Amo

"τι είν' αυτό μαμά;"

στο γραφείο μου, έχω ένα μπουκαλάκι που κάποια στιγμή αγόρασα από το ikea.
έχει χρώμα ασημένιο και βιδωμένο πάνω του ήταν ένα κεφάλι άλκης.
γι' αυτό ακριβώς το κεφάλι το αγόρασα, το οποίο πήραν αμέσως τα παιδιά και μένα μου έμεινε το μπουκαλάκι.

μια αηδία είναι το ποτό, αλλά χάρη στην αναβλητικότητα μου (να το πετάξω - να το κρατήσω) βρίσκεται ακόμα πάνω στο γραφείο.

το Ραφάκι το 'χει πάρει στο χέρι του και το κοιτάει

"ποτό μωρό μου'
"τι ποτό; το πίνεις;"
"είναι μόνο για τους μεγάλους. μόνο οι μεγάλοι επιτρέπεται να πίνουν τέτοια"
"γιατί;"
"τι γιατί;"
"γιατί πίνουν μόνο οι μεγάλοι;"
"για να ξεχνούν! να δες"

παίρνω το μπουκαλάκι, το ανοίγω και πίνω μια γουλιά.
μετά φτερνίζομαι, γιατί σήμερα η αλλεργία δίνει ρέστα.

το Ραφάκι με κοιτάζει

"δηλαδή κάνεις μια φτέρνα και ξεχνάς;"
"τι κάνω;"
"μια φτέρνα"
"ακριβώς"

κοιτάζει το μπουκάλι που πάνω του έχει ένα σήμα

"κι αυτό εδώ το σήμα, τι λέει;"
"για να δω"

το σήμα ειναι φτιαγμένο για να το βλέπουν αποκλειστικά τα μυρμήγκια και τα Ραφάκια
"δε βλεπω μωρό μου"
"εγώ βλεπω. μάλλον λέει πως δεν κάνει να τρώνε τα γουρούνια!"

αυτή τη φαντασία του οχτάχρονου, μόνο οι μεγάλοι καλλιτέχνες εξακολουθούν να τη διατηρούν στο ακέραιο.

"εγώ πάλι λέω, πως δεν κάνει να πίνουν οι μύγες"
"χαχαχχ μαμά, που τις βλέπεις τις μύγες;"
"έλα δω"
"τι θες;"
"φιλί"

έρχεται και την αγκαλιάζω σφιχτά.
γελάει ευχαριστημένη.

έτσι ήταν κι η Ελένη.
και ξαφνικά από τα οχτώ, βρέθηκε μ' ένα άλμα στα δεκαοχτώ

και να σου την να δίνει πανελλήνιες και τελευταίο μάθημα λατινικά

(που δε χωνεύει)

πως λέγαμε εκείνο το ρήμα στο σχολείο στα δικά μου χρόνια;

amo
amas
amat

έτσι!
ακριβώς!

amo..