνης αφού άνοιξε πρώτα την αποθήκη (απ' όπου πήρε τα εργαλεία του) και μετά ένα από τα παράθυρα του σπιτιού, τα κατάφερε, μπήκε μέσα και μας υποδέχτηκε θριαμβευτικά: περάστε!
"μπράβο βρε Χρόνη" είπα και χώθηκα μέσα βιαστικά..
"αν το ΄κανα εγώ;! το τι θα άκουγα" είπε η Ελένη και χώθηκε κι εκείνη μέσα βιαστικά..
"έτσι είναι η μάνα σου παιδί μου: τη μια μπερδεύει τα πλοία και σας πάει στη Σαλαμίνα, την άλλη μας κλειδώνει απέξω" είπε ο Χρόνης κι ήταν ο μόνος που είχε λόγο να τρέξει έξω βιαστικά.

"θάλασσα πλατειά,
σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις..
"
τραγουδούσε ακόμα το Ραφάκι από την αιώρα, όπου καθόταν μαζί με τη φίλη της.

"μπράβο κορίτσια, ωραία τραγουδάτε" φώναξα από το ανοιχτό πλέον παράθυρο, αλλά, σημασία δε μου έδωσαν η Μανταλένα κι η φιλενάδα της..

μόνο το Μαγιάτικο Στεφάνι μας, ταλαντευόταν στο απογευματινό αεράκι, αναρωτούμενο σε τι είδους σπίτι, βρέθηκε να κρέμεται "για το καλό"..


καλή πρωτομαγιά -αν και πέρασε, καλό μήνα να έχουμε, καλή βδομάδα και ζεστή επιτέλους, τέλος, καλή μας μέρα

και είθε, να μη κλειστούμε ποτέ ξανά
απέξω!