Πήγε η γάτα στο χορό

το γκρίζο γατί, είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της Ραφαηλίας.
συχνά-πυκνά το τραγουδάει, το χορεύει, το ζει:

"μια φορά κι έναν καιρό
πήγε η γάτα στο χορό
με γοβάκια και φουρώ
κι απ'την πολλή χαρά
κουνούσε την ουρά.."


έτσι και χτες το βράδυ.
έκανε μπάνιο, έβαλε τις πυτζαμούλες της, έφαγε κι έπειτα, εκεί που είχε ξαπλώσει στην κουκέτα της έτοιμη για ύπνο κι εγώ την χάιδευα και τη νανούριζα, κάτι της έκανε κλικ, πετάχτηκε απ' την αγκαλιά μου κι άρχισε να τραγουδάει:

"νιάου νιάου βρε γατούλα
με τη ροζ μυτούλα
γατούλα μου μικρή
νιάου
σ' εχουνε νυστάξει .. "

"σ' έχουνε νυστάξει;" τη ρώτησα "τι σ' έχουνε;"
"νυστάξει"
"γιατί μωρό μου, "νυστάξει"; πως δηλαδή την έχουνε νυστάξει;"
"να, από το βιολί κι αυτά"

εμμμ, βλέπεις, "πήγε η γάτα στο χορό"..

υγ
γκρι γατί δεν έχουμε
την Ακκα φωτογράφισε η Ελένη, αλλά αμφιβάλλω αν θα λάβει ποτέ πρόσκληση για χορό.

Σεπτέμβρης ξανά..

επιτέλους φθινόπωρο
επιτέλους αυτή η ελαφριά ψύχρα που σε κάνει να τραβάς το σεντόνι μέχρι το σαγόνι το ξημέρωμα,
που σε κάνει να νιώθεις πως ο χειμώνας μένει μόλις δύο τετράγωνα πιο πέρα.

"τι εννοείς; πως την Κυριακή δεν έχει μπάνιο;"
αγανάκτησε η Ραφαηλία, η οποία είναι αποφασισμένη να κολυμπάει μέχρι τα Χριστούγεννα
"θα δούμε"
"εγώ πάντως, μπάνιο θα κάνω"
"θα δούμε"
"εκτός κι αν βρέχει. τι λες; θα βρέχει;"
"που θες να ξέρω; μπορεί"
"μακάρι να βρέχει όλη μέρα! μου έλειψε η βροχή μαμά"
"κι εμένα μωρό μου"


αν βρέχει, θα πάμε μέχρι τη θάλασσα και με τις στάλες να κυλούν στο παρμπριζ του αυτοκινήτου, θα χαζεύουμε τα κύμματα
ακούγοντας κατά πάσα πιθανότητα την Αλίκη και τους φίλους της, να τραγουδάνε "άστο το χεράκι σου.."

αν όχι, θα πάμε πάλι μέχρι τη θάλασσα και θα τραβάμε τη Ραφαηλία, προσπαθώντας να την πείσουμε να μείνει έξω απ' το νερό.

όπως και να 'χει όμως, επιτέλους φθινοπώριασε.

καιρός ήταν..


υγ
η φωτογραφία (σχεδόν όπως πάντα) της Ελένης

Η χαρά των άλλων

η Ακκα κοιμάται

"χαχ, κοίτα την, γελάει σαν τον Joker" ξεκαρδίζεται η Ελένη και τρέχει να φέρει τη φωτογραφική.
μαζί της ξεκαρδίζεται κι η Ραφαηλία.

όχι ότι ξέρει το Ραφάκι ποιος είναι ο Joker, απλά θέλει να συμμετέχει στο γέλιο της Ελένης

(κι αυτό είναι που κάνει εμένα να χαμογελώ.
όχι ακριβώς σαν τον Joker
ούτε καν σαν τον Batman.

να χαμογελώ όμως γιατί, θέλω πολύ να μάθουν τα παιδιά μου,
να χαίρονται με τη χαρά των άλλων.

όπως στη λύπη, όπως στη στεναχώρια
που η συμπόνια βγαίνει απ' την καρδιά
έτσι ακριβώς να βγαίνει κι η χαρά, στην ευτυχία των άλλων)

η φωτογραφία της Ακκας, αν κλικάρετε πάνω της, είναι σε μέγεθος wallpaper.
για όποιον θέλει την Ακκα-Joker στον υπολογιστή του :)

Πρωί στο σχολείο

πρωί πρωί στο σχολείο.

το Ραφάκι τρέχει στο προαύλιο με τις φίλες της
η Ελένη δίπλα μου πλέει σε πελάγη ευτυχίας που τέρμα πια το σχολείο γι' αυτήν
μαμάδες συναντιούνται κι ανταλάσσουν φιλιά και χαμόγελα
γιαγιάδες και παππούδες καμαρώνουν τα εγγόνια τους
κι εγώ περιμένω να χτυπήσει το κουδούνι, για να μάθουμε επιτέλους, ποια δασκάλα θα έχει φέτος το μωρό μου.

"κοίτα κάτι παπούτσια" με σκουντάει η Ελένη "σαν του Ερμή δεν είναι;"
εγώ δε βλέπω τα παπούτσια της μαμάς που λέει η Ελένη, μια άλλη μαμά κοιτάζω, μεγαλόσωμη που φτερνίζεται διαρκώς
και το μικρό της κάνει συνέχεια τούμπες και βαρελάκια μπροστά της.

(χτες το βράδυ
η Ραφαηλία ξαπλωμένη, αλλά που να την πάρει ο ύπνος απ' την αναστάτωση για το σχολείο που ανοίγει.
κάθομαι στην κουκέτα της και της ανασηκώνω τις αφέλειες απ' το μέτωπο.

"τι θα βάλω αύριο μαμά;"
"λέω, το φουστάνι το καρώ"
"ωραίαααα"
χαμογελάει ευτυχισμένη
"κοίτα χαρά! τι σε νοιάζουν τόσο τα ρούχα καλέ;
μόνο τα μεγάλα κορίτσια έχουν το νου τους σε μόδες και τέτοια"
"γιατί μόνο τα μεγάλα κορίτσια;"
"γιατί τους νοιάζουν τ' αγοράκια. εσύ είσαι μικρή ακόμα γι' αυτά"
"όμως εμένα μ' αγαπάει ο Αντώνης!"
"ποιος;"
"ο Αντώνης. να, μια φορά που καθόμασταν στην αυλή και δίπλα μου ήταν η Ελισάβετ και δίπλα της ο Ντέιβιντ και δίπλα στον Ντέιβιντ ο Αντώνης, ο Αντώνης είπε στον Ντέιβιντ πως μ' αγαπάει κι ο Ντέιβιντ το 'πε στην Ελισάβετ κι η Ελισάβετ μου το 'πε εμένα"
"και τι είναι ο Αντώνης; Αλβανός;"
"όχι"
"Βούλγαρος;"
"όχι"
"Ρώσος;"
"Ελλάδινος είναι μαμά"
)

και με τον Ελλάδινο στο μυαλό μου, ούτε που πήρα είδηση την ανακοίνωση για το ποιον δάσκαλο θα έχουμε φέτος: τον κύριο Σπύρο.

αααα, μα μας το χρωστούσαν, πως δε μας το χρωστούσαν!

ο κύριος Σπύρος
ένας πολύ καλός άνθρωπος κι ένας πολύ καλός δάσκαλος.

τον κύριο Σπύρο είχε η Ελένη στην ε' δημοτικού
(κι ακόμα τον θυμάται πολύ γλυκά).

ανέβηκαν τα παιδιά να πάρουν τα βιβλία τους και όταν βγήκαν, η Ελένη κι εγώ πλησιάσαμε.
μας είδε ο δάσκαλος και χαμογέλασε:
"βλέπω όλη η οικογένεια είναι εδώ"

κι έτσι, μ' αυτό το χαμόγελο, η φετεινή σχολική χρονιά ξεκίνησε όπως ακριβώς έπρεπε για όλα τα παιδάκια της γ' δημοτικού, που πέρσυ πέρασαν τόσα πολλά.

επιτέλους..

από μέσα απ' την καρδιά μου λοιπόν,
καλή μας
και καλή σας
σχολική χρονιά εύχομαι!

Τα κουτιά

"με πάτησες!"
"εε, συγγνώμη"
"ασε με βρε Ελένη! "συγγνώμη". τι συγγνώμη; από τότε που βγήκε η συγγνώμη..."
"..χάθηκε το φιλότιμο. καλά δε βαρέθηκες να το λες;"
"βρε, με πάτησες λέμε! πονάει το ποδαράκι μου και συ πάλι μια αναισθησίαα"
"ε, τι θες να κάνω; είπαμε συγγνώμη. επίτηδες το 'κανα;"
"μου το 'λιωσες καλέ το πόδι! κοίτα πως το κανες! σα να 'ναι από πλαστελίνη: πλακέ"
"ναι, εγώ στο 'κανα! δε φταίει που τα πόδια σου είναι σαν κουτιά!"

(το δεξί που βλέπετε, είναι το καταγματένιο. αυτό που μου πάτησε!)

Η χαρά της ζωής

στην οθόνη του υπολογιστή μου μπροστά
ο κέρσορας ν' αναβοσβύνει
και 'γω αφηρημένη ν' ακούω μουσική

γοητευτική, εξαίσια μουσική που με συναρπάζει
μουσική που με κάνει να διακτινίζομαι σ' άλλα χρόνια
σ' άλλες εποχές

αναστενάζω και νοιώθω λίγο κουρασμένη
λίγο θλιμμένη

τότε ακριβώς μπαίνει η Ελένη στο δωμάτιο
(πιο πολύ την αισθάνομαι, παρά την ακούω)

δε γυρίζω να τη δω,
μόνο ψιθυρίζω:
"μου 'φυγε η χαρά της ζωής. γιατί;"

κι αυτή απαντά:
"ποια "χαρά της ζωής"; κανένας φίλος σου μπλόγκερ;"

Εννιά με πέντε

πόσες πιθανότητες πια, το μεσημέρι να ψάχνω το Nine to Five και το βράδυ να παίζεται στην τηλεόραση;

"αυτό είναι!" έτρεξα και είπα στο Χρόνη, που ως καλός μαθητής διάβαζε στον υπολογιστή του.
"μπορείς να τα παρατήσεις όλα: και τη δουλειά και το μεταπτυχιακό, και όλα τυχερέ"

με κοίταξε καχύποπτα για λίγο
"τι θέλεις πάλι;"
"μια πολυθρόνα που κάνει μασάζ. δε μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ τη ζητάει η πλάτη μου: μερικά πρωινά, σηκώνομαι από το κρεββάτι σαν τον Κουασιμόδο.
αλλά δεν ηρθα γι' αυτό.
βρε ήρθα να σου πω, πως έχω προπατορικό χάρισμα!! κι αν το εκμεταλευτούμε σωστά.."
"τι έχεις;"
"κληρονομικό μάλλον λέγεται, το χάρισμα.
πρόσεξε: σκέφτομαι κάτι και σε λίγο πραγματοποιείται.
φοβερό;;;"


με ξανακοίταξε, αυτή τη φορά όμως, με άλλη έκφραση στο βλέμμα

"άσε μας ρε Μαριλένα κι έχω δουλειά"
"καλάααα... περίμενε, κι όταν βρεθείς στην ανάγκη μου, μην έρθεις έρποντας ως φίδι να με παρακαλέσεις.."
"εντάξει, δε θα 'ρθω. μ' αφήνεις τώρα να τελειώνω;"


εννοείται πως έφυγα περιφρονητικά και δεν του είπα τίποτα!
αυτός χάνει, όχι εγώ.

μα όμως, πείτε: πόσες πιθανότητες έχει μια ταινία του '80 να προβληθεί στην τηλεόραση την ίδια ώρα που τη σκέφτομαι κι εγώ;

όλα ξεκίνησαν ψωνίζοντας μια κασετίνα για το Ραφάκι: την Πέμπτη ήδη, ανοίγουν τα σχολεία.

την Πέμπτη, όλες οι ηρωίδες, που ονομάζονται "εργαζόμενες μητέρες" θα αναστενάξουν γνωρίζοντας πως απ' τις οκτώ και μετά, τα καμάρια τους, θα κάθονται σ' ένα θρανίο

την Πέμπτη θα χτυπήσουν κάρτα, θα ανοίξουν το μαγαζί, θα σηκώσουν το τηλέφωνο, θα κάνουν καφέ, θα μιλήσουν με κάποιον συνάδερφο και θα ξέρουν, πως τα μωρά τους, είναι σχολείο.
και είναι καλά..

εντάξει.
κληρονομικό χάρισμα, μπορεί και να μην έχω.
το country τραγουδάκι όμως 9-5 το τραγουδάω μια χαρά παράφωνα.

κι ας ξεραίνεται η Ελένη στο γέλιο, όταν ακούει το όνομα της Dolly Parton
κι ας το λέει ο Χρόνης "βλάχικο"

βρε
nine to five,
for service and devotion
you would think that i
would deserve a fair promotion..

καλή σχολική περίοδο
τόσο στα παιδιά
όσο και στις εργαζόμενες μαμάδες.

Τη λένε Πόπη..

στη συγκέντρωση γονέων, λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων, όταν πήγαινε η Ελένη α' δημοτικού:
μαζεμένες όλες οι μαμάδες στα θρανία κι η δασκάλα στην έδρα, να εξηγεί πως ακριβώς φανταζόταν τη σχολική γιορτή.

με μαμά ντυμένη άγιο Βασίλη, με την αίθουσα στολισμένη γιορταστικά, με τραγούδια στο σχολικό κασετόφωνο, με δωράκια στα παιδιά.

αφού λοιπόν, τέλειωσε την παρουσίαση, ήρθε κοντά στα θρανία και είπε:
"τα δώρα των παιδιών, θα προτιμούσα να είναι βιβλία.
μία από σας, θα πρέπει να αναλάβει να μαζέψει τα χρήματα, να πάρει προσφορές από τα βιβλιοπωλεία, να αγοράσει τα βιβλία και να τα ντύσει Χριστουγεννιάτικα..
ποια θα 'θελε να το αναλάβει;"


από κάτω σιωπή.
καμμία δεν ήταν πρόθυμη να πάρει την ευθύνη.

"καμμιά λοιπόν;;" άρχισε να τα παίρνει η δασκάλα.

και τότε πετάχτηκε η Πόπη: μαμά δυο κοριτσιών, κοντή, στρουμπουλή και ξανθιά:
"να πάει η Μαριλένα, που είναι αργόσχολη!"

η Πόπη δεν εργαζόταν.
αλλά δεν μπορούσε να μου συγχωρήσει, πως έκανα ό,τι ήθελα, χωρίς να δέχομαι καμμία πίεση από τον Χρόνη.

ήταν τόσο ανόητη, που δεν καταλάβαινε, πως η πίεση που ασκούσα (και εξακολουθώ να ασκώ) στον εαυτό μου, ήταν (και είναι), πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που θα μπορούσε να μου ασκήσει οποιοσδήποτε άλλος.

καλή της ώρα, όπου κι αν βρίσκεται..

Πεπόνι θες;


η σχέση μου με τα φρούτα είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
τρώω ένα μανταρίνι τον Δεκέμβριο
ένα πεπόνι το καλοκαίρι
και ένα ρόδι το φθινόπωρο (αν δεν βαρεθεί ο Χρόνης να μου το καθαρίσει).

πριν λίγες μέρες, αποφάσισα, πως καιρός ήταν για το πεπονάκι του καλοκαιριού.
έτσι, το Σάββατο αγόρασα ένα βιολογικό, μικρούλι και στρογγυλό, έκοψα την Κυριακή το μισό και σήμερα είπα να τελειώνω και με το υπόλοιπο.

το βραδάκι λοιπόν, άνοιξα το ψυγείο, το πήρα κι αφού το έκοψα, το σερβίρισα σ' ένα άσπρο πορσελάνινο μπωλ και ξεκίνησα για το δωμάτιο μου, να φάω παρέα με τον (my name is) Earl.

ο Χρόνης διάβαζε στον υπολογιστή του, όταν ακούγοντας με να περνώ έξω από το δωμάτιο, σήκωσε το κεφάλι, με είδε και χαμογέλασε:
"ωραίο πεπόνι! αυτό ήταν για φέτος;"
"ίσως πάρω και δεύτερο. δεν ξέρω. θέλεις λίγο;"
"αμέ!"


πλησίασα:
"άνοιξε το στόμα σου" του είπα, αυτός άνοιξε το στόμα κι εγώ τσίμπησα ένα κομμάτι με το πιρούνι και προσπάθησα να του το ταίσω με τη μία.

το κομμάτι ήταν μεγάλο και δεν χωρούσε εύκολα, ο Χρόνης διαμαρτυτόταν με μουγκρητά, εγώ έσπρωχνα μέχρι που επιτέλους το χώρεσα!

"δεν είμαστε καλά! τι γκουμούτσες είναι αυτές;!" αγανάκτησε μόλις το κατάπιε
"όχι και γκουμούτσες! μια χαρά κομμάτια"
"μια χαρά για μουλάρια! που έχουν ένα στόμα τόσο"(και άνοιξε τα χέρια του πάνω-κάτω, για να δείξει το μήκος των σαγονιών ενός μουλαριού)
"έλα, αηδίες.. ξέρεις γιατί τα κόβω τόσο μεγάλα;"
"γιατί;"
"γιατί όσο μεγαλύτερα τα κόβεις, τόσο περισσότερες βιταμίνες εμπεριέχονται. με τα μικρά κομματάκια, καταστρέφεις και τις βιταμίνες."
"γι'αυτό δηλαδή το κάνεις;"
"φυσικά! τι νόμισες;"

"ότι το κάνεις από βαρεμάρα! άστα αυτά για τις βιταμίνες! "

του γύρισα περιφρονητικά την πλάτη κι απομακρύνθηκα, μουρμουρίζοντας
"δε φταίει κανείς άλλος, εγώ φταίω που σου 'δωσα να δοκιμάσεις"κι άνοιξα το dvd.

ο Earl ήταν εκεί και περίμενε.

πάω στοίχημα, πως κι αυτός, έτσι ακριβώς θα το 'κοβε: όχι κομματάκι, κομματάκι να τρως δυο ώρες για ένα φρούτο.
πφφφφ..