Μαζί

στη θάλασσα κανείς.

τα κύματα είχαν φτάσει μέχρι τον δρόμο της παραλίας κι εξακολουθούσαν να πέφτουν με ορμή πάνω στα βότσαλα, έτσι, που η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει με σύννεφα θάλασσας, κάνοντας τον κόσμο να μη πλησιάζει στην ακτή και τους γλάρους να το καταδιασκεδάζουν.

μετά από καιρό κι οι τέσσερις μαζί.

μαζί σημαίνει:
τα κορίτσια να γελάνε
ο Χρόνης να κοιτάζει πέρα, στη θάλασσα
εγώ να ψάχνω για βοτσαλάκια

μαζί σημαίνει:
η Ελένη να έρχεται την Κυριακή στη βόλτα
το Ραφάκι να ζωγραφίζει μ΄ ένα κλαδί στην αμμουδιά
ο Χρόνης να σηκώνει το τζήν, να μπαίνει στη θάλασσα
εγώ, να ρίχνω μεγάλα βότσαλα δίπλα του να πιτσιλιέται

μαζί σημαίνει:
αγκαλιά.


κι όπως το απόγευμα έφευγε,
κι όπως ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά
κατάλαβα πως μια στιγμή μας χώριζε απ' την επόμενη Κυριακή

κι ήταν η στιγμή που η Ραφαηλία χοροπηδούσε στον αέρα
η Ελένη σήκωνε τη φωτογραφική "κλικ" και την αιχμαλώτιζε
ο Χρόνης κοιτούσε τα κορίτσια χαμογελώντας
κι εγώ ονειρευόμουν, όλα τα χειμωνιάτικα απογεύματα που μας περίμεναν στις έρημες ακρογιαλιές..

Σκηνές

η Ελένη (μου) αυτή την εποχή κάνει την πρακτική της στο διοικητικό μεγάλου νοσοκομείου.
ρωτούν τον Χρόνη, τι δουλειά κάνει η κόρη του.
η απάντηση: δουλεύει στο νοσοκομείο, στις εισαγωγές-εξαγωγές.

το Ραφάκι προτείνει να μαγειρέψω συγκεκριμένο φαγητό:
"θέλω αυτά τα μπαλάκια, που είναι σαν του πινγκ-πονγκ κι είναι σκληρά"
ματαίως προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί.
"αυτά που δεν τα κάνεις συχνά"
"δεν μπορείς να μου περιγράψεις πως ακριβώς είναι;"
"μικρά και καφέ"
μετά από ένα δεκάλεπτο καταλαβαίνω πως εννοεί το σπάνιο φαγητό "κεφτέδες"

κανονίζουμε με τον Χρόνη να πάμε στο ικέα.
επι τη ευκαιρία, θα περάσουμε κι απ' το leroy να πάρουμε πλακάκια, αλλά θέλω να κάνω και μια βόλτα από το factory.
"θα σ' αφήσω στο factory και θα περιμένω στο parking" λέει με υπουλία ο Χρόνης, ο οποίος παρεμπιπτόντως σιχαίνεται τέτοιου είδους ψώνια, όσο τίποτα στον κόσμο.
"δεν θα 'ρθεις μαζί μου;"
"τι να κάνω εκεί; βαριέμαι"
"τότε, άσε με στο factory, πήγαινε στο leroy κι όταν τελειώσω σου τηλεφωνώ κι έρχεσαι να με πάρεις"
αυτό, δεν του αρέσει καθόλου!
"τι; δεν θα 'ρθεις στο leroy;"
"όχι"
"γιατί; επίτηδες; επειδή δεν έρχομαι κι εγώ;"
"γιατί βαριέμαι"
"πως βαριέσαι; αφού σ' αρέσει!"
"τι να μ' αρέσει βρε Χρόνη απ' το leroy; το μυστρί και το πλακάκι;"

η Ραφαηλία τρελλαίνεται για καφέ.
για καφέ κάθε είδους, αλλά ειδικά στον ελληνικό, έχει μεγάλη αδυναμία.
έτσι, μερικές φορές τα απογεύματα της φτιάχνω έναν ψευτοκαφέ, αφορμή για να τη μπουκώσω ωραιότατα πολίτικα κουλουράκια.
προχθές:
"Ραφάκι θες καφέ;"
"ναιιιιι"
"πως τον θές;"
"αφράτο.."
..........................................................

στη φωτογραφία, βλέπουμε την Ραφαηλήσια άποψη περί συγυρίσματος, η οποία εκδηλώθηκε χθες βράδυ, όταν ο Χρόνης μπήκε στο βομβαρδισμένο δωμάτιο και της είπε αυστηρά:
"Ραφαηλία, φτιάξε αμέσως αυτό το χάλι!"

μετά από δέκα λεπτά, ακούστηκε ενθουσιώδης η φωνούλα της:
"ελάτε, ελάτε, το συγύρισα! καταπληκτικό το έκανα!"

και φυσικά, συγυρισμένο ήταν μονάχα το φωτογραφιζόμενο κομμάτι.
όμως προσωπικά, μου ήταν υπεραρκετό..
..........................................................

Σάββατο σήμερα κι ο ήλιος κάθε άλλο παρά φθινοπωρινός είναι.
να περάσουμε ένα όμορφο διήμερο, από μέσα απ' την καρδιά μου εύχομαι και μιας κι είναι το τελευταίο του Νοεμβρίου, να γίνει ένα από αυτά, που θα το θυμόμαστε πάντοτε με χαμόγελο.

καλό μας μεσημέρι..

Πως σε λένε;

από τη Βικιπαίδεια:

Άκκα (μυθολογία)
Η Άκκα (Akka), ήταν γυναικείο πνεύμα της Φινλανδικής μυθολογίας, σύζυγος του θεού Ούκκο.
Το όνομα της σημαίνει «Η γριά των Νεκρών». Οι τελετές λατρείας της περιελάμβαναν θυσίες και εκκλήσεις για βοήθεια για τις έγκυες γυναίκες, μάλιστα μετά τη γέννα οι γυναίκες έτρωγαν έναν χυλό αφιερωμένο στη Άκκα.

Λατρευόταν και σαν Maderakka, και είχε τρεις κόρες τη Sarakka, Uksakka και τη Juksakka. Και οι τρεις είχαν σχέση με τη γέννα και πιστευόταν ότι παρακολουθούσαν το παιδί από τη σύλληψη μέχρι τα πρώτα χρόνια της ζωής του.

και το σχόλιο του Χρόνη: "πως μου την έκανες έτσι τη γάτα;
καλά έλεγα εγώ να τη βγάλουμε Μπιρμπίλω!"
   
(το όνομα της δικής μας Ακκας, βγήκε από την Ακκα Κεμπνεκαϊζ, αρχηγό στις αγριόχηνες από το αγαπημένο παιδικό μου "θαυμαστό ταξίδι" της Σέλμα Λάγκερλεφ.
το δε χαϊδευτικό "Ακκα-βλάκα" είναι ελληνικής και ουχί σουηδικής ή φινλανδικής προέλευσης. και φυσικά είναι π.ο.π..)

Η Κυριακή των αγγλικών

κυνηγάω από χτες το Ραφάκι, να καθήσει να κάνει τ' αγγλικά της Τρίτης.
η Τρίτη όμως, της φαίνεται απίστευτα μακριά κι έτσι συνέχεια το αναβάλλει, λέγοντας μου "σε λίγο, σε λιγάκι, ε;"

κουνάω το κεφάλι και υποχωρώ για λίγο, για να επιστρέψω δριμύτερη αργότερα και να αρχίσει για άλλη μια φορά ο κύκλος:
"Ραφαηλία, αγγλικά!"
"σε λίγο, σε λιγάκι, ε;"

έτσι, πέρασε όλο το Σάββατο και σήμερα αρχίσαμε από τις έντεκα το πρωί.
"δεν κάθεσαι να διαβάσεις; σε λίγο θα φύγουμε"
"σε λιγάκι μαμά"

μέχρι που πριν λίγο, μπαίνοντας στο δωμάτιο της, την είδα να ζωγραφίζει και να τραγουδάει.
κι ήταν τόσο απορροφημένη, τόσο χαρούμενη, τόσο Ραφαηλένια, που αντί να πω "αγγλικά"
είπα "δεν πειράζει μωρό μου: τα κάνεις αύριο τ' αγγλικά σου"

το Ραφάκι σήκωσε το κεφάλι, γέλασε, έτρεξε και μ' αγκάλιασε σφιχτά
"είσαι η καλύτερη μαμά!"
είπε
"η καλύτερη, η ομορφότερη και η πιο χνουδωτή!"
......................................

καλή Κυριακή να 'χουμε όλοι
και τ' αγγλικά μας, δεν πειράζει: θα τα διαβάσουμε κάποια άλλη φορά.

This is Sparta!

η τηλεόραση παίζει τους 300. εγώ, κλινήρης τακτοποιώ στο τραπεζάκι μπροστά μου στήλες με strepsils, halls και τσαχπίνικες korres herb, ρίχνοντας που και που μια αφηρημένη ματιά στην οθόνη.

στο δωμάτιο μπαίνει η Ελένη, η οποία μόλις βλέπει την ταινία εκστασιάζεται:

"ααα, τους 300 βλέπεις; τι ωραίο έργο.."
"σ' άρεσε; δε μου λες, αυτός ποιος είναι; ο Λεωνίδας;"
"ναι"
"και τι γίνεται στο τέλος; πεθαίνει;"

............................................

Μια βδομάδα στο κρεββάτι

μια βδομάδα στο κρεββάτι..
πως λέμε "ένας χρόνος στο Θιβέτ"; έτσι

όχι ότι τώρα είμαι καλά, αλλά.. τέλος πάντων.
δεν θα γκρινιάξω, δεν θα πω για πολλοστή φορά πως πλέον αναπνέω μόνιμα απ' το στόμα σα χρυσόψαρο, δεν θα σχολιάσω την Ελένη που βγήκε έξω μ' αυτό τον καιρό μ' ένα τιραντάκι λες κι έχουμε Δεκαπενταύγουστο, ούτε το Ραφάκι που με πληροφόρησε πως την αγαπάνε δύο, δεν θα παραπονεθώ καν για τη Νέλλυ, η οποία ενώ ήμουν στα γόνατα κι εξέταζα τη σκόνη που είχε μαζευτεί κάτω απ' το κρεββάτι, ανέβηκε στην πλάτη κι άρχισε να ζυμώνει μ' όλα της τα νύχια τη ραχοκοκκαλιά μου
δεν θα πω τίποτ' απ' αυτά.

μια βδομάδα στο κρεββάτι, μ' όλες μου τις δουλειές να πηγαίνουν πίσω, με τον Χρόνη να πηγαινοφέρνει το Ραφάκι στ' αγγλικά, με το άγχος να μη κολλήσω το Ραφάκι που το πηγαινοφέρνει ο Χρόνης στ' αγγλικά, με την Ελένη να φεύγει το πρωί και να γυρίζει αργά το βράδυ (λόγω σχολής, δουλειάς και βραδινών εξόδων), μια βδομαδούλα στο κρεββάτι κι αντί να τη χαρώ, γύριζα σαν τον φυματικό βήχοντας και μουρμουρίζοντας "θα 'μαι καλό παιδί, άριστος μαθητής, αρκεί το παριζάκι μου να είναι Υφαντής".

μια βδομάδα στο κρεββάτι έμαθα πολλά..
τώρα, μπορώ να συμβουλέψω μια παχουλή πως να μη φαίνεται τόσο παχουλή
να βάζω μέικαπ έτσι που να τονίζονται τα αυτιά μου
να καθαρίζω ένα βρωμερό σπίτι όπου στο νεροχύτη έχουν φυτρώσει μανιτάρια
(και να τα μαγειρεύω ογκραντέν μετά)
να βουρτσίζω με ζηλευτή άνεση τα δόντια ενός σκύλου
(εμείς βέβαια σκύλο δεν έχουμε πια, αλλά μπορώ πάντα να πειραματιστώ με τη Νέλλυ και την Ακκα)

το μόνο που μου 'λειψε η Κυριακάτικη μας εκδρομή..

σηκώθηκα αργά το βράδυ και με το προσεκτικό βήμα του ανθρώπου που όλα του τα οστά είναι γυάλινα, κάθισα στον υπολογιστή και χάζευα τις φωτογραφίες μας.

σε μια απ' αυτές, μόλις λίγες βδομάδες πριν, κάθομαι στην παραλία.
ο καιρός ακόμα γλυκός, ο ουρανός με λίγα σύννεφα, τα παιδιά παίζουν λίγο πιο πέρα, ο Χρόνης σηκώνει το κινητό και τσαφ! βρίσκομαι τώρα στην οθόνη του υπολογιστή, αυτό το φθινοπωρινό μεσημέρι της Τρίτης που έξω βρέχει πολύ
που η Ελένη βγήκε μ' ένα τιραντάκι να πάει στη σχολή
που το Ραφάκι με τη Δήμητρα έχουν τελειώσει τα μαθήματα και ζωγραφίζουν καράβια
κι ο Χρόνης δεν έχει γυρίσει ακόμα

αυτό λοιπόν το φθινοπωρινό μεσημέρι της Τρίτης
στην παραλία της Αναβύσσου ακόμα έχει ήλιο
κι εγώ κάθομαι μαζεύοντας βότσαλα

χαζεύοντας τις επόμενες Κυριακές
που δεν θ' αργήσουν να 'ρθουν..

Αρρωστη


"ψτ! Ακκα!"
"τι θες;" γύρισε και με κοίταξε, ενώ τα μουστάκια της τρεμόπαιζαν νευρικά

"κρυώνω!"
"κι εγώ"
"εγώ κρυώνω γιατί είμ' άρρωστη"
"εγώ πάντα κρυώνω"
"έλα να με ζεστάνεις"
"τώρα;"
"τώρα!"
"ουφ! γιατί δεν παίρνεις τη Νέλλυ;"
"γιατί εσύ ήρθες να μ' επισκεφτείς πρώτη. έλα τώρα.."

σήκωσα το σκέπασμα, ενώ την κοίταζα ικευτικά.
τσουπ! έδωσε μια και χώθηκε κάτω απ' τα σκεπάσματα.

παράπονο δεν είχα: άρχισα να ζεσταίνομαι και να με πιάνει καλύτερα το cold and flu που είχα πάρει μια ώρα πριν.

αν μάλιστα έκανα και "εντρίβες" όπως με συμβούλεψε σοφά το Ραφάκι, θα γινόμουν καλά μια ώρα αρχύτερα.
.........................................................

είμαι λοιπόν περικυκλωμένη από σωρούς χαρτομάντηλα, καραμέλες για τον βήχα, οτριβιν τζελ για τη μύτη, κόκα κόλα άφθονη, βουνά παγωτού και dvd και πολεμάω με σθένος την ίωση που με ταλαιπωρεί.

είναι ήδη τρεις μερούλες που υποφέρω.
πόσο θα κρατήσει πια;
άντε άλλες τρεις και να τελειώνουμε πλέον.

βαρέθηκα!
κάποιος να ρθει για "φτου ξελεφτερία" δεν υπάρχει;
παρακαλώ;

Ακκα;;