(από αύριο) Στο ίδιο παγκάκι


me gusta καλοκαίρι, me gustas tu
και να τα ποδαράκια της Ραφαηλίας στο παγκάκι, στην αμμουδιά του Τολό, να κρατάνε το ρυθμό.
τρία χρονάκια κιόλας πέρασαν από τότε..

διαβάζω ξανά τις παλιές αναρτήσεις και θυμάμαι το Τολό της θεραπείας, το Τολό της ανάρρωσης:
"μετά την πίεση του χειμώνα, μετά τις εξετάσεις, μετά τον διαβήτη, την επέμβαση, το διπλό-τριπλό τσεκάρισμα της υγείας μου, μετά το άγχος, όλη μου η έννοια το τι θα φάει το Ραφάκι -ξενοιασιά".
ιούνιος του '11.

τρία χρόνια αργότερα, το Ραφάκι κι εγώ, για μιας εβδομάδας διακοπές -ξανά.
και αυτή, μετά το καινούριο μωρό της οικογένειας, ναι, αυτή είναι η αρχή της ανάρρωσης.

me gusta καλοκαίρι, me gustas tu.
στο ίδιο ξενοδοχείο,
στην ίδια θάλασσα,
στους ίδιους δρόμους.
στο ίδιο παγκάκι.

εκεί, κανείς δεν με γνωρίζει.
εκεί, δεν είμαι αναγκασμένη να μιλώ για λόγους κοινωνικούς.
να συζητώ, να προσπαθώ, να κάνω πως νοιάζομαι.

me gusta καλοκαίρι, me gustas tu

στο ίδιο ξενοδοχείο
στην ίδια θάλασσα
στους ίδιους δρόμους
στο ίδιο παγκάκι.

όπου δε μας γνωρίζει κανείς

me gusta τελικά
πολύ..

Το όνειρο


ήρθε το Ραφάκι το πρωί, σήκωσε το σεντόνι, κουλουριάστηκε δίπλα μου "καλημέρα μαμά" είπε
την αγκάλιασα "καλημέρα αγάπη μου".

καλοκαίρι πια..
μόνο με σεντόνι. πια..

η Νέλλυ γουργούριζε στα πόδια του κρεββατιού,
το δωμάτιο πλημμύριζε απ' τη μυρωδιά του καφέ -η Ραφαηλία είχε ανοίξει την καφετιέρα-
κι οι μέρες για το Τολό, μετρημένες στα δάχτυλα.

κι εκεί που σκεφτόμουν αποσκευές και διαδρομές
"μαμά, είδα το θείο πάλι στον ύπνο μου" είπε το παιδί και για μια στιγμή έμεινα ακίνητη.
την έσφιξα στην αγκαλιά μου "πως αγάπη μου, πως τον είδες;"
"α, τον βλέπω σχεδόν κάθε μέρα! ήμασταν στην τραπεζαρία. ο θείος καθόταν στην καρέκλα που κάθεται πάντα, σε κοιτούσε και χαμογελούσε, αλλά εσύ, δεν μπορούσες να τον δεις. μόνο εγώ τον βλέπω"
"και τ' ονειρεύεσαι συχνά Ραφαηλία;"
"αν όχι κάθε μέρα, τότε μέρα παρά μέρα"

τη φίλησα
"άντε σήκω, πάμε να βάλουμε καφέ"

κι αυτή ήταν η παρηγοριά μου, για τη σημερινή ημερομηνία.

ο μικρός, είχε φροντίσει πάλι..

Καλωσόρισες!


στο καινούριο μας μωρό: καλωσόρισες αγάπη μου!
στο δεύτερο μας εγγονάκι, που ο ερχομός της μάς χάρισε μια γενναία δόση αισιοδοξίας και ένα μεγάλο, λαμπερό χαμόγελο!
στα πιο γλυκά πατουσάκια του κόσμου.
στην καινούρια μας ζωούλα
στην μικρή ανάσα, που μ' έκανε να νιώσω ξανά χαρά και προσμονή.

η σκέψη κι η καρδιά μου στην οικογένεια των παιδιών μας!

η σκέψη κι η καρδιά μας στη ζωούλα που μόλις σήμερα ήρθε στον κόσμο!

ευλογημένη να είναι, γερή, χαρούμενη
και πάντα να πορεύεται στο δρόμο του Θεού!

να μας ζήσει η αγάπη μου
τα δυο γλυκά μωρά μας να μας ζήσουν!

Σαν όνειρο


"σαν όνειρο μου φαίνονται όλ' αυτά"

τέσσερις και κάτι η ώρα 
στην πόλη των νεκρών.
 
γαλήνη.

ο Χρόνης έφτιαχνε το θυμίαμα.
μ' άκουσε, σήκωσε το κεφάλι, χαμογέλασε
"μα κι η ζωή μας, ένα όνειρο μήπως δεν είναι;"

"έλα ντε" ψιθύρισα
κι έπιασα το χέρι της Ραφαηλίας
"έλα ντε"

το Ραφάκι μ' αγκάλιασε
γύρω μια ησυχία που ειρήνευε την καρδιά
-ίσως αυτή να ήταν η αρχή της συμφιλίωσης..

αργότερα κατηφορίζοντας 
σηκώνοντας το βλέμμα
σ' αυτό το εκπληκτικό ροζ:
δυνατό χρώμα, έντονο
πονούσε τα μάτια,
 
ναι
ίσως στ' αλήθεια αυτή να ήταν

η ευλογημένη αρχή της συμφιλίωσης..


Fb mi amor


επειδή σήμερα διάβασα πολλές μεγαλοστομίες.
επειδή τα ριτουίτ της ανοησίας επαναλαμβάνονται αβίαστα και άπονα.
επειδή .. κι επειδή.. ένα έχω να πω:
ρε σεις μπλόγκερς, ξεκαβαλήστε! δεν γυρίζει ο λογοτεχνικός κόσμος γύρω σας, δεν αποτελείτε καν μια βιδούλα του λογοτεχνικού κόσμου γενικότερα! χαζομαρούλες να περνάει η ώρα και νομίζετε πως γίνατε οι Ντοστογιέβσκηδες του διαδικτύου!
τον κ@λο μου δεν τον βάζω μέσα, καθότι και τα σχόλια έχω κλείσει και λινκς δεν έχω και χέστηκα στην τελική αν με διαβάζει κάποιος ή όχι..


η ανοησία με σκοτώνει..


υπάρχουν πολλές λέξεις που με κάνουν και ανατριχιάζω. με την κακή έννοια. με την πάρα πολύ κακή έννοια! πολλές.. η βασίλισσα όλων, όμως, είναι μία: αγορομάνα! (όπου ξερνάμε με το τρία, όλοι μαζί!)


η χειραγώγηση είναι μία άκρως χυδαία και ύπουλη κατάσταση! ειδικά όταν προορισμός της είναι τα παιδιά, το χυδαίο του θέματος, πολλαπλασιάζεται. το περίεργο είναι, πως εφαρμόζεται μόνο από τις μητέρες. οι πατέρες, προτιμούν τις συγκρούσεις -χίλιες φορές καλύτερο! το επίσης περίεργο είναι, πως οι μητέρες, αισθάνονται περήφανες γι' αυτού του είδους τα "κολπάκια". είναι θλιβερό, αλλά αισθάνονται "έξυπνες" και "πετυχημένες". άκρως θλιβερό..


στο δρόμο με το Ραφάκι. προχωρώ και πονάω. γκρινιάζω:
"ωχχχ!! πονάω! να δεις που θα έχω οστεοπενία!"
"έλα ρε μαμά, όλο κάτι έχεις! τη μια καρκίνο, την άλλη οστεοπενία!"
"τι λες βρε βόδι; ξέρεις τ' είναι η οστεοπενία;"
"αμέ! πως δεν ξέρω!"
"για πες"
"πένες στα οστά!"


παίρνει ο Χρόνης μια πίτσα, του σερβίρω κι ένα ποτήρι μπύρα (κανονικό ποτήρι, του νερού, όχι μεγάλο) τρώει όλη την πίτσα σε χρόνο dt, πίνει τη μπύρα και μονολογεί: αυτή η μπύρα, πολύ σε φουσκώνει τελικά..


άμα δεν το μάθεις το παιδί σου (και το σκυλί σου, η γάτα δεν παίζει σ' αυτό το σκηνικό) αγωγή, πριν μάθει καν να περπατάει, μην ελπίζεις πως θα μάθει ποτέ aka γαϊδούρια ενήλικες κάνουν γαϊδούρια παιδιά.


έρχεται η (σχεδόν ογδοντάχρονη) κουμπάρα μου και για να με καλοπιάσει (είμαι μόνιμα τσαντισμένη μαζί της, γιατί αρνείται να βάλει ακουστικό βαρηκοΐας, με αποτέλεσμα να φωνάζω συνεχώς για να μ' ακούσει) για να με καλοπιάσει λοιπόν, λέει "πες μου Μαριλένα, πες μου ποιον να ψηφίσω!! όποιον θες θα ψηφίσω! όποιον θες!! τι λες; θες το Καμίνι;" 
έλιωσα! λες και με είχαν ρίξει -που αλλού;- σε καμίνι..


στο ικέα με τον Χρόνη: καθόμαστε και πίνουμε αναψυκτικό. περνάνε από μπροστά μας δυο κυρίες, άνω των εβδομήντα ετών. δείχνοντας τη μία, λέω στον Χρόνη αστειευόμενη "φαίνομαι ίδια ηλικία μ' αυτή την κυρία;" και η απάντηση "αυτή είναι μικρότερη από σένα, αλλά φαίνεται μεγαλύτερη γιατί είναι υπέρβαρη.." aka τα 'θελα και τα 'παθα..
.......................................


τα αριστερά, τα πρώην άσπρα, καταβρώμικα παπούτσια, του Ραφακίου.
τα πεντακάθαρα τα μωβ -ποιου άλλου;- τα δικά μου..