Αίγινα


Αίγινα παρασκευοσαββατοκύριακο. καλά ήταν.

με τις περιπέτειες (το μωρό το τσίμπησε κάτι και τουμπάνιασε το χέρι του), με την ξεκούραση, με την πλάκα, με τα νεύρα στο πλοίο του γυρισμού (ένας χαμός! να 'χουν ανοίξει την τηλεόραση πάνω από το κεφάλι μου, τέρμα το ποδόσφαιρο), αλλά καλά ήταν.

είχε συννεφιά κι η θάλασσα ήταν παγωμένη. αυτό σήμαινε "μπάνιο όχι", αλλά οι κολυμβητές της οικογένειας, σηκώσαν τα μπατζάκια τους και πλατσουρίζανε ενθουσιασμένοι.

εγώ έπινα καφέ και pepsi max στην παραλία, διαβάζοντας κι ακούγοντας τραγουδάκια στο mp3 (απίστευτη πολυτέλεια), όμως, σηκώθηκα και μάζεψα κοχυλάκια.


οι πάπιες κολυμπούσαν τρισευτυχισμένες και ενίοτε έβγαιναν από τη θάλασσα και πλησίαζαν περπατώντας σε μονή σειρά όποιον καθόταν στην αμμουδιά για να ζητήσουν φαγητό.
άψογες!



















μετά από ιντερνετική αποχή, μου 'λειψε πολύ ο ρημάδης ο υπολογιστής, αλλά, τακτοποίησα το χάος (όσο μπορούσα) των μουσικών αρχείων (βοήθησε κι η Ελένη σ' αυτό) και τώρα τα 'χω έτοιμα σε κουτάκια.
μεγάλη χαρά.

σήμερα θα καθήσω μέχρι αργά, πολύ αργά να χαζέψω και να πάρω τη δόση μου.
έτσι..

Ραφαηλία


να ζήσεις Ραφάκι και χρόνια πολλά
μεγάλη να γίνεις, με άσπρα μαλλιά
παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φώς
και όλοι να λένε
"Να μία σοφός"

γενεθλίων το τραγουδάκι, αλλά δεν πειράζει, το ίδιο κάνει.

σήμερα γιορτάζει το μωρό μας.
η Ραφαηλία μας, είναι πια εξήμισυ χρονών και ο ατακαδόρος της οικογένειας.
προς μεγάλη μου ντροπή, δεν γράφω τις ατάκες της (από καθαρή τεμπελιά) και κοντεύω να ξεχάσω πια τις περισσότερες.

η Ραφαηλία ήρθε ξαφνικά στη ζωή μας, όταν η Ελένη ήταν πια δέκα χρονών και παιδί δεν περιμέναμε με τίποτα.
μάλιστα, τους τρεις πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου, ήμουν τόσο βέβαιη πως είχα αλλεργία ή πρόβλημα στο στομάχι ή ίωση, που κατάπινα ασπίρινες, ζαντάκ και ζιρτέκ, με αυτή τη σειρά, σχεδόν κάθε μέρα.
όμως, δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά και μπήκε στη ζωή μας στις εννιά Αυγούστου, έτοιμη για όλα.

πήγαμε λοιπόν το πρωί στην καθιερωμένη πια βόλτα στο Jumbo, όπου πήρε (άλλη) μία Μπάρμπι κι ένα ροζ μπωλ και μετά αποφάσισε πως ήταν απίστευτα κουρασμένη κι έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι.

δεν θα περιγράψω τι άλλο έκανε (εκτός του ότι η Ελένη είχε ετοιμάσει ένα κυνήγι θησαυρού στο σπίτι, με οδηγό έναν υπέροχο χάρτη), πάντως τώρα παίζει καθισμένη στο χαλί και άκρως ευτυχισμένη.

Χρόνια Πολλά λοιπόν στο μωρό μας και να 'ναι πάντα γερό και χαρούμενο.

Ο Οράτιος (μέρος δεύτερο)


μέσα σε δέκα λεπτά, η Ελένη είχε καταφθάσει, κρατώντας ένα μεγάλο κουτί παπουτσιών με τρύπες στο καπάκι (όπως ακριβώς της είχα πει).

στο μεταξύ, είχαν προηγηθει δυο τρεις αποτυχημένες προσπάθειες να πιάσω το παπαγαλάκι, που όταν έβλεπε το χέρι μου πετούσε στην άλλη μεριά του μπαλκονιού, προσπάθεια-πέταγμα, προσπάθεια-πέταγμα, απηύδησα και περίμενα τον από μηχανής θεό ή αλλιώς λέγε-με-Ελένη.

με το που ήρθε, πήρε την κατάσταση στα χέρια της:
-μαμά, στάσου εσύ εκεί, κι όταν έρθει απ' τη μεριά σου, πιάστο!

ναι, καλά!
ερχόταν από μένα, έκανα να το πιάσω, πήγαινε στη μεριά της Ελένης, έκανε να το πιάσει κι αυτή, ερχόταν ξανά στη δική μου και τελειωμό δεν είχε αυτό το πήγαινε-έλα.
είχαμε από πάνω και τις παροτρύνσεις της Ραφαηλίας, "άντε, άντε, ακόμα? πιάστε το, θα σας φύγει, θα χτυπήσει, θα πετάξειιιι".
μέχρι που κάποια στιγμή, έπεσε πάνω μου, το τσάκωσα και το έβαλα (επιτέλους) στο κουτί.

με το που το πήγαμε σπίτι, η Νέλλη, λύσσαξε!!
να βολτάρει πάνω-κάτω, να το βλέπει, να τεντώνεται, να τρελαίνεται και να μη μπορεί (ευτυχώς για το πουλί, δυστυχώς για το γατί) να το φτάσει.
η Ακκα, το αγνόησε επιδεικτικά.

μέσα στην επόμενη ώρα, του είχαμε πάρει κλουβί, φαγητό, βιταμίνες, άμμο, του φτιάξαμε ένα δωμάτιο πλήρες..
και το βγάλαμε Οράτιο.

έχω αναφέρει, την αγαπημένη μου σειρά csi Miami, όπου o David Caruso παίζει το ρόλο του εγκληματολόγου Horatio Caine. επόμενο ήταν Οράτιος να βγει και το παπαγαλάκι.

περιττόν να πω, που την έβγαλε η Ακκα όλη τη νύχτα.
πιθανόν όμως να ήθελε απλά να γίνουν φίλοι.
μη την κατηγορώ: οι προθέσεις της πάντα είναι οι καλύτερες..

Ο Οράτιος (μέρος πρώτο)


η μικρή μου κόρη σιχαίνεται το σούπερ μάρκετ.
εγώ πάλι, σιχαίνομαι να παίρνω τη μικρή μου κόρη στο σούπερ μάρκετ.
όμως, την περασμένη Τετάρτη, καθώς ετοιμαζόμουν βαριεστημένα να πάω για ψώνια, είπα στη Ραφαηλία "έρχεσαι βόλτα στον Μαρινόπουλο?" κι εντελώς αναπάντεχα αυτή μου απάντησε "αμέ!".
το γεγονός θα έπρεπε να με προϊδεάσει ως προς το τι με περίμενε, αλλά, πότε άκουσα εγώ τη φωνή του προαισθήματος;
μετά από λίγο ανηφορίζαμε χέρι χέρι κι η μικρή τραγουδούσε:

"περπατώ, περπατώ εις το δάσος
όταν ο λύκος δεν είναι εδώ!λύκε, λύκε είσαι εδώ?"
αναγκάζοντας με να απαντώ με χοντρή φωνή, παριστάνοντας τον λύκο
"βάζω τις τιράντες μουουου"

και ξανά
"περπατώ, περπατώ εις το δάσος
όταν ο λύκος δεν ειν' εδώ.λύκε, λύκε εισ' εδώ?"

χοντρή φωνή και
"βάζω τα παπούτσια μουουουου"
ο κόσμος με κοιτούσε, όμως έχω περάσει προ πολλού το στάδιο "ντρέπομαι και το βουλώνω", έτσι συνέχιζα να φοράω: τα γυαλιά, το καπέλο, το πουκάμισο κλπ μέχρι να καταλήξω στο πολυπόθητο "παίρνω το μπαστούνι μου και σε κυνηγώωωωω", όπου εκεί η χοντρή φωνή αντικαθίσταται μαγικά από μια τσιριχτή και όπου κάνω πως κυνηγώ τάχα τη Ραφαηλία, που ενθουσιασμένη γελάει και χοροπηδά.

στα μισά της διαδρομής, φωνάζει η μικρή:
-μαμά, μαμά, ένα πουλάκι!!
-που 'ντο?
- δες! να το, να το!
και μου δείχνει ένα ισόγειο μπαλκονάκι, όπου όντως, κάτω στα πλακάκια του καθόταν ένα παπαγαλάκι.
γαλάζιο και γκρίζο.

-εντάξει, της λέω, ξεκουράζεται και θα φύγει σε λίγο.και την παίρνω από το χέρι και προχωρώ ακριβώς ένα μέτρο.

σιγά μην έφευγα!
έχουμε μαζέψει πουλιά και πουλιά (ειδικά δεκαοχτούρες όταν πέφτουν από τις φωλιές, εξαιτίας των ανεγκέφαλων που πετούν βαρελότα κι αηδίες) τα οποία, είτε στέλνουμε στο καταφύγιο στην Αίγινα, είτε τα κρατάμε μέχρι να δυναμώσουν και να μπορέσουν να πετάξουν.

έτσι, πήρα τηλέφωνο την Ελένη και της είπα να έρθει γρήγορα, μ' ένα κουτί παπουτσιών (με τρύπες στο καπάκι για να αναπνέει το πουλί) ώστε να προχωρήσουμε στην επιχείρηση "διάσωση".