Τα άνθη της γκρίνιας

γκρίνια τελευταία, γκρίνια, γκρίνια.
κι εκεί που έλεγα, πως όλα τ' αντέχω και μόνο η γκρίνια μπορεί να με βγάλει εκτός ορίων, να που βρέθηκα να γυρίζω γύρω γύρω απ' το ίδιο θέμα και να μονολογώ σαν τον Αμλετ -γόνο καλής οικογενείας.

όλα ξεκινάνε απ' το πρωί, όπου πρέπει να διασχίσω ένα λαβύρινθο από σκουπίδια για να πάω το Ραφάκι στο σχολείο.
σκουπίδια παντού! σκουπίδια που υψώνονται σαν λόφοι δεξιά κι αριστερά, σκουπίδια που απειλούν πρώτα την καλή μας διάθεση και μετά την υγεία μας -γιατί κι η υγεία, απ' την καλή μας διάθεση πολλές φορές εξαρτάται- σκουπίδια που δεν προβλέπεται να μαζευτούν σύντομα.

συνεχίζεται η γκρίνια με τα νέα του σχολείου.
θαυμάζω το Ραφάκι καθημερινά: η τάξη της, είναι σαν αυτή την παλιά ταινία του '50 "Blackboard Jungle".
εν ώρα μαθήματος, γίνεται το Ελα να δεις!
ένας μαθητής, σηκώνεται μόνιμα, κοιτάζει τ' άλλα παιδιά και μετά φωνάζει "γίδιααα".
άλλοι, παίρνουν τα πράματα των συμμαθητών τους, γόμες, ξύστρες, μολύβια και παίζουν με δαύτα.
κάποιος δε μιλά λέξη ελληνικά. ψέμματα: ξέρει το "ναι" και το "όχι".
σ' αυτόν τον συμμαθητή, διέταξε η κυρία της μουσικής το Ραφάκι, να του γράψει σε γκρίκλις τα τραγούδια του μαθήματος κι όταν το Ραφάκι το ξέχασε, η μουσικός τη σήκωσε μπροστά σ' όλη την τάξη και την αποκαλούσε "ανεύθυνη" ξεχέζοντας την επί πενταλέπτου.
το Ραφάκι γύρισε σπίτι και μου ανακοίνωσε πως "μου 'ρθε να κλάψω, αλλά κρατήθηκα. δεν θα της έκανα τη χάρη να με βλέπει να κλαίω. και, μαμά, δική μου δουλειά είναι να μαθαίνω στον Χατζίρ τα τραγούδια;"
όχι μωρό μου, δεν είναι δική σου δουλειά, αλλά που  να το βρεις το δίκιο σου..

η δε κανονική της δασκάλα, ενθαρρύνει τα παιδιά να τρώνε καραμέλες, τσίχλες και γλυφιτζούρια εν ώρα μαθήματος. λέει πως οι καραμελότσιχλες κάνουν τα παιδιά "πιο έξυπνα!". η ίδια μασάει την τσίχλα της σε μόνιμη βάση: Αινστάιν θα 'χει γίνει πια!
έτσι, κάθε πρωί, το κάθε παιδί, ανοίγει την τσάντα του και βγάζει πάνω στο θρανίο το τετράδιο, το βιβλίο, την κασετίνα και το γλυφιτζούρι του..

γκρίνια και το απόγευμα, με απρόσμενα περιστατικά:
Προς: crm@wind.com.gr
Θέμα: Διπλασιασμός
Χαίρετε,
έχω το νουμερο: 699.... στο οποίο προ λίγων ημερών, ήρθε μήνυμα από την Q, το οποίο έγραφε:
"Q kerdizo ανανεώστε τώρα και μεχρι 30/11/2010 το χρόνο ομιλίας σας και η Q card σας διπλασιάζει αυτόματα την αξία της πρώτης σας κάρτας ανανέωσης! μόνο από την Q card!"
Εσπευσα να βάλω κάρτα φυσικά, αλλά διπλασιασμό, δεν είδα ποτέ!!
Καλό θα ήταν, αυτά που υπόσχεσθε να τα τηρείτε κιόλας: έτσι, θα έχετε πιο αξιόπιστη εικόνα στην αγορά.
Καλό θα ηταν επίσης, να το τσεκάρετε και να μου δώσετε τον διπλασιασμό που δικαιούμαι!
εν αναμονή
Μ. Γ.

γκρίνια γενικώς με την Ελένη:
"βρε παιδί μου, πρέπει να σφουγγαρίζουμε κάθε μέρα! δε φτάνει μόνο το σκούπισμα!!
"σιγά! και τ' είναι εδώ για να σφουγγαρίζουμε κάθε μέρα; τ' ανάκτορα του Μπάκιγχαμ;"
του Μπάκιγχαμ όχι, αλλά του Βούκιγχαμ περχάπςςς..

γκρίνια και με το Ραφάκι:
"δεν θα χαζεύεις! θα είσαι προσεκτική! το κατάλαβες; δηλαδή, αν δεν το κατάλαβες, πότε θα το καταλάβεις; όταν πεθάνω; ε μα τότε, δεν θα 'χω τη χαρά να το δω!  ή μήπως θα 'ρχεσαι πάνω απ' τον τάφο μου και θα λες "μάνα, τώρα προσέχω!" α, μα τότε θα 'ν' αργά! το κατάλαβες;"
"............"
"γιατί δεν απαντάς; τέτοια αναίδεια πια; σε ρωτάω, βρε, το κατάλαβες; γιατί δεν απαντάς; ε; εε;;"
"νόμιζα πως η ερώτηση ήταν ρητορική.."

γκρίνια με τον Χρόνη σε μόνιμη βάση:
"ο πιο καλός ο μαθητής, στα διακόσια του!!"
και μόνο που τον βλέπω να διαβάζει μ' επιμέλεια, φουντώνω κι αμέσως αρχίζω να του απαγγέλω παροιμίες:
"κάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολλιός τον Αύγουστο"
"καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια"
"Αύγουστε καλέ μου μήνα να 'σουν δυο φορές το χρόνο"
"σακούλι το σακούλι γεμίζει το φασούλι" κι αντίστροφα

κι άλλες που δεν έχουν σχέση, αλλά είναι τόσο ωραίο να λες παροιμίες, που ξεχνιέμαι..

μόνο το βράδυ, όταν όλοι έχουν ξαπλώσει και κοιμούνται, όταν μονάχα οι γάτες κι εγώ είμαστε ξύπνιες, τότε, όλη η γκρίνια φεύγει κι έρχεται μια βαθιά χαρά:
για το σήμερα που πέρασε κι ήταν όμορφο τελικά -παρ' όλη τη μουρμούρα μου
για το τώρα, που η ησυχία είναι σκούρα και πυκνή και μας τυλίγει και μας προστατεύει
για το αύριο, που πάντα ελπίζουμε πως θα 'ναι καλύτερο..

και για μια στιγμή, χαμογελάω στις γάτες και μου γελάνε κι αυτές κάτω απ' τα φουντωτά τους μουστάκια
και για μια στιγμή, νιώθω πως όλα είναι όπως πρέπει
και μ' αυτό το χαμόγελο με παίρνει ο ύπνος

κι αυτό, μου φτάνει για να σβύνω
όλες τις γκρίνιες του κόσμου..

Το Ραφάκι και η Patty (η πιο όμορφη ιστορία)

το Ραφάκι βλέπει μανιωδώς την Patty
(δεν θα το σχολιάσω)
τρελλαίνεται γι' αυτή τη σειρά
(δεν θα το σχολιάσω)
τόσο, που έχει μάθει κάποια τραγούδια της απέξω, αν και τα ισπανικά είναι εντελώς άγνωστη γλώσσα γι' αυτήν
(ούτε αυτό θα το σχολιάσω, αν και μου 'χει πάρει τ' αυτιά με το "las divinas")

το Ραφάκι έχει επίσης σελίδα στο fb, όπου φυσικά είναι ελεγμένοι όλοι της οι φίλοι
(εδώ θα σχολιάσω, πως όποιος διαφωνεί με τη χρήση του fb στα Ραφάκια, να κρατήσει τη γνώμη του για τον εαυτό του, ευχαριστώ πολύ!)
όπου μπαίνει κάθε Παρασκευατοσάββατο, που δεν έχει διάβασμα.

αγνοήστε τα σιχαμερά γκρίκλις που γράφει το καμάρι μου,
αγνοήστε και το θέμα στο οποίο αναφέρεται,
προσπεράστε το παράδοξο, γιατί το καμάρι να ταυτίζεται με την κακιά της σειράς και όχι με την γλυκειά κι αθώα Patty
και μείνετε στο κείμενο.

αυτό το χιούμορ, αυτός ο τρόπος γραφής, είναι o δικός μου..
εε, μα!
το πρώτο παιδί, ο κλώνος του Χρόνη
το δεύτερο, να μη μοιάσει σε μένα;
τουλάχιστον στα βασικά;
(πατάμε πάνω στην εικόνα, για να ανοίξει η φωτογραφία και να διαβάσουμε ως άνθρωποι τα μυρμηγκογράμματα)

Ποιος, είπες, είναι ο καλύτερος;

έρχεται η Ραφαηλία τρέχοντας και μου φέρνει ένα ενημερωτικό σημείωμα του σχολείου: αρχίζουν μαθήματα σκακιού, με συμμετοχή 15 ευρώ - μάλλον μηνιαία υποθέτω.

παρακάμπτω τα προφανή (δεν υπάρχει περίπτωση να δώσει κάποιος από την τάξη της 15 ευρώ για σκάκι πρώτον και δεύτερον πως είναι δυνατόν κάποιος που αγαπά πραγματικά το ζατρίκιον, να πρότεινε αυτό το εξωφρενικό δεκαπεντάευρο ως δίδακτρα) και τη ρωτώ:

"σ' ενδιαφέρει το σκάκι μωρό μου;"
"αν έχω χρόνο.." μου απαντά

και οπωσδήποτε, δεν την ενδιαφέρει καθόλου. απλώς θέλει να πηγαίνει στα μαθήματα, αποκλειστικά για τον χαβαλέ του θέματος.

"γιατί αν σ' ενδιαφέρει" συνεχίζω "ο πατέρας σου και ο θείος, είναι εξαιρετικοί σκακιστές!"

το σκέφτεται..

"ποιος είναι ο καλύτερος;" ρωτά
"μμ.. κι οι δυο είναι καλοί"
"μα ο καλύτερος;"
"ο θείος. έχει πάρει μέρος σε αγώνες"
"νίκησε;"
"βρε μωρό! δεν είναι μπάσκετ για να νικήσει κάποιος! "διακρίθηκε" λέμε. και δεν είναι αυτό το θέμα"
"άρα ο θείος είναι πιο καλός;"
"ναι!"
"ε, τότε θα κάνω με τον μπαμπά.."
............................................

κάτι θα πρέπει να μου διαφεύγει σε όλο αυτό..

Blogging ξανά; apapapa!

το είδα στο face book, στην ανάρτηση της Μαρίας cookandfeed: ".. 5 θετικά και 5 αρνητικά στα blogs"

χαμογέλασα με το κέφι που έχουν να παίζουν (ακόμα) παιχνίδια στα blogs και σχολίασα στη Μαρία:

μ' εκνευρίζουν αφάνταστα αυτοί που κλέβουν αναρτήσεις και αλλάζοντας τις ελάχιστα, τις παρουσιάζουν ως δικές τους. το έχω απολαύσει αρκετά στην Ισημερία, το απήλαυσα και στης Ελένης το blog και νιώθω διπλά ευχαριστημένη που απέχω από αυτού του ...είδους τους bloggers (οι οποίοι δεν είναι και λίγοι). να προσθέσω βεβαίως, πως όταν "βουτάμε" φωτογραφίες, καλό θα είναι να λέμε ποίου είναι!

επίσης, αυτό που μου προξενεί ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευχαρίστηση, είναι οι (ολοένα αυξανόμενοι) bloggers, οι οποίοι νομίζουν πως κάτι κάνουν με το να γράφουν: δεύτεροι ντοστογιέβσκηδες δηλαδή! τα μεγάλα και κρυφά ταλέντα της Ελλάδας.. βρε Μαράκι, δεν πάω να τα γράψω καλύτερα στην Ισημερία; να 'χω να τα θυμάμαι κιόλας;


αυτό ήταν το σχόλιο μου, στη Μαρία.

δε νομίζω πως έχω να προσθέσω κάτι άλλο.
εκτός ίσως από την ανακούφιση που δεν συμμετέχω πλέον σ' αυτού του είδους τα "παιχνίδια"
-εννοώντας φυσικά "παιχνίδια" άλλου τύπου και όχι σαν το παραπάνω.

για σας που εξακολουθείτε, κουράγιο και υπομονή: θα σας χρειαστούν τόνοι από δαύτα!

υγ
να τονίσω βέβαια, πως υπάρχουν πάντα και κάποιες εξαιρέσεις ανθρώπων που στ' αλήθεια "γράφουν" (τύπου "μα τι έγραψες!") όπως πχ ο Θράσος  ή κάποια εξαιρετικά κείμενα των Κουμέικων, που απλά όμως, επιβεβαιώνουν τον κανόνα..

Οικονομία κάνε..

μπαίνει ο Χρόνης σπίτι μετά τη δουλειά, κουρασμένος, κρατώντας σακούλες απ' το σούπερ μάρκετ.
η Ελένη κι εγώ, τον χαιρετάμε εν χορώ
(ήρθες; καλώς τον!
γεια σου μπαμπάα)

του παίρνουμε τις σακούλες απ' τα χέρια κι εκείνος προχωρώντας μέσα, σταματά να χαιρετήσει το Ραφάκι που κάθεται και παίζει στον υπολογιστή της.

δίπλα στο πληκτρολόγιο βρίσκεται ένα πακετάκι με τρία ferrero rocher τα οποία της αγόρασα λίγες ώρες πριν, στο σχόλασμα.
τα βλέπει ο Χρόνης και σταματά: τα κοιτάζει, τα ξανακοιτάζει και δεν πιστεύει στα μάτια του

"αυτά τι είναι;"
"σοκολατάκια"
του απαντώ απορημένα.

χρόνια τώρα, κάθε φορά που πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, αγοράζει ένα μεγάλο κουτί ferrero με διπλές στρώσεις για το Ραφάκι που τα λατρεύει.
πως μπορεί να ξέχασε τι είναι;
κι αν όντως ξέχασε, μήπως θα πρέπει ν' αρχίσω ν' ανησυχώ στ' αλήθεια;
κι όχι απλά για την κατάσταση των οικονομικών μας, αλλά για τη γενική μας κατάσταση;

"ποιος της τα πήρε;" συνεχίζει ακάθεκτος με ανεβασμένη (ένα τόνο ακριβώς) την ένταση της φωνής του
"εγώ" του απαντώ "ποιος άλλος;"

επιτέλους, παίρνει το βλέμμα του από τα τρία ferrero, με κοιτάζει και λέει:

"με τι λεφτά;"

cut
.........................................

Εκλογές (ξανά)

εκλογές ξανά.
η ίδια μελαγχολία.
ξανά.

"βρε Ραφάκι, μη βάζεις τόση οδοντόκρεμα πια! η μισή σου πέφτει στο νιπτήρα, κρίμα είναι.."
"πόση να βάζω δηλαδή;"
"μέχρι τη μέση της οδοντόβουρτσας! μυαλό θέλει; τόσα χρόνια, τα ίδια και τα ίδια! να κάθομαι εγώ μετά να καθαρίζω κάααθε πρωί!"
"εντάξει, άλλη φορά δεν θα ξαναβάλω οδοντόκρεμα σ' όλο το τρίχωμα.."

εκλογές ξανά.
η ίδια ματαιότητα.
ξανά.

"μα είναι τόσο αντιπαθητική βρε μαμά!"
"με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη"
"και κάνει κι αυτές τις χαριτωμενιές! κοίτα, κοίτα, χάλι μαύρο"
"εσύ να τα βλέπεις Ελενάκι, που πλήρωσες κιόλας εις διπλούν, να πας να δεις τις σάχλες της. μη χάσεις!"
"και καλά, έτσι ντύθηκε να πάει στο γάμο της κολλητής της; τι μαλλί είν' αυτό; σαν το ντιρόλο!"

εκλογές ξανά.
τα ίδια
ξανά.

από τη μια η μελαγχολία
από την άλλη η ζωή.

κι όσα είχα γράψει πέρσυ, στις άλλες εκλογές, πόσο -παράλογα- μένουν τα ίδια ακριβώς και φέτος:

βόλτα, δεν ξέρω αν θα πάμε. θα γίνεται ένας χαμός, οπότε μάλλον μας βλέπω μέσα.
κι όλα τ' αντέχω: το χάλι της οικονομίας, την ανεργία, τα ρουσφέτια, τους κερδοσκόπους, τους καιροσκόπους, τους Εφιάλτες, αλλά ένα δεν μπορώ: το κόψιμο της Κυριακάτικης μας βόλτας

να βλέπω τα παιδιά να τρέχουν στην άμμο γελώντας
τον Χρόνη να κάνει ίσως το τελευταίο μπάνιο στην ψυχρή πλέον θάλασσα
τον ήλιο να βουτάει στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, το απόγευμα αργά.

όχι πως αυτό σημαίνει ή μπορεί να σημάνει ποτέ κάτι για τον εκάστοτε πολιτικό. ο σεβασμός δηλαδή στην βαθιά επιθυμία του κάθε ψηφοφόρου.

και δεν εννοώ φυσικά την Κυριακάτικη βόλτα.
απλώς τα αυτονόητα: να ζεις με αξιοπρέπεια έξι μέρες τη βδομάδα, έτσι ώστε την έβδομη να μπορείς να παρακολουθείς τους αεροπτεριστές να πετούν στον φθινοπωρινό ουρανό, ενώ το Ραφάκι χαμογελάει απ' την ακρογιαλιά και η Ελένη δίπλα της τραβά φωτογραφίες.

όμως εδώ που τα λέμε, ποιος από δαύτους, νοιάστηκε ποτέ πραγματικά;
για όλους αυτούς το νόημα πάντα ήταν να περνούν la vie en rose..
.............................

εκλογές ξανά.
η ίδια μελαγχολία.
ξανά.

Αύριο σχεδόν Κυριακή


μ' άρεσε σήμερα, μ' άρεσε.
έβλεπα ταινία ξαπλωμένη στην πολυθρόνα, σκεπασμένη με μια ελαφριά κουβέρτα και με τη Νέλλυ να γουργουρίζει κοιμισμένη πάνω μου, έβλεπα road movie κι ο χειμώνας χτυπούσε την πόρτα μας μονάχα ημερολογιακά -έξω ακόμα ήταν καλοκαίρι.

χαμένες στιγμές, αυριανές εκλογές, θλιμμένες ματιές, αναμνήσεις παράξενες, γλυστρούσαν πάνω μου κι έπεφταν άψυχες στο πάτωμα και το φιλαράκι ο Μπορίς, προσπαθούσε να βρει φθορές στους τοίχους του δωματίου μου, αλλά αυτές, απλά, δεν υπήρχαν
(εδώ και καιρό είχα βρει τον τρόπο να βρίσκομαι πάντα στον αφρό των ημερών..)

να θυμηθώ να διαβάσω ξανά τα Εκκοκιστήρια Β

(προχωρούσαμε με το Δημήτρη αμίλητοι προς το μικρό
σταθμό. αφήναμε τη Βέροια πίσω μας στην καταχνιά
και κοιτάζαμε άφωνοι τους καπνούς στο μισοφώτιστο βράδυ

εκεί, μες στην ερημωμένη έκταση, ακούγαμε τα εκκοκκιστήρια
να κελαϊδούνε. υπόκωφη στην αρχή, η βουή
δυνάμωνε με τον καιρό, μας είχε σχεδόν παρασύρει.
φώτα και μηχανές μες απ' τα τζαμωτά μας άφηναν
να ιδούμε τον αποχωρισμό. ο καθαρός καρπός γλιστρούσε και σωριάζονταν δίπλα μας
μέσα σ' ένα σύννεφο σκόνης. ακόμα θυμάμαι τα μάτια του, σα να είχαν δακρύσει.

τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής.
και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε
σχεδόν σκορπίσει.)

να θυμηθώ να μάθω στα παιδιά μου Albinoni και Ασλάνογλου
να θυμηθώ να βάλω καινούρια όρια

και τέλος να θυμηθώ, πως αύριο είναι Κυριακή
κι αυτό που μπορώ ίσως να δώσω
δεν το έχω -ακόμα- σκορπίσει

Σήμερα που γιορτάζω


σήμερα που γιορτάζω:

με πήρε τηλέφωνο το μωρό μου, ακριβώς τα μεσάνυχτα για να μου ευχηθεί "χρόνια πολλά"
μου ευχήθηκε και το αγόρι του μωρού μου "χρόνια πολλά" -μαζί γυρνοβολούσαν.

"χρόνια πολλά" δεν μου ευχήθηκε ο Χρόνης, καθότι έχουμε φάει τα μουστάκια μας από προχτές κι η δυσπεψία είναι αφόρητη! ειδικά η δική μου..

"σ' αγαπώ άγγελε μου" ανακοίνωσε το Ραφάκι λίγο πριν κοιμηθεί και με τράβηξε κοντά της να με φιλήσει -απορώ που τις βρίσκει αυτές τις εκφράσεις της νεολαίας του μεσοπολέμου.
το δώρο της το ξέρω: μια ζωγραφιά με καρδούλες κι αστεράκια.

"ξέρεις τι δώρο θέλω γι' αύριο;" τη ρώτησα νωρίτερα το βραδάκι
"τι μαμά;"
"να μου τρίψεις τα πόδια κανά μισάωρο. γίνεται;"
"δεν προτιμάς ζωγραφική;"
"όχι! προτιμώ το τρίψιμο. θα ξαπλώσω, θα βάλω μια ταινία που να μ' αρέσει πολύ και συ θα μου τρίβεις τα πόδια. γίνεται;"
"μμμ καλάα"
"ωραία.."


(σιγά μη γίνει! το "στρίβειν διά του αρραβώνος" το ξέρετε; ε, αυτό! το τι χέρια θα πονάνε αύριο, το τι τσάντες θα πρέπει να φτιαχτούνε επειγόντως για το σχολείο, το τι τηλεφωνήματα θα πρέπει να γίνουν στην Εφη εκείνη ακριβώς την ώρα, δε λέγεται..)

"χρόνια πολλά" κι ευχές όμορφες και συγκινητικές μου έγραψαν τα φιλαράκια από το f. χαμογελούσα καθώς τις διάβαζα και μ' άρεσαν πολύ.

"χρόνια πολλά" νιαούρισαν τα νιαούρια μας και τρίφτηκαν στις γάμπες μου με σηκωμένες ουρές και τρεμάμενα μουστάκια. έσκυψα και τις χάιδεψα: η μια γουργούρισε και με κουτούλισε, η άλλη έφυγε βιαστική να κυνηγήσει νυχτοπεταλούδες που έμπαιναν απ' τη μπαλκονόπορτα παρασυρμένες απ' το φως.

"χρόνια μου πολλά" ψιθύρισα μόνη πριν λίγο, βάζοντας ένα ποτήρι νερό στην κουζίνα.
όλοι κοιμόντουσαν πια..
όλοι εκτός από μένα, που βάλθηκα να θυμάμαι γενέθλια κι επετείους και ν' απορώ το πόσο γρήγορα περνάνε όλα..

ουφ όμως.. ποιος μετράει χρόνια; και στ' αλήθεια, τι με νοιάζει για πότε πέρασαν και πότε ήμουν δυο χρονών πάνω στον καναπέ και για πότε διακτινίστηκα στην κουζίνα μ' ένα ποτήρι νερό στο χέρι και δυο παιδιά στην καρδιά και στην ανάσα;
καλά να 'μαστε και να χαμογελάμε, ευχήθηκα ολόψυχα

και να πείθουμε τα παιδιά μας κάπου κάπου να μας τρίβουν τα πόδια!

αυτό εξάλλου, δεν είναι το νόημα της ζωής;