..κι αν γυρίζουμε ξενύχτηδες τα βράδια..
-καλοκαίρι δέκα χρόνια πριν
το Ελενάκι στη Μύκονο.
η υπόλοιπη οικογένεια στην Αίγινα
εμένα όμως ο νους στην Ελένη.
"έφαγες;"
"ναι μαμά"
"ξενυχτήσατε;"
"εεε μαμά"
"κοίτα να ξεκουράζεσαι"
"ναι μαμά"
"και να μη πίνετε πολύ"
"ναι μαμά"
"καιρός δεν είναι να έρθεις κι εδώ λιγάκι;"
"όχι μαμά"
έκλεινα το τηλέφωνο κι αναστέναζα.
κι ήταν η παρηγοριά του Χρόνη που μ' έκανε να χαμογελάω
"κι εμείς τα ίδια δεν κάναμε; μεγάλωσε πια!"
ήταν όμορφα στην Αίγινα τότε...
με τον Χρόνη και τη Ραφαηλία πηγαίναμε για κολύμπι.
βόλτες στη Χώρα, καφέ στη βεράντα και διάβασμα.
πολύ διάβασμα.
όπως τώρα, όπως πάντα.
ο Δημήτρης στην Αθήνα.
τηλεφωνιόμασταν κάθε μέρα, τσακωνόμασταν κάθε μέρα και γελούσαμε.
γελούσαμε πολύ..
πέρασαν πια αυτές οι εποχές.
το Ελενάκι με τρία παιδιά στη Σουηδία
το Ραφάκι κάνει τη δική της επανάσταση
ο Χρόνης παρηγορεί ακόμα
"κι εμείς τα ίδια δεν κάναμε; μεγάλωσε πια!"
κι ο Δημήτρης φύλακας-άγγελος να μάς προσέχει από ψηλά
"ρε, δε με νοιάζει από που 'ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί.."
κλείνω τα μάτια και νοσταλγώ την εποχή που άναβα τσιγάρο.
έπαιρνα τα Old Navy, το μαύρο Zippo κι ο καπνός ήταν η γκρίζα παρηγοριά που με τύλιγε.
Οκτώβρης πια
..κι αν γυρίζουμε ξενύχτηδες τα βράδια
βαθιά στην ψυχή μου ξέρω πως
..κι εμείς τα ίδια κάναμε..
μεγαλώσαμε πια!
