Το γλυκό

μιλώντας με το Ελενάκι στο τηλέφωνο:

"πέσε κοιμήσου παιδί μου, τώρα που μπορείς!"
"μα έχω μόνο μια ώρα βρε μαμά μέχρι να πάρω τα παιδιά απ' το σχολείο!"
"μια ώρα ξεκούρασης! κοιμήσου!"
"καλά, πρώτα θα φάω ένα γλυκό και μετά"
"άσε το γλυκό και πέσε. το καλό που σου κάνει ο ύπνος κανένα γλυκό δεν το κάνει"
"το 'χω βγάλει το γλυκάκι κι έχει ζεσταθεί. εδώ το 'χω δίπλα μου"
"άντε καλά, μην αργείς"
"είναι μικρούλι βρε μαμά, σιγά!"
"ε άμα είναι μικρούλι.."
"ναι, ένα κεκάκι σαν την παλάμη σου"
"σαν την παλάμη μου; είσαι στα καλά σου βρε; σαν την παλάμη μου και το λες μικρό;"
"βέβαια. δεν είναι κι ένα ταψί!"
.............................................
άναυδη..

Σεπτέμβρης στην Αθήνα

σεπτέμβρης στην Αθήνα

στην πόλη της καρδιάς μου.

"κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου.."

τραγουδάω αφηρημένα σ' ένα σπίτι

που είναι -εν τέλει- η πατρίδα μου.

βάζω πλυντήρια ρούχων και πιάτων

απλώνω, τακτοποιώ και συγυρίζω

σκύβω,  μαζεύω ρούχα πεταμένα

-"βρε Ραφαηλία!"

"μαμά άστο! θα τα μαζέψω εγώ!"

"πότε βρε; σε καμιά βδομάδα;"-

"χαρά της γης και της αυγής"

διακτινίζομαι σε χρόνια ανέμελα

στην Αθήνα του Μάνου

στην Αθήνα του Γκάτσου

στη δική μου Αθήνα.

φέτος δεν έχει σχολείο.

το Ραφάκι αποφοίτησε

και πετάει γι' αλλού.

μετά από δεκατέσσερα χρόνια

το πρωινό κουδούνι

δεν θα χτυπήσει για μάς.

το Ελενάκι με καινούριο μωρό!

μεγάλωσε η οικογένεια

όμως για μένα θα είναι πάντα

το δικό μου μωρό

"Νικόλα να μου την προσέχεις!".

με τον Χρόνη βόλτα στην Αττική

κατεβαίνουν τα σύννεφα στο τέλος του δρόμου

μικραίνει η μέρα η όμορφη

και το απόγευμα κρύβει κάτι

απ' του χειμώνα την παγωνιά.

"σιγά σιγά μεγάλωσα κι οι φίλοι μου χαθήκανε

άλλοι έγιναν γονείς κι άλλοι ψηλά αναπαυθήκανε"

τα ομορφότερα τραγούδια

δεν τα παίζει το ράδιο ποτέ..

σεπτέμβρης στην Αθήνα

"χαρά της γης και της αυγής

μικρό γαλάζιο κρίνο"

κύριε Νίκο

κύριε Μάνο

καλησπέρα σας...